یزد رسا، «وقتی دخترم دو ساله بود، نیمه شب بیماری به سراغ من آمد و او را از بالا بلند کردم و وسط میز شیشه‌ای پرتاب کردم…»

«پدرم چاقو به دست دنبالمون کرده، قصد کشتن هممون رو داره، خانم تو رو به عزیزت قسم کاری بکن…»
«به مادرم گفته بودند اگر تشنج کردم نگذارد دندان‌هایش قفل شود، یک شیء‌ای بین دندان‌هایش بگذارید. مادرم وقتی در این موقعیت قرار گرفت، انگشت خود را بین دو فک من گذاشت، من هم انگشت او را قطع کردم…»

«می گفت پدرش بود اما بودنش نه تنها آرامششان نبود، که مایه ترسشان بود. می گفت برادر کوچکم، یک شب تشنج کرد. به خاطر ترسی که از دعواهای آن روز پدر در دلش آمده بود. پدر آن روز، تلفن را به سمتش پرتاب کرده بود.»

عزیزان! هیچ کس درد شما را نمی فهمد! ادعاها را باور نکنید! هیچ کس نمی فهمد ترس از پدری که عاشقانه دوستش داری و پروانه وار می ستایی اش یعنی چه! هیچ کس نمی فهمد نصف شبها از خوف سررسیدن بابا و حمله های عصبی، در اتاق را قفل کردن یعنی چه! هیچ کس نمی فهمد با گونه ی کبود به مدرسه رفتن یعنی چه… نمی فهمیم بغض هایتان را. اشکهایتان را. نمی فهمیم کابوس هرشبتان را.

به خدا قسم فقط ادعاییم. نمی فهمیم و نخواهیم فهمید درد مادری را که پسرش – پسری که از گل نازکتر به مادرش نمی گفت- کتکش می زند، چنگ به صورتش می کشد… نمی فهمیم به خدا حس زنی را که دست و پا و تمام استخوان هایش تیر می کشد… فقط چون به پای همسر جانبازش مانده…
به خدا نمی فهمیم! دلتان را به ما خوش نکنید…

«موج شهید»، التیامی بر زخم های شما نیست. اما شاید بهانه ای باشد برای ما، که یادمان بیاید چه مردها که «کوه» رفتند و «موج» برگشتند…

لینک دانلود صوت

انتهای پیام/ ع ب