به گزارش یزد رسا، فوتبال ایران و علی کفاشیان در روزهای پایانی آبان ماه حال و روز خوشی را تجربه نکردند. شکست تیم ملی فوتسال بر کلمبیا و حذف ایران در مرحله یک هشتم جام جهانی فوتسال، شکست 4 بر یک تیم ملی جوانان ایران برابر کره جنوبی و حذف از مسابقات قهرمانی آسیا و در پایان، شکست تیم ملی فوتبال ایران برابر ازبکستان آن هم در ورزشگاه آزادی در مرحله مقدماتی جام جهانی 2014 کاری کرد که پیکان انقادها به سوی علی کفاشیان گرفته شود. کارشناسان هفته پایانی آبان سال 91 را «هفته سیاه» نامگذاری کردند. ناکامی‌ها به حدی جامعه ورزش و به ویژه فوتبال را آزرده کرده بود که دیگر کمتر کسی می‌توانست خنده‌های آقای رئیس را تحمل کند. رئیس برای ادامه فعالیتش در این فدراسیون باید به همه انتقادها پاسخ می‌داد. مردم در اکثر رأی‌گیری‌ها که در مورد دلایل اصلی ناکامی فوتبال بود به کفاشیان رأی دادند و معتقد بودند برای نجات فوتبال، باید تغییرات انجام گیرد. در همان روزهای ناخوش فوتبال و در میان هجمه‌های همه جانبه، به یک‌باره AFC چراغ سبزی به آقای رئیس نشان داد. سایت کنفدراسیون فوتبال آسیا نام فدراسیون ایران را در میان کشورهای کره جنوبی، قطر و ژاپن نامزد انتخاب برترین فدراسیون در قاره کهن معرفی کرد. این خبر شوک عجیبی برای آقای فوتبال بود و سؤال اصلی این بود که چطور فدراسیون فوتبال ایران با این همه ناکامی نامزد دریافت بهترین جایزه است؟ در این میان، سوال دوم نیز مطرح شد. آیا لابی بزرگی با سران AFC در کار است؟ این سؤال ها تا روز نهم آذر یعنی تا روز برگزاری انتخابات ادامه داشتند. بسیاری بر این باور بودند که ژاپن یک بار دیگر برترین فدراسیون خواهد شد و نام فدراسیون ایران یک گزینه فرعی است. برخلاف تمامی حدس و گمان‌ها و با اعلام مجری برنامه فدراسیون فوتبال ایران به عنوان بهترین فدراسیون آسیا در سال 2012 معرفی کرد. آقای رئیس مثل همیشه با لبانی خندان روی صحنه رفت و جایزه را گرفت. او به زبان انگلیسی خطاب به حاضرین گفت: این جایزه نشان می‌دهد که فوتبال ایران برای آینده در مسیر درستی حرکت می‌کند. *معیار اصلی برای انتخاب برترین فدراسیون چیست؟ حالا که فدراسیون فوتبال ایران به عنوان برترین فدراسیون انتخاب شده سؤال اصلی اینجاست که واقعا معیار اصلی برای این انتخاب چه بوده است؟ آیا به واقع فدراسیون ژاپن و کره جنوبی ضعیف‌تر از فدراسیون علی کفاشیان عمل کرده‌اند؟ AFC برای معرفی برترین فدراسیون به آیتم‌های متعددی توجه دارد. معیارهای اصلی در بخش‌هایی از قبیل مسئولیت اجتماعی فدراسیون، آموزش، داوری‌ها، توسعه فوتبال در رده‌های پایه، فوتبال بانوان، برگزاری فستیوال‌ها، باشگاه‌داری و درآمدزا بودن فوتبال، مسائل انضباطی، موارد فنی و کسب جوازهای صعود به مسابقات جهانی و بین المللی مورد توجه هستند. فدراسیون فوتبال ایران اگر چه در بخش‌هایی که تیم‌هایش عملکرد خوبی داشت نتوانست به نتیجه دلخواه برسد اما نباید از برخی اقدامات این فدراسیون غافل بود. بالاخره باید پذیرفت که فدراسیون فعلی در زمینه‌های برگزاری دوره‌های متعدد آموزشی با حضور نماینده‌های AFC و FIFA عملکرد خوبی از خود به جا گذاشته است. کمیته داوران فدراسیون فوتبال کفاشیان مملو از نقد است اما نمی‌توان اعزام متعدد داوران ایرانی به مسابقات بین المللی در حوزه‌های فوتبال، فوتسال و فوتبال ساحلی را نادیده گرفت. ایران در سال 2012 میزبانی مسابقات قهرمانی نوجوانان آسیا را عهده دار بود که مسئولان AFC از این میزبانی رضایت نسبی داشتند. برگزاری فستیوال و ارائه گزارش کامل آن به کنفدراسیون فوتبال آسیا یکی دیگر از دلایل توجه AFC به فدراسیون ایران بود. برگزاری فستیوال‌های فوتبالی در 6 منطقه از کشور و آنالیز چند هزار بازیکن، محوری بود که دوستان کفاشیان در AFC به آن پرداختند. اگر چه خروجی این فستیوال‌ها هنوز برای فوتبال کشور مبهم است و هنوز کارکرد آن مشخص نشده است. به هر حال نباید توجه به فوتبال بانوان در این دوره را نادیده گرفت. اگرچه تیم ملی بانوان ما دیدارهای تدارکاتی نداشته‌اند و همچنان شرایط سرمربی پرتغالی این تیم مشخص نیست اما همین تیم برای اولین بار در مسابقات آسیایی از مرحله گروهی صعود می‌کند. برای حضور بانوان ایران در مسابقات بین المللی برای آنکه که FIFA مجاب شود که فوتبالیست‌های زن ایرانی بتوانند با حجاب در عرصه‌های بین المللی حاضر شوند از سوی فدراسیون ایرانی نامه نگاری می‌شود و همین تلاش‌ها از سوی نماینده‌های مسلمان در AFC مورد حمایت قرار می‌گیرد. ما که می‌دانیم باشگاه‌های ما نه تجاری شده‌اند و نه از حمایت مناسبی برخوردارند. برخی از باشگاه‌ها به شکل خصوصی در فوتبال کشور اداره می‌شود اما مجاب کردن باشگاه‌ها به داشتن کارنامه تجاری و برداشتن اولین گام‌ها به سوی حرفه‌ای شدن چیزی است که توجه کنفدراسیون فوتبال را به خود جلب می‌کند.   * مقایسه ایران و ژاپن برای انتخاب بهترین فدراسیون   بر هیچ‌کس پوشیده نیست که امکانات و نحوه مدیریت فدراسیون ژاپن با ایران قابل مقایسه نیست. آنها در دهه اخیر دغدغه اولشان دیگر صعود به جام جهانی نبوده بلکه رسیدن به مراحل پایانی جام جهانی در اولویت برنامه‌هایشان قرار گرفته است. ستاره‌هایی که این روزها ژاپنی‌ها به فوتبال جهان معرفی می‌کنند هرگز قابل قیاس با لژیونرهای ایرانی نیستند. در سال 2012 فوتبال ژاپن در چند عرصه از ایران عقب‌ ماند. تیم ملی جوانان ایران کشور در مسابقات قهرمانی آسیا مقابل ایران شکست خورد. فوتسال ایران در مسابقات جام جهانی از مرحله گروهی صعود کرد اما ژاپن در مرحله گروهی حذف شد. تیم ملی فوتبال ساحلی ایران قهرمان مسابقات آسیا شد اما ژاپن در این تورنمنت ناکام ماند. در مقابل ژاپنی‌ها نیز در چند زمینه عملکرد بهتری نسبت به ایران داشتند. تیم ملی فوتبال بانوان ژاپن قهرمان جام جهانی شد و صعود تیم ملی مردان آنها نیز به جام جهانی 2014 تا حدودی قطعی شده است. با مقایسه منصفانه باز هم باید بپذیریم که لطف AFC شامل حال کفاشیان و فوتبال ایران شده است اما همین انتخاب را همه باید به فال نیک بگیرند. اگر در خواب این افتخار بمانیم، بدون شک پس‌رفت‌ها بیش از گذشته خواهد بود. آقای رئیس، حالا می‌توانی بخندی و خنده‌ات قشگ‌تر از قبل خواهد بود اما خودت به خوبی می‌دانی که اگر می‌خواهی به قول خودت آینده فوتبال ایران را روشن‌تر کنی، کارهای زیادی مانده که باید انجامش بدهی.   ما بهترین شدیم اما براستی چه زمانی قرار است کاستی هایی که صدای همه را حتی عامه مردم را درآورده برطرف کنیم؟   ما بهترین شدیم اما چه زمانی قرار است دست دلالان و ناپاکان از این فوتبال پاک شود؟ راستی آقای کفاشیان روزی در فدراسیون شما تصمیم گرفته شد با ناپاکی ها و فساد در این فوتبال مبارزه شود پس چه شد این همه برنامه ریزی برای مبارزه با ناپاکان؟   ما بهترین آسیا شدیم و باید به آن ببالیم و شور و شعف ملی را با پوست و جان خود احساس کنیم اما چرا هر کسی از این اتفاق باخبر می شود لبخندی به لب می زند و سری به نشانه تاسف تکان می دهد؟ هر چند که همیشه نباید نیمه خالی لیوان را دید و باید منصف بود و با دید منطقی نیمه پر را هم دید و آن را تقویت کرد اما کاش سران فدراسیون در خواب این عنوان به غفلت نروند.