یزدرسا به نقل ازعصرسیاست؛ چند روزی از افشای فساد 8000میلیاردی در صندوق ذخیره فرهنگیان می گذرد، فسادی که از آن به بزرگترین فساد اقتصادی یاد می شود. تکته قابل تامل در این میان تلاش دولت یازدهم برای گذر بی سر و صدا از این موضوع است به صورتی که در نخستین گام سعی شد با استعفای وزیر آموزش و پرورش تا حدممکن سمت و سوی نگاه‌ها را تغییر دهد. از سوی دیگر بسیاری از دولتی ها و رسانه های زنجیره ای که تا پیش از آن از هیچ تلاشی برای گستردن پرونده های فسادهای اقتصادی اخیر ابا نداشتند در برابر این روضوع روزه سکوت اختیار کرده و از اظهار نظر در خصوص ابعاد این فساد گسترده خودداری می کنند.

این موضوع هر گاه در کنار موضوعاتی چون فساد سه هزار میلیاردی خاوری و فساد اقتصادی بابک زنجانی قرار گیرد می توان از دوگانگی معیارهای دولت و حامیانش آگاهی یافت به طوری که تا دیروز تمام تمرکز خود را برای بهره برداری از موضوع فساد اقتصادی و ربط دادن آن به جریان رقیب صورت می دادند اما در برابر فسادی با عمق 8 هزار میلیاردی تن به سکوت داده اند.

ترمیم کابینه در شرایط کنونی را می توان تاکتیک دولت برای فرار از پاسخگویی به ای موضوع دانست که در آن سعی شده است با تغییر برخی وزرای فشل توجهات از موضوع فساد در دولت یازدهم را به سمت و سویی دیگر دهد.

دولت پیش تر نیز در مواجهه با موضوع فیش های نجومی سعی کرد با دامن زدن به برگزاری کنسرت های مسئله دار و مسائل حاشیه ای آن حتی المقدور خود را از زیر بار فشار افکار عمومی نجات دهد.

نکته قابل تامل در رابطه با فساد در صندوق ذخیره فرهنگیان عمق و گستردگی آن است، که هر گاه در کنار مشکلات عدیده معلمان قرار گیرد بهتر می توان آن را لمس و درک کرد.

8 هزار میلیاردی که با واسطه ضعف دولت در عدم نظارت و انتصاب های جهت دار از بیت المال غارت شده است می توانست در بسیاری از موارد مشکلات قشر فرهنگی کشور را جامه عمل پوشیده و بستر ساز بسیاری از گشایش ها در این حوزه باشد.  با یک حساب سرانگشتی می توان آگاهی یافت که 8 هزار میلیارد 8/8 میلیونی هر معلم است. معلمانی که در طول سه سال گذشته همواره یکی از اقشاری بودند که به دلیل عدم عدالت در پرداخت حقوق ها دست به اعتصاب و تجمع های اعتراضی می زدند.

اگر دریافتی هر یک از بازنشستگان کشور را یک میلیون تومان در نظر بگیریم به راحتی خواهیم دانست که این فساد سهم یک میلیونی 8 میلیون بازنشسته را غارت کرده است.

به راستی چرا در شرایطی که دولت پرداخت یارنه ها عذاب الیم می داند برخی از عوامل گماشته شده دولت در صندوق ذخیره فرهنگیان دست به اختلاسی می زنند که می توانست یارانه قرب سه ماه یکایک یارانه بگیران باشد.

در زمینه زیر ساختی نیز این مبلغ هنگفت می توانست در ساخت و بازسازی مدارس به عنوان یک پشتوانه برای مالی برای پروژه های ملی در نظر گرفته شود. در شرایطی که بسیاری از مناطق کشور از داشتن مدرسه ای ساده و حتی سقفی بالای سفر در زحمتند عده ای به واسطه رانت های دولتی و لابی گری دستبردی را به بیت المال می زنند که نه تنها مقابله و تقبیح نمی شود بلکه برخی با گرفتن روزه سکوت سعی می کنند آن را به فراموشی بسپارند.

تمام این موضوعات وقتی در کنار حادث تلخی چون شلاق خوردن دانش آموزان کرمانی برای عدم توانایی در پرداخت شهریه 30 هزار تومانی قرار گیرد قابلیت آن را دارد که به بحرانی ملی علیه دولت بدل شود. 8هزار میلیاردی که یقه سفیدان دولتی به جیب زدند می توانست مجوز نجات بیش از 267 میلیون دانش آموز به جرم عدو توان در پراخت شهریه باشد.

به راستی آیا سارقین بیت المال و حامیان آن ها که سکوت کرده اند می توانند از عمق فاجعه ای که رقم زده اند آگاهی یابند و یا اینکه در این مورد نیز قصد دارند همه چیز را فداب نگاه های جناحی و سیاسی خود کنند؟.

نویسنده: برزو بیک پور