یزدرسا؛ تا همین چندی قبل از  برجام با عناوینی چون آفتاب تابان، پیروزی بزرگ، فتح‌الفتوح و ... نام می‌بردند که دستاورد مهم دولت یازدهم نیز محسوب می‌شد. در ستایش برجام چه‌ها که نکردند آقایان. چه اهانت‌ها که به منتقدین روا نداشتند و چه مانورها برای جلب رای در همین انتخابات اخیر که ندادند. اما حالا، حالا که «آفتاب تابان» به «آفتاب لب بام» تبدیل شده، رویه‌ی آقایان هم تغییر کرده و تلاش می‌کنند از مسئولیت برجام شانه خالی کنند و آن را به ملت و رهبر انقلاب گره بزنند!

البته موضع رهبر انقلاب نسبت به برجام کاملا مشخص است؛ ایشان از همان ابتدا با مواضع شفاف و روشن در قبال مذاکرات و برجام، نسبت خودشان و سیاست کلان نظام را با مذاکرات مشخص کردند، به طوری که حالا حتی مردم در دورافتاده‌ترین نقاط هم می‌دانند که این سبک مذاکرات در سه سال گذشته و توافق برجام با این مختصات، به هیچ عنوان مورد رضایت و نظر رهبر انقلاب نبوده و نیست. اما این نوع مواجهه آقایان با برجام و تلاش‌ برای شانه خالی کردن از مسولیت برجام، یک پیام بسیار مهم و اساسی با خود دارد و آن هم نوعی اذعان به شکست و پایان افسانه‌ی برجام است. در واقع اینکه، کسانی که تا دیروز بزرگترین افتخارشان را همین برجام می دانستند و هیچ سخنرانی نبود که در ستایش آن نگویند، حالا سعی می آنند این بزرگترین افتخار خود را به دیگران نسبت دهند، این یعنی اینکه دیگر چیزی از برجام باقی نمانده است!

اما فارغ از آنچه بیان شد، این سیاست که کسانی مسئله‌ای را خلاف نظر رهبر جامعه پیش ببرند و به تذکرات مکرر ایشان هم توجهی نکنند، اما بعد از آنکه ناکارآمدی سیاست‌شان را دیدند و واقعیت هشدارهای قبلی رهبری را مشاهده کردند؛ بخواهند از مسئولیت شانه خالی کنند و حتی ناجوانمردانه و غیرمنصفانه آن را به خود رهبری نسبت دهند؛ بسیار دور از انصاف و جوانمردی است. سیاستی که البته خود به خود انسان را به یاد جنگ صفین و اتفاق‌هایی که در آن برهه به وقوع پیوست می‌اندازد.

در جنگ صفین، سپاه حضرت علی(ع) فقط یک گام تا چیرگی بر معاویه و پیروزی نهایی فاصله داشت. به طوری که نقل شده آن‌قدر پیروزی نزدیک بود که حتی معاویه اسبش را خواست تا فرار کند. اما حیلت عمر وعاص مبنی بر سر نیزه کردن قرآن‌ها، کارساز شد و بین سپاه حضرت علی(ع) اختلاف ایجاد شد. تا جایی که حدود بیست هزار نفر از یاران حضرت که بعدا خوارج نامیده شدند، خطاب به امام علی(ع) این گونه گفتند: «اى على! اکنون که به کتاب خدا فراخوانده شده‌اى، شامیان را اجابت کن؛ و گرنه تو را می‌کشیم.» همین مسئله موجب شد تا پیروزی که سپاه امام در یک قدمی آن قرار داشتتند، به دشمن واگذار کنند.

بعد از آن و نآن در ماجرای حکمیت نیز، تاکید حضرت علی(ع) این بود که در مقابل عمروعاص که نماینده معاویه بود، نماینده سپاه حضرت، ابن عباس باشد؛ اما یاران حضرت باز هم نپذیرفتند تا جایی که حضرت مالک اشتر را انتخاب کردند و یاران باز هم نپذیرفتند.

على علیه‌السلام فرمود: «آیا شما جز به ابوموسی خرسند نیستید؟». گفتند: آرى. امام علیه‌السلام فرمود: «شما... از رای من سرپیچی کردید. پس آنچه مى‌خواهید، انجام دهید!... کارى کردید که نیروى اسلام را فرو کاست و توانش را از میان برد و سستى و خوارى بر جاى نهاد».

بعد از پذیرفتن حکمیت و ماجراهایی که پیش آمد، باز خوارج به حضرت اعتراض کردند که چرا حكميت را قبول كردي؟ و حالا كه آن را پذيرفتي بايد توبه كني والا با تو مي‌جنگيم. حضرت علی(ع) در پاسخ به آن‌ها اینگونه گفت:

«هنگامي كه شاميان با توطئه و نيزنگ قرآن بر سر نيزه كردند، آيا اين شما نبوديد كه مي‌گفتيد: اينان برادران و هم‌كيشان مايند كه از ما پوزش مي‌خواهند و به كتاب خدا پناه آورده‌اند، تا در سايه‌اش بيارامند، پس بايد رأيشان را پذيرفت و زير فشارشان نگذاشت؟ اما من به شما گفتم كه اين جريان، جرياني دو چهره است كه نمود آشكارش ايمان و واقعيت پنهانش ستم و دشمني است، آغازش، مهرباني و پايانش، پشيماني است پس در موضع كنونيشان پاي بفشاريد و به خط خويش همچنان پايدار باشيد و ادامه جهاد را دندان به دندان بساييد و نسبت به بانگ ناهنجاري كه اگر پاسخ بيابد به گمراهي مي‌كشاند وگرنه خود خوار و ذليل مي‌شود، اعتناء ننمائيد و ديديم كه تجربه هم اين باور را تأييد كرد.

اما دريغ كه شما در برابر خشم و نگاه من به مخالفتم ايستاديد و به خواست دشمن تن داديد به خدا سوگند كه اگر آن روز ـ به رغم سماجت و اصرار شما ـ از پذيرش آن پيشنهاد سرباز مي‌زدم مسئول پيامدهايش نبودم و خداوند گناه آن را در پرونده من نمي‌افزود. اينك نيز كه به سبب مصالح امت آن را پذيرفته‌ام باز هم حقي را صاحبم و بايد مورد پيروي قرار گيرم چرا كه قرآن با من است و از روزي كه توفيق همدميش را يافته‌ام لحظه‌اي از آن جدا نشده‌ام.»

وحید سالار