یزدرسا به نقل از میبدخبر، چند سالی است که در آستانه فرا رسیدن نیمه شعبان همزمان با میلاد ولیعصر(عج) در برخی از نقاط شهر شاهد برپایی مراسم جشن نمایی هستیم که نه تنها در شأن مولودی چون حجت ابن الحسن عسکری (عج) نیست بلکه خارج از عُرف و فرهنگ مردمان این خطه از سرزمین کشور است که دیگران آن را دارالعباده اش خوانده اند.

مراسمی که سرمایه اش یک طشت شربت و چند جعبه شیرینی بیش نیست. شربتی که عمدتاً در تهیه و توزیع بهداشتی آن، چندان وسواسی خرج نمی شود و مستعد آلودگی اند.

مراسمی با  حاشیه های بسیار که دل امام زمان و دوستداران و ارادتمندان به ساحت مقدسش را به درد می آورد. به راحتی راه را بر مردم بسته و ایجاد ترافیک می کنیم. چه بسا افرادی که کاری ضروری دارند ولی بالاجبار می بایست منتظر بمانند تا دیگران شربت بخورند.

بدون اینکه حتی اجازه داشته باشند به نشانه اعتراض، یک بوق بزنند. ظرف یکی دوساعت، اکثر خیابان های سطح شهر را مملو از لیوان یکبار مصرف می کنیم تا فردای آن روز یک مشت کارگر زحمت کش شهرداری تاوانش را پس بدهند.

بجای نوای دلنشین «مهدی بیا بیا، عالم برای تو، جانها فدای تو و …» که سالها پیش، از مناره مساجد شهر پخش می شد به فاصله هر چند صد متر، صدای موسیقی های جور واجور به اصطلاح مجاز از باندهای تعبیه شده در کنار خیابان ها به گوش می رسد. بعضاً الاغی را آذین بندی کرده و برای آن فرمان، چراغ راهنما و چراغ خطر و … طراحی کرده و تلخکی را بر پشت آن سوار می کنند و در خیابان ها جولان می دهند و یک مشت نوجوان را به دنبال خود می کشانند.

انواع و اقسام رفتارهای غیر اخلاقی را در قالب نمایش عروسکی به تصویر می کشند که قلیان کشیدن، تک چرخ زدن با موتور و به سخره گرفتن اتباع غیر بومی، از جمله آن است.

این ها و نمونه های دیگر، نه تنها ارادت ما به خاندان نبوت را نشان نمی دهد بلکه ما را مستحق اَدای رد مظالم خواهد کرد البته اگر به اعتقادات دینی خود پایبند باشیم.

اینکه همه ساله در آستانه فرارسیدن ایام شعبانیه، خطیب جمعه شهر، خطبه ای را به این امر اختصاص می دهد، اینکه مسئولین سیاسی و فرهنگی شهر جلساتی را با موضوع ساماندهی جشن های نیمه شعبان ترتیب می دهند برای این منظور نیست که خدای ناکرده این جشن و سرور و شادی ها را از مردم بگیرند بلکه هدف این است که جایگاه اعیاد دینی را در فرهنگ خود حفظ کنیم و آن را با اعیاد ملی و باستانی تمیز بدهیم.

مردم ما همواره ثابت کرده اند که در غم و شادی خاندان نبوت شریک هستند و برای گرامیداشت آنها هزینه می کنند و طبیعی است برای جشنی چون میلاد با سعادت امام عصر(عج) هرچه هزینه کنیم کم کرده ایم اما به چه قیمتی؟

آیا بهتر نیست به جای توزیع شربت در حجم وسیع و دگرگونی چهره شهر در ظرف یکی دو ساعت و به زحمت انداختن گروهی برای ساعت ها، از بسته های بهداشتی حاوی شیر پاکتی، آب میوه طبیعی یا میان و عده ای سالم استفاده کنیم که هم توزیع آن راحت تر و هم به لحاظ بهداشتی مطمئن ترند؟ حتی برای دوستان و کسبه ای که به قصد تبلیغ کسب و پیشه خود اقدام به توزیع شیرینی و شربت می کنند نیز توزیع بسته غذایی با برچسب تبلیغی، مناسبتر است و اگر قرار باشد بر توزیع شربت اصرار ورزیم، آیا بهتر نیست فرهنگ حفظ محیط زیست را یاد بگیریم و به دیگران نیز بیاموزیم؟

پدر و مادر گرامی: شما که به اتفاق فرزندان خود در مراکز توزیع شربت، خودروی خود را متوقف می کنید شربت را گرفته و نوش جان می کنید و چند متر آن طرفتر، شیشه ماشین را پائین کشیده و لیوان آن را به بیرون پرت می کنید فقط با یک حرکت کوچک می توانید قدم بزرگی را در ارتقاء فرهنگ و فرهنگ سازی عمومی بردارید.

خودروی خود را در کنار سطل زباله ی تعبیه شده در کنار یکی از خیابانهای خلوت سطح شهر متوقف کنید شیشه خودرو را پائین کرده لیوان ها را به دست یکی از فرزندان خود بدهید تا در سطل زباله بیندازد حتی بدون اینکه خود، از خودرو پیاده شوید. مطمئن باشید فرزند شما این حرکت شما را فراموش نخواهد کرد و این یعنی فرهنگ سازی!!!

امروز ما در شهری زندگی می کنیم که دروازه هایش به روی همه باز است و از اقصی نقاط کشور و حتی اتباع خارجی اعم از مهاجرین و توریست ها، نمایندگانی را داریم که خواسته یا ناخواسته به جمع شهروندان ما پیوسته اند.

افرادی با فرهنگ های مختلف اما با دیدگاه های مشترک و آن اینکه به شهر و استانی آمده اند که مردمانش در دینداری و پایبندی به باورهای دینی و مذهبی، همواره زبانزد عام و خاص بوده اند پس اجازه ندهیم با انجام یکسری رفتارهای بچه گانه که در شأن مردمان این منطقه نیست ذهن افراد را از این باورها، پاک کرده و دل امام زمان (عج) خود را به درد آوریم.

به تعبیر یکی از علماء، وقتی یک پدر می‌بیند بچه‌اش بازیگوشی می‌کند، شیطنت می‌کند، دیگران را اذیت می‌کند، آن بچه شاید متوجه نباشد، اما پدر او خیلی غصه می‌خورد. دعا هم می‌کند که خدایا بچه‌ی ما بازیگوش است. بچه‌ی ما شیطنت می‌کند، بچه‌ی ما اذیت می‌کند، اما بالاخره آن پدر شرمنده می‌شود. و امروز این حجت ابن الحسن عسکری (عج) است که از برخی رفتارهای ما شرمنده است.

پس اگر در ظهورش تلاش نمی کنیم موجبات شرمندگی اش را فراهم نکنیم.