به گزارش یزدرسا به نقل از دانا، برنامه اقدام مشترک یا همان "توافق نامه ژنو" در یکسال گذشته در صدر مهمترین رخدادهای  ایران و جهان بوده  و بسیاری از سیاستمداران دنیا را به خود مشغول کرده است.

رویکرد تعاملی که دولت یازدهم از ابتدا اتخاذ کرد امید فراوانی را در جامعه بمنظور حل و فصل برخی و گوشه ای از مناقشات بین المللی انقلاب اسلامی در بین دوستان داخلی و  خارجی بوجود آورد.

محصول این راهبرد، نگاشته شدن توافق نامه‌ای است که نقاط مثبت، منفی و صد البته تاریکی دارد که بایستی منصفانه و بدور از جنجال های حزبی و سیاسی آنرا بررسی نمود.

برای بررسی این توافق نامه، مخالفان بایستی ابتدا به یک سوال اساسی و تعیین کننده پاسخ دهند و آن اینکه آیا نیت رئیس جمهور روحانی در رابطه با توافق نامه خیرخواهی ملت ایران بوده است یا بدخواهی؟(هر چند جواب مثبت این سوال راهبرد اشتباه دولت را توجیه نخواهد کرد)

پاسخ به این سوال می تواند ذهنیت برخی از گروه‌های مخالف و موافق دولت را نسبت به واژه "نقد" تصحیح نماید.

رایزنی های وزیر محترم امورخارجه در یکسال گذشته با طرفهای امریکایی و غربی و رسیدن به برنامه اقدام مشترک ژنو توانست این ذهنیت را در مردم جهان تقویت نماید که اگر با امت اسلامی ایران با احترام و موازنه ای برابر برخورد شود نظام اسلامی ایران رویکردی متقابل در پیش می گیرد و اساسا جمهوری اسلامی بدنبال تنش زایی و مخاصمه گرایی نمی باشد همچون که در توافق سه جانبه ترکیه برزیل و ایران در سال‌های گذشته آنرا به نمایش گذاشت.

از سوی دیگر این توافق نامه توانست برای دولت تازه نفس ایران "زمان" بخرد تا هر چه سریعتر خود را در میدان قوه اجرایی کشور پیدا کند.

به اعتقاد نگارنده ایالات متحده در 35 سال گذشته بیشینه ی قدرت خود در بحثهای نظامی، فرهنگی و اقتصادی  علیه ملت ایران بکار گرفته است و به هیچ عنوان در هیچ بازه ی زمانی بما تخفیف نداده است و بقول معروف هر آنچه در چنته داشته  بکار گرفته است.

بر همین اساس باید اذعان داشت که ایالات متحده نمی توانست فشاری بیشتر از سالهای 91 و 92 بر ملت ما تحمیل نماید به عبارت دیگر قله ی زورگویی امریکا در سال 91 رونمایی شد.

برنامه اقدام مشترک توانست این قله را سرشکن کند و بر کوزه ی تحریمها ترک بزرگی بیندازد و به افکار عمومی جهان این واقعیت را یاداور شود که ایران از منطق مستدل محکم و منطقی برخوردار است و مسئولیت هر اقدام خرابکارانه بر عهده ی امریکایی هاست.

به علاوه اگر به هر دلیلی توافق جامع بین دو کشور حاصل نشود مردم عزیز کشورمان دولت یازدهم را مقصر نمی دانند بلکه ایالات متحده را مسئول این عدم توافق خواهند یافت؛ اما امریکایی ها با تغییر زمین بازی سعی فراوانی دارند تا تمام مضراتی را که به آن اشاره داشتم تا سطح بسیار زیادی برای خودشان تقلیل دهند.

به نظر می رسد در این زمینه آنها توانسته‌اند به موفقیت‌های نسبی و گاهی بزرگ دست پیدا کنند؛ قطبیده کردن جامعه و گروههای سیاسی با بهره گیری از پروژه مذاکره یا عدم مذاکره و به خیایان کشاندن مردم، علیه نظام یکی از اهداف شوم آنهاست که صدالبته با هوشیاری رهبر انقلاب این سناریو در نطفه با شکست روبرو شد.

