به گزارش یزدرسا به نقل ازنسیم ، مهمترین محورهای صحبت‌های وزیر ورزش در همایش آسیب‌شناسی مربیگری در فوتبال ایران به شرح زیر است:

نمی‌خواهیم بحث یک طرفه داشته باشیم و قضاوت کنیم. فوتبال یک پدیده ویژه در دنیا است. به همین دلیل است که این رشته می‌تواند بر حکومت‌ها و مسائل اجتماعی موثر باشد. چرا کشورها دنبال گرفتن میزبانی رقابت‌های مختلف فوتبال هستند؟ یکی از دلایل این است که بخشی از مشکلات اقتصادی و سیاسی این کشورها با این اتفاق بهتر می‌شود.

فوتبال ما توسط فوتبالی‌ها اداره نمی شود. اگر فوتبالی‌ها هم هستند در بخش کوچکی حضور دارند. خود فوتبالی‌ها موجب حذف خودشان می‌شوند.
اگر اجازه می‌دادند مربی هم از رشته‌های دیگر می‌آوردند.

تا زمانی که فوتبال خودش متوجه نباشد که چه پتانسیلی دارد، این مسئله اجتناب‌ناپذیر است.

اینکه فوتبالی‌ها این رشته را نقد می‌کنند نکته مثبتی است.

علت تمام آسیب‌های فوتبال همین مشکل است.

وقتی روی یک مربی بی‌کیفیت دست می‌گذاریم می‌گویند دخالت کرده‌ایم.

نباید خودمان را هم خیلی دست بالا بگیریم اما باید ریشه‌یابی شود که چرا دیگران بهترین بازار برای فروش جنس بنجل را در ایران می‌بینند.

معتقد نیستیم که حتما باید یک نفر نمازشب خوان سرمربی باشد بلکه مربیان با اخلاق باید رشد کنند و مدیریت امور را در دست داشته باشند.

مربیان ایرانی اعتماد ندارند و مسئولیت مثلا تیم‌های ملی را قبول نمی‌کنند. هرچقدر عقب‌گرد کنید، کار بیشتر به دست غیرفوتبالی‌ها می‌افتد.
در فوتبال شهرت بهم می‌زنند بعد می‌روند در سیاست بیشتر طلب‌کار فوتبال می‌شوند و فشار می‌آورند.

استراتژی‌های غلط این است که یک سردار را می‌آورند و می‌گویند حالا که گودرزی ورزشی آمده باید او را زد.

استراتژی‌های ورزش ما را کسانی نوشته‌اند که استراتژیست نبوده‌اند.

همه در ورزش ایران دنبال نتیجه بوده‌اند و مدام دنبال تغییر بوده‌اند.

خصوصی‌سازی با این مفاهیمی که جا افتاده و سایر ارکان دولتی هستند یک خصوصی‌سازی شکست‌خورده است.

یک سرمایه‌گذار که در فوتبال فعالیت می‌کند می‌خواهد برداشت کند. از طریق همین ورزش هزینه می‌کند و درحالی که از ناکجاآباد آمده شهرت به دست می‌آورد و بعد می‌رود پس این خصوصی‌سازی راه به جایی نخواهد برد.

نگران بقای استقلال و پرسپولیس هستم و می‌ترسم همان مشکل‌ها برای این دو تیم به وجود بیاید.

بخش خصوصی حق پخش می‌خواهد اما مجمع تشخیص پرداخت حق پخش را ممنوع کرده است.

تاسیسات و زیرساخت‌ها همه دولتی هستند و این مدل خصوصی‌سازی شیر بی یال و دم است.

می‌توانیم از مربی‌های خوب برای تربیت مربی‌های خودمان استفاده کنیم.

مربی ایرانی نباید احساس بی‌نیازی کند تا بتوانیم به موفقیت برسیم.

نهادهایی مثل کانون مربیان فوتبال ایران می‌تواند به حل مشکلات کمک زیادی کند.

مجامعی مثل کانون مربیان باید در عرصه ورزش حضور حقوقی داشته باشد تا سونامی سازندگی در فوتبال آغاز شود.

ستاره‌های فوتبال باید تقدیس شوند و مربیان خوبی باید مورد احترام باشند.

انتهای پیام/ص