یزدرسا‎؛انصاف‏‏، گوهری است که این روزها در عالم سیاست و در قضاوت‌های برخی اهالی این وادی بسیار کمیاب شده است. این نقیصه البته منحصر به این روزها نیست و از سال های گذشته نیز کمابیش وجود داشته است.

سخنان اخیر آقای هاشمی رفسنجانی درباره انحراف انقلاب در دوران احمدی‌نژاد را می‌توان مصداقی از زیرپاگذاشتن انصاف در قضاوت‌هایمان برشمرد. البته چنین قضاوت‌هایی از جناب هاشمی و جریان متبوع ایشان دور از انتظار نیست و کاملا مسبوق به سابقه است.

 بی‌گمان احمدی نژاد و دولت او هم همچون جناب آقای هاشمی و روحانی و دولت‌های متبوعشان بری از قصور و تقصیر نبوده است اما این‌که با ادبیاتی خاص و به طور یکجانبه‏، از انحراف انقلاب در زمان وی سخن بگوییم و قصور و تقصیرهای بزرگ و گاه فاحش در زمان خود و دوستانمان را کتمان یا توجیه‌ کنیم، پذیرفتنی نیست.

قصور و تقصیرهای احمدی نژاد قابل اغماض و توجیه نیست و او باید پاسخگوی برخی رفتارها و رویکردهای خود در هشت سال تصدی ریاست جمهوری باشد‎؛ اما یکسره سیاه دیدن و سیاه نمایی همه کارها و مواضع احمدی نژاد و دولت او نیز دور از انصاف و مروت است.

وانگهی باید دید منظور دقیق آقای هاشمی از «انحراف» در دوران دولت سابق چیست و آیا این تعبیر و موضع جناب هاشمی مصداق «کلمه حق یراد بهاالباطل» می شود یا خیر. برای نمونه احمدی‌نژاد بر خلاف آقای هاشمی، در همان روزهای آغازین تصدی ریاست جمهوری، بدون هیچ واهمه و مصلحت‌اندیشی ‏لیست اموال و دارایی‌های خود را در اطلاعیه‌ای رسمی به آگاهی عموم مردم رساند‎ و پس از پایان هشت سال ریاست جمهوری هم همین اقدام را تکرار کرد؛ اقدامی که مورد تحسین جامعه قرار گرفت و مردم آن را ستودند. این در حالی است که نه آقای هاشمی هیچ گاه اموال و دارایی‌های خود را به اطلاع مردم رساندند و نه رئیس‌جمهور مورد حمایت ایشان یعنی دکتر روحانی حاضر به استمرار سنت نیکوی رئیس جمهورسابق شد. حال آیا اعلام صریح لیست اموال از طرف رئیس جمهور سابق را می توان مصداق انحراف دانست؟

دولت سابق همچنین سفرهای استانی را بر خلاف دولت های پیش از خود‏، از حالت نسبتا تشریفاتی به حالت واقعا کاری مبدل ساخت؛ به گونه‌ای که مردم دورافتاده ترین شهرستان ها هم بالاترین مقام اجرایی را از نزدیک در میان خود می دیدند. سفرهای استانی مورد حمایت و تشویق رهبری نظام قرار داشت. آیا سفرهای استانی به آن شکل‏، مصداقی از انحراف مورد نظر بوده است؟

دولت سابق در برابر گردنکشان نظام سلطه، با زبانی قاطع سخن می گفت و هیچ گاه در دفاع از حقوق ملت و آرمان های انقلاب، دچار لکنت زبان نشد. سخنرانی خاطره انگیز در دانشگاه کلمبیا  و سفر حساب‌شده به لبنان با آن استقبال فوق‌العاده و تحقیر کبکبه رژیم صهیونیستی با قرارگرفتن در جایگاه بی‌حفاظ مترجم و فرستادن مترجم به پشت شیشه ضدگلوله هنوز در یادها ماندگار است. آیا چنین رویکردی مصداق انحراف تلقی می‌شود؟

فرزندان رئیس جمهور سابق تفاوتی با دیگر شهروندان نداشتند و به واسطه جایگاه پدر، نه به مقام و موقعیتی رسیدند و نه  آلاف و الوفی برای خود انباشتند. بر خلاف برخی فرزندان جناب آقای هاشمی که در دوران مسئولیت پدر در سمت ریاست جمهوری و ... . بگذریم. آیا رویکرد رئیس جمهورسابق نسبت به خانواده و فرزندانش- بر خلاف جناب هاشمی- مصداق انحراف تلقی شده است؟

البته تاکید بر نقاط قوت دولت پیشین، به معنای نادیده‌گرفتن "تصمیم‌های لجوجانه و دور از شأن" خاصه در سال‌های پایانی مسئولیت نیست، بلکه منظور، رعایت انصاف در قضاوت‌هایمان نسبت به اشخاص و دولت‌هاست تا به واسطه لجاجت‌های سیاسی و شخصی در ورطه سیاه‌نمایی‌های آزاردهنده نیفتیم. تردیدی نیست که حوادثی همچون "خانه‌نشینی 11روزه"، " روز یکشنبه سیاه مجلس"، "دلدادگی افراطی به برخی نزدیکان" به بهای طرد نیروهای خدوم و کارآمد علیرغم توصیه صریح رهبری، و دیگر اقدامات از این دست، از ذهن اهالی انصاف پاک نخواهد شد وصد البته این واقعیت،‌ با "سیاه‌نمایی کور" متفاوت است.

نویسنده: سینا علوی