مسئله بعدی که امریکایی ها با خباثت از آن بهره می برند گنجاندن راههای دَررو در مفاد توافق نامه ژنو است؛ مواضع آقای ظریف در قبال تحریمهایی که پس از عملیاتی شدن برنامه اقدام مشترک اتخاذ شده است یک نقد و سوال جدی را متوجه تیم مذاکره کننده ایرانی می کند و آن اینکه آیا شما درزهای توافق نامه را ندیده بودید؟

وزارت خارجه در قبال تحریمهای امریکا هیچگاه نتوانسته است اقدام متقال و هم سطح علیه امریکا اتخاذ نماید و تنها به بیان این جمله که تحریمها خلاف "روح" توافق نامه است بسنده کرد.

در واقع ما توافق نامه ای را امضا کردیم که خواسته های طرف مقابل از ایران کاملا شفاف و بدون ابهام است اما خواسته ها و مطالبات ما از 1+5 نامشخص و با ابهام فراوان است.

توافق نامه ای که روح آن حق هر اقدام تجاوزکارانه و ظالمانه ای را برای امریکا به رسمیت می شناسد و طرف ایرانی را در موضع انفعال! قرار می دهد   چه معنایی دارد؟

بنظر می رسد طولانی شدن روند توافق جامع و تحریمهای یکساله اخیر  به تیم مذاکره کننده و افکار عمومی ایرن و جهان درزهای توافق نامه ژنو را نمایانده است.

با اطمینان کامل و شناخت متقابل از ماهیت امریکا و جمهوری اسلامی ایران می توان تحلیل داشت که توافق جامع هرگز عملیاتی نخواهد شد اما بر فرض محال این نگرانی بایستی برای دولتمردان وجود داشته باشد که اگر درزهای برنامه ی اقدام مشترک را نبینیم با درهای توافق جامع ربرو خواهیم شد و منافع ملی را در سطح بسیار بالایی قربانی خواهیم کرد.

به علاوه خیرخواهی شخص رئیس جمهور بایستی بر همگان روشن باشد و تمام گروهها بایستی به تیم مذاکره کننده کمک نمایند تا  نظام اسلامی تجربه ی موفق و گران سنگی را در این زمینه با کمترین آسیب پشت سر بگذراند.

صدالبته امریکا از این موضوع باخبر است که برخی از گروه‌های مخالف دولت دکتر روحانی از تحریم‌های جدید چماق خواهند ساخت و این موضوع دولت روحانی را برای رسیدن به توافق با اضطرار هر چه بیشتر روبرو خواهد کرد و غرب می تواند امتیازات بیشتری را از دولت یازدهم کسب کند.

بنابراین از تیم مذاکره کننده و همه گروه‌های که دلبسته نظام و انقلاب هستند انتظار می رود با درک این واقعیت و سناریو  از تقابل جناحی و حزبی پرهیز نمایند؛ البته دوستی های خاله خرسی در اطراف رئیس جمهور هر رزو با اظهارات نابجا و منفعلانه از جمله امکان پذیرش پروتکل الحاقی کار را بر نمایندگان ملت در میز مذاکره سخت تر خواهند کرد.

این افراد سعی دارند با پا گذاشتن بر منافع ملت منافع سیاسی و حزبی اشان را تامین نمایند؛ اکنون این عده در تلاش هستند تا به دکتر روحانی بقبولانند که شکست در مذاکرات به معنای ریزش آراء ایشان در دوره بعد خواهد بود و اگر دلسوزان انقلاب بتوانند حمایت همه جانبه‌ای از رئیس جمهور در مقابل این سناریو داشته باشند منافع ملی قطعاً برآورده خواهد شد.

انتهای پیام/ص