روانشناس کودکان استثنایی در مصاحبه با خبرنگار یزد رسا گفت: زمانی که نقش زن و شوهر از همسر بودن به والدین تغییر می­کند، دنیای ناشناخته ای پیش رویشان باز می شوند. دنیایی که آنها معمولاً بارها و بارها در خیالشان تا انتهای آن را می روند.

کیانا تقی خان افزود: تمام والدین فرزندشان را فردی منحصربه­فرد می بینند، او را در لباس فارغ التحصیلی، در بهترین شغل و امکانات بارها و بارها تصور می کنند. حال تصور کنید برخی از این والدین با کودکی مواجه می شوند که متفاوت است. این تفاوت آینده ی روشنی که در نظر والدین بوده را مبهم و مه آلود و والدین را نگران و سردرگم می کند.

وی بیان داشت: کودک متفاوت می تواند کودکی با اختلال طیف اتیسم، کودکی نابینا، ناشنوا، با عقب ماندگی ذهنی، با مشکلات جسمی، با ظاهری متفاوت، مبتلا به سندروم داون و ... باشد.

تقی خان اذعان کرد: داشتن کودک متفاوت سخت است؛ اما سخت تر از آن زندگی در جامعه ای است که نه درکی از کودک متفاوت دارد و نه شرایط و امکانات کافی برای آن کودک مهیا است.

وی تاکید کرد: با وجود اینکه این روزها ایران و به خصوص کلان شهرها توجه بیشتری به کودکان می کنند، کلاس های متفرقه بسیاری برای کودکان زیر ۶ سال برگزار می کنند و امکانات بسیار خوبی را به خانواده ها و کودکان اختصاص می دهند اما کودکان متفاوت (استثنایی) از حداقل امکانات هم بهره­مند نیستند. به راحتی امکان دسترسی به امکانات را ندارند و از همه مهم تر هنوز بسیاری از افراد آنها در خیابان مسخره می­کنند، اذیتشان می کنند، تربیت نشده خطابشان می کنند و والدینشان را به بی کفایتی و گاها بی عرضگی متهم می کنند.

این روانشناس با بیان برخی از تجربیات شخصی خود گفت: والدین کودکان استثنایی اغلب نگرانی های بسیاری دارند. برای مثال یک مادر کودک اتیسم که از ترس نگاه های سرزنش بار مردم کودکش را به بسیاری از محیط ها نمی برد، می گفت زمانیکه به فروشگاه می رویم، پسرم ممکن است فریاد بزند یا چندین بار به دور خودش بچرخد. بی اغراق احساس می کنم تمام فروشگاه به من خیره شده اند، حتی شنیدم که چند نفر می گفتند مادرش نتوانسته درست تربیتش کند،  مشکل آنجاست که یک لحظه هم با خود فکر نمی­کنند این رفتارها ممکن است از ویژگی های یک اختلال باشد.

تقی خان تصریح کرد: همه ما به عنوان شهروندان یک جامعه در قبال کودکان مسئولیم. مهم نیست که این کودکان چه ویژگی هایی دارند، آنچه اهمیت دارد مطالعه هرچند اندک ما در خصوص تفاوت ها، احترام گذاشتن و پذیرش این تفاوت هاست.

انتهای پیام/