به گزارش یزدرسا به نقل از آوای‌اقتصاد، کارگران قربانیان اقتصادی هستند که کارفرمایان آنها با رویکرد مادی‌گرایی و تحت فشارهای مختلف در اولین اقدام به تعدیل و اخراج نیروهای خود روی می‌آورند. بر طبق نظرات اقتصاد غربی، کار اقتصادی به کاری گفته می‌شود که منفعت و سود در آن وجود داشته باشد و صرف داشتن منفعت اقتصادی، انجام یک کار را برای افراد توجیه می‌کند. در نتیجه وجود این تفکر در بین سرمایه‌داران شاهد اخراج کارگرانی که هیچ قدرتی برای جلوگیری از این امر ندارند هستیم. در واقع سرمایه‌دار زمانی که از سرمایه‌گذاری خود منفعت و سود مورد نظر خود را به دست نمی‌آورد از ادامه کار صرف نظر می کند.

هر روز شاهد تعطیلی و یا تعدیل نیروی کارخانه‌ای هستیم. کارگرانی که ماه‌ها حقوق نگرفته‌اند و به وعده امروز و فردای کارفرمایان دل خوش کرده‌اند. امروز زندگی کارگران در خانه‌های اجاره‌ای به گونه‌ای سپری می‌شود که اکثر آن‌ها اقساط و بدهکاری‌هایی دارند که نزدیک به 80 الی 90 درصد حقوق و دستمزدهایشان را شامل می‌شود و با افزایش قیمت‌هایی که حتی در کالاهای اساسی زندگی نیز مشاهده می‌شود؛ روزگار می‌گذرانند. اغلب کارگران جزء اقشار ضعیف جامعه هستند که نه پس‌اندازی دارند و نه امنیت شغلی.

کارفرما و سرمایه‌دار قرار نیست فشارهای اقتصادی را تحمل کنند و با کوچک‌ترین فشار و ضرر واحد تولیدی خود را تعطیل کرده و کارگران را راهی اداره بیمه و کار می‌کنند و این کارگران هستند که قربانیان اوضاع نابسامان اقتصادی هستند. سرمایه‌دارانی که درکی از زندگی قشر ضعیف جامعه ندارند و در نهایت بی‌رحمی نان سفرههای کارگران وخانواده‌ها را قطع می‌کنند.

در اوضاعی که در نتیجه افزایش فشارهای اقتصادی و سیاست‌های انقباضی دولت بسیاری از کارخانجات تعطیل یا در آستانه تعطیلی قرار دارند و دولت بی‌تفاوت از سرنوشت کارگران این کارخانجات همچنان به سیاست‌های انقباضی خود ادامه می‌دهد.

در اواخر مهر ماه بود که کارگران یک کارخانه نساجی (ط) در استان یزد در نتیجه رکود حاکم بر بازار و عدم فروش محصولات خود و نداشتن مواد اولیه کارگران خود را به مرخصی اجباری می‌فرستد. در کمال ناباوری و بی‌مهری صاحبان کارخانه در پایان این مرخصی دو هفته‌ای با کارگران تماس گرفته‌ و خبر اخراج را به آن‌ها اعلام می‌کنند و کارگران و خانواده‌های آن‌ها را غافلگیر می‌کند.

مدیرت کارخانه دلیل تعدیل نیرو را نداشتن فروش و عدم توانایی در خرید مواد اولیه اعلام می‌کند و به طور ناگهانی نزدیک به 80 نفر از کارگران خود را اخراج می‌کند و از کارگران فنی خود می‌خواهد تا برای جبران نیروهای تعدیل شده کار آن‌ها را نیز انجام دهند.

گفتنی است این کارخانه در ماه‌های آخر برای پرداخت حقوق کارگران دچار مشکل بوده و به طور مرتب حقوق آن‌ها را پرداخت نکرده است و کارگران اخراجی علاوه بر این که کار خود را از دست داده‌اند مدتی است که حقوق نیز دریافت نکرده ‌اند. از این رو برای گذران زندگی خود نیز دچار مشکلات متعددی هستند.

خبرنگار آوای‌اقتصاد پای درد دل‌های کارگران اخراج شده از این کارخانه نشسته است. یکی از کارگران اخراج شده این واحد صنعتی با بغض فرو خورده خود  با اشاره به عدم داشتن امنیت شغلی کارگران گفت: صاحبان کارخانه‌ها هیچ تعهدی به کارگران ندارند و هر زمانی که بخواهند کارگران خود را از کار بیکار می‌کنند. آن‌ها هیچ وقت نمی‌توانند زندگی در یک خانه اجاره‌ای با داشتن فرزند بیمار را درک کنند.

دیگری با بیان این که شما تنها کسی هستید که پای درد دل ما نشسته‌اید ادامه داد: علاوه بر مشکلات اقتصادی زیادی که برای من و خانواده‌ام ایجاد شده دچار مشکلات خانوادگی نیز شده‌ام و از آن جایی که نمی‌توانم پاسخگویی نیازهای خانواده باشم و برای فرار از سرزنش آن‌ها به کوچه و خیابان پناه می‌برم.

جوان دیگری که از برنامه‌های ازدواجش صحبت می‌کرد گفت: با امید به این کار برای برگزاری مراسم ازدواجم برنامه‌ریزی کرده بودیم اما با اخراج شدنم از کار تمام برنامه‌‌هایمان منتفی شده و برای پیدا کردن کار به جاهای متعددی مراجعه کردم ولی هنوز شغلی پیدا نکرده‌ام. متاسفانه کسی درد ما کارگران را نمی‌فهمد؛ اگر کسی درد ما را می‌فهمید نباید به این راحتی ما را بیکار می‌کردند.

کارگر مجردی با بیان این که برای پرداخت اقساط بانکی دچار مشکل شده است افزود: صاحبان کارخانه بدون این که به ما از قبل خبری داده باشند ما را اخراج کردند. در هوای سرد زمستان من مجرد می‌توانم در خانه بنشینم یا با دوستانم وقت بگذرانم ولی برای افراد متاهلی که چند بچه نیز دارند گذران زندگی بسیار سخت است.

کارگر دیگری که سابقه بیشتری داشت با اشاره به اخراج کارگران در سال‌های قبل گفت: صاحبان کارخانه به بهانه‌های مختلف کارگران خود را اخراج کرده و بعد از دریافت وام و یا بخشودگی حقوق دولتی دوباره اقدام به استخدام نیرو می‌کنند.

شاید مسئولینی که حقوق میلیونی می‌گیرند و یا شاسی‌بلند سواران به هیچ وجه نمی‌توانند حال این کارگران را درک کنند. اخراج نیروها ابزاری برای کارخانه‌داران است تا اوضاع را متشنج نشان دهند و از آن برای اخذ وام‌های دولتی استفاده می‌کنند.