به گزارش یزدرسا به نقل از  عصرفرهنگ؛ متوکل از جنایتكارترین خلفاى عباسی بود که در کشتار و اذیت و آزار علویان و خاندان عصمت و طهارت گوی سبقت را از پیشینیان ربوده بود. وی همچنین معروف به عیاشی و صرف هزینه های گزاف از بیت المال و آلوده به انواع انحرافات اخلاقی و جنسی بود.
«سیوطى» (از بزرگترین مورخان اهل سنت) در مورد خوشگذرانی ها و هوسرانی های وی مى‏نویسد: او چهار هزار كنیز در كاخ خود داشت كه از همه آنها كام جسته بود! این خوشگذرانی ها و البته قساوت و شقاوت متوکل او را به یزید زمان خود تبدیل کرده است.

تلاش یزید زمان برای خاموش کردن نور هدایت
 متوکل که به شدت از نشر معارف اهل بیت وحشت داشت و می ترسید که شجاعت، آزادگی و حماسه امام حسین(ع) درسی باشد برای مردم غافل دوران خود، تصمیم گرفت به هر نحو ممکن مانع از نشر معارف نهضت غنی عاشورا میان مردم شود. همانگونه که یزید فاسد با به شهادت رساندن امام حسین(ع) سعی کرد پایه های حکومت خود را استوار کند، متوکل نیز تلاش کرد با محدود کردن یاد پیشوای سوم شیعیان همان هدف را دنبال کند.
وی بدین منظور در چهار نوبت اقدام به تخریب مزار سیدالشهدا(ع) کرد و از آنجا که هیچ مسلمانی حاضر به انجام چنین عمل قبیحی نبود وی در این راه از یهودی ها استفاده کرد! تخریب مرقد مطهر حضرت امام حسین(ع) و حضرت اباالفضل(ع)، قطع اعضای بدن زائران کربلا، ممنوعیت زیارت و به شهادت رساندن زائران  از جمله اقداماتی بود که وی به منظور خاموش کردن نور هدایت اباعبدالله انجام داد.

متوکل تنها چهره شاخصی نبود که عزاداری و گریه بر سیدالشهدا را مخالف مصالح و منافع خود می دید. در طول تاریخ چنین نمونه هایی به وفور یافت می شود. شاید یکی از معروف ترین آن ها رضاخان باشد.

استفاده ابزاری از عزای سید و سالار شهیدان
رضاخان در ابتدا برای جلب توجه مردم و موجه جلوه دادن خود کارهای نمایشی بسیاری انجام داد. وی ابتدا دستور جمع کردن تمام قمارخانه‌ها و شراب فروشیها را داد. همچنین برای به دست آوردن دل مردم ایران در مجالس عزاداری حضور پر رنگی داشت. سپه سالار با شروع ماه محرم دسته های قزاق را به صف می کرد و خود نیز پیشاپیش آنها ، کاه به سر می ریخت و با پای برهنه و بدون کفش به دنبال دسته عزاداران حرکت می کرد. حتی معروف است که قزاق ها دم می گرفتند و این شعر را می خواندند که:« اگر در کربلا قزاق بودی/حسین بی یاور و تنها نبودی!»
اما تمام این ریاکاری ها برای این بود که به سلطنت برسد. هنگامی هم که به خواست خود رسید، ناگهان تغییر رویه داد و عزاداری را به کل ممنوع کرد. اما روندی که وی برای ممنوعیت عزاداری در پیش گرفت هم در خور توجه است.

آغاز روند ممنوعیت عزاداری محرم
محدود کردن زمان عزاداری
در سال 1304  رضاخان چهل روز قبل از شروع محرم به آذربایجان سفر کرد. همزمان شب نامه‌هایی در شهر از طرف وابستگان به دربار پخش شد که از رضاخان خواسته شده بود که حدی برای روضه و ایام آن مشخص کند. هدف از انجام آن نیز این بود که رضاخان می‌خواست چنین وانمود کند که محدود کردن عزاداری به خواست مردم بوده است.
وی ابتدا درحالی‌که بسیاری از عادات مانند زنجیر زدن و سینه زدن و ... رواج داشت، در تکیه دولت به یک روضه ساده‌ اکتفا کرد. همچنین روزهای تعطیل را از چهار روز (چهار روز آخر دهه اول محرم) به سه روز تقلیل داد.

ممنوعیت سینه زنی
اقدام دیگر رضاخان تغییر صورت ظاهری عزاداری به مراسم کلیسا بود. وی دستور داد در مجالس روضه میز و نیمکت (به رسم کلیسا) استفاده کنند و زن و مرد مختلط بشینند و زنان هم حجاب به سر نکنند. همچنین در جای دیگر رضاخان  دستور داد: «البته بایستی روضه‌خوانی کنند و ممانعت نشود؛ ولی روضه بایستی در مساجد و تکایا باشد. آن هم مرتب و به قاعده و در روی نیمکت‌ها مستمعین بنشینند و آقایان محدثین متخصص خوب، روضه‌خوانی کنند. سینه زنی و این قبیل کارهای سابق هم به کلی ممنوع است.»

دستاویز قرار دادن خرافات برای ممنوعیت روضه ها
رضاخان بعد از محدود کردن روضه ها، ممنوعیت سینه زنی، مخدوش کردن شکل عزاداری نهایتاً به سراغ روضه خوانی رفت. وی بخشنامه‌ای به استانداری‌ها و فرمانداری‌ها زد و از طرح ممنوعیت روضه‌خوانی به عنوان طرح بیرون کردن خرافات از سرِ مردم نام برد.
نهایتاً کار به جایی رسید که علاوه بر سوگواری های ماه محرم، حتی برای مجالس ترحیم افراد نیز که در آنها معمولاً به روضه اهل بیت، به ویژه امام حسین (ع) اشاره ای می‌شد، مقرراتی وضع و محدودیت‌هایی اعمال شد که وعاظ و روضه‌خوانان حق نداشتند ذکر مصیبتی از ائمه داشته باشند!

بال سرخ شیعه
این مبارزه با عزاداری و حمله به سیدالشهدا(ع) هر جا که منافع جبهه کفر و نفاق به خطر می افتاد دوباره ظهور و بروز داشت. فرانسیس فوکایاما نئومحافظه کار، پژوهشگر و تاریخ نگار ژاپنی الاصل و تبعه ی آمریکاست. وی با شخصیتی نیمه سیاسی ـ نیمه فلسفی دارای سابقه ی کار در اداره ی امنیت امریکا و نیز تحلیلگر نظامی در شرکت «رند» از شرکتهای وابسته به پنتاگون می باشد.
در دهه ۶۰ شمسی پس از پیروزی رزمندگان اسلام در عملیات خیبر ، در اورشلیم کنفرانسی توسط صهیونیستها برگزار شد. موضوع بحث فوکویاما در این کنفرانس بازشناسی هویت شیعه است. وی می گوید:
«شیعه پرنده ای است که افق پروازش خیلی بالاتر از تیرهای ماست، پرنده ای است که دو بال دارد. یک بال سبز و یک بال سرخ، بال سبز این پرنده همان مهدویت و عدالت خواهی اوست چون شیعه در انتظار عدالت به سر می برد، امیدوار است و انسان امیدوار هم شکست ناپذیر است نمی توانید کسی را تسخیر کنید که مدعی است فردی خواهد آمد که در اوج ظلم و جور، دنیا را پر از عدل داد خواهد کرد. بال سرخ شیعه، شهادت طلبی است که ریشه در کربلا دارد و شیعه را فنا ناپذیر کرده است» شیعه با این دو بال افق پروازش خیلی بالاست و تیرهای زهراگین سیاسی، اقتصادی، اجتماعی ، فرهنگی، اخلاقی و ... به آن نمی رسد. آن نقطه که خیلی اهمیت دارد بعد سوم شیعه است می گوید: «این پرنده زرهی بنام ولایت پذیری بر تن دارد که آنها را شکست ناپذیر نموده است»

حکایت همچنان باقی است
هنوز هم هر وقت هدایت کشتی نجات اباعبدالله الحسین(ع) باعث زنده شدن روح ایثار، شجاعت و حق طلبی و بیداری شده و منافع مفسدان و مستکبران را به خطر می اندازد، تخریب عزاداری و واقعه کربلا هم کلید می خورد. هر بار هم برای تحقق این منظور از شیوه ای استفاده می شود. این که یکبار مبارزه با خرافات مستمسک شود و بار دیگر افسردگی مردم را بهانه کنند چیز عجیبی نیست.
نکته این جاست که قطعاً کسانی که در جهت تضعیف سوگواری های روح بخش محرم گام بر می دارند یا مغرض هستند و یا فریب خورده. این همان سخن امام خمینی (ره) است که می فرمود:« گولشان مى‏زنند اين جوانهاى عزيز صافدل را. مى‏آيند توى گوشش مى‏خوانند، خوب ديگر گريه مى‏خواهيم چه كنيم؟ گريه مى‏خواهيم چه كنيم يعنى چه؟ ما تا ابد هم اگر براى سيد الشهدا گريه بكنيم، براى سيد الشهدا نفعى ندارد، براى ما نفع دارد.ما اين سنگر را نبايد از دست بدهيم و كسانى كه كوشش دارند كه اين سنگر را از ما بگيرند، آنهايى كه از ما هستند و مردم صالحى هستند بازى خورده‏اند، پشت اينها يك دست مرموز فاسد مفسدى هست كه مى‏خواهد ملت ما را به تباهى بكشد.»
اما مسلماً دشمنان اهل بیت با این شیوه پیروز نخواهند شد چرا که خداوند وعده داده است: «يُرِيدُونَ أَنْ يُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَ يَأْبَى اللَّهُ إِلاَّ أَنْ يُتِمَّ نُورَهُ وَ لَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ»

انتهای پیام/ک