به گزارش یزدرسا، لجبازی در کودک، کاملا طبیعی است و از ۲ سالگی شروع می شود. هر کودکی تا حدی لجبازی می کند، چون این طبیعت آنهاست که اطرافشان را آزمایش کنند و بفهمند که تا کجا می توانند پیشروی کنند.

با این حال، بچه ها حد و مرز خود را نمی شناسند و این وظیفه والدین آنهاست که محدودیت ها را برای آنها مشخص کند. اینجاست که نقش مدیریتی پدر و مادر شروع می شود که هرچه زودتر باشد، بهتر است.

معمولاً گفته می شود که کودکان دو ساله از نظر رفتاری وحشتناک اند؛ چون آن ها در این سن خیلی بداخلاقی می کنند؛ بد اخلاقی های عصبی کودکان هم می تواند به صورت پا به زمین کوبیدن، جیغ و داد و گریه صدادار ، پرت کردن وسایل خانه و …… باشد.

بیشتر والدین باید تعدادی از این بداخلاقی ها را تحمل کنند؛ به ویژه بین دو تا سه سالگی که کودک می خواهد استقلالش را تثبیت کند و همه کارها را آن طور که خودش می خواهد انجام دهد نه آن طور که شما به او می گویید.

اغلب کج خلقی ها هدف دار هستند و اگر کودک بداند که با کج خلقی به آن هدف نمی رسد، احتمال کمی دارد که به این کار مبادرت کند. البته کودکان گاهی فقط به این دلیل بداخلاقی می کنند که جلب توجه کنند یا بیش از حد خسته اند ولی نمی توانند احساساتشان را به درستی بروز دهند.

شکی نیست که منطقی بودن با کودک لجباز کار سختی است و گاهی اوقات صبر شما به پایان می رسد. گاهی کودک به لجبازی به چشم یک بازی نگاه می‌کند و می‌خواهد والدین را در این بازی شریک سازد.

معلوم است کودکانی چنین رفتاری از خود نشان می‌دهند که نیاز آنها به بازی و لذت بردن در کنار والدین و همچنین تماس فیزیکی با بدن والدین در آنها ارضا نمی‌شود. ممکن است کودک لجبازی را به نشانه قهر انجام دهد و بخواهد به والدین بفهماند دلخور یا مخالف است.. ناگفته نماند که نوعی از لجبازی نیز وجود دارد که با استقبال والدین همراه است و از همین طریق تقویت می‌شود.

در این حالت که به لوس شدن تعبیر می‌شود کودک امتناع‌ها و اصرارهای بیجا را به بازیچه‌ای برای جلب توجه و بلکه رضایت والدین تبدیل می‌کند و از همین طریق تاثیری عاطفی بر والدین می‌گذارد تا به خواسته‌اش برسد.

در حقیقت لجبازی کودک در هر زمینه‌ای معنای خاص دارد که باید درک و شناسایی شده و سپس مشکل برطرف گردد.

برای درمان لجبازی ۸راه پیشنهاد میشود که امید است به بکار بستن آنها از لجبازی در کودکانمان کاسته شود:

۱-مستقل بار آوردن کودک:والدین باید کودک خود را طوری با بیاورند که بتواند گاهی مستقل و بدون دخالت بزرگترها تصمیم بگیرد و کاری را انجام دهد اما باید غیر مستقیم اورا زیر نظر داشت و به طور غیر مستقیم در تصمیم گیری ها به او کمک کرد.

۲- عدم اجبار و شتاب زدگی در کارها:والدین در امورات زندگی باید طوری برخورد کنند که مجبور نباشند برای کاری فرزندشان را دعوت به شتاب کنند مثلاً خود ما برای رفتن به مهمانی وقت نیاز داریم تا آماده شویم فرزندانمان هم به نوبه خود دوست دارند تا آماده شوند پس والدین بویژه مادر باید حدود یک ساعت قبل رفتن به مهمانی را به کودک گوشزد کند.

۳- رشوه ندادن:اگر کودک برای رسیدن به خواسته خود چه مشروع چه نامشروع شروع به داد کشیدن و گریه کند و بخواهد با لجبازی حرف خود را اجرا کند والدین باید به سعه صدر در مقابل عمل او بایستند (والدینی که حوصