به گزارش خبرنگار یزد رسا از بافق، هرچه به ۱۷ و ۱۸ مهر ماه نزدیکتر می شویم حال و هوای وحشی بافقی فضای این شهر را آکنده از شور و شعف و شادمانی می کند.
مردم بافق خوشحال اند که پس از سال ها اینک قرار است تا چند روز آینده این رویداد بزرگ فرهنگی استان یزد در شهر کویری بافق برگزار شود.
جمعی از مردم به ویژه جوانان بافق در گفت و گو با خبرنگار یزد رسا احساسات خود و ثاثیر این همایش را بر مردم و شهر بافق اظهار داشتند.

اکبر رضایی یکی از دانشجویان بافق گفت: از دوران دبیرستان با وحشی بافقی و آثار این شاعر آشنا شدم ولی هرچه کنکاش می کردم هیچکس نبود که به خوبی درباره او بداند و به ذهن پرسشگر من پاسخ دهد.
وی افزود: در بافق جز یک خیابان و یک آموزشگاه اثر و آثار دیگری از وحشی بافقی که قابل توجه باشد وجود ندارد و این برای شاعری که آوازه اش از مرزهای جغرافیایی کشورمان گذشته ، کافی نیست.
زهره رمضانی یک از جوانان فعال بافق هم علاقمندی خود را به شعر و شاعری عنوان کرد و گفت: انتظار داشتم مسئولان ذیربط تا به حال حداقل تندیس وحشی بافقی را در یکی از میدان های اصلی شهر نصب می کردند، تا کودکان از والدین بپرسند این تندیس از آن کیست و با این شیوه جوانان بافقی از کودکی با شاعر شهرشان آشنا می شدند.

این دانشجو با ابراز خوشحالی از اینکه بزرگترین پارک شهر به نام وحشی بافقی نامگذاری شده است، از دست اندر کاران شورای اسلامی شهر و شهرداری بافق خواست در این پارک نمادهایی برای معرفی بیشتر این شاعر شوریده بافقی به کار گرفته شود تا در معرض دید عموم قرار گیرد.

وی، وحشی بافقی را ادیب و دانشمندی توانا دانست که متعلق به جامعه ایرانی است و در این خصوص گفت: کنگره ملی وحشی بافقی می بایست قبل از این در تهران سپس در یزد و هم اینک در بافق برگزار می شد.

رضا تفکری جوان دیگر بافقی هم گفت: اگر از سال ها قبل همایش ملی وحشی بافقی در یزد یا زادگاهش برگزار می شد ، امروز شاهد برگزاری کنگره بین المللی این شاعر قرن دهم هجری بودیم.

وی از متولیان برگزاری کنگره وحشی بافقی تشکر کرد و افزود: باید لااقل سالی یک یادمان از این شاعر، داشته باشیم تا نام و هنر و آثار او پیوسته از نسلی به نسل دیگر منتقل شود.
تفکری با بیان اینکه خانه وحشی بافقی محل استقرار میراث فرهنگی شده است ، خاطر نشان کرد: این اثر ماندگار از قرن دهم می توانست با بهسازی و قرار دادن اشیاء قدیمی و آثاری از شاعر شهیر کشورمان به موزه مردم شناسی یا وحشی شناسی تبدیل شود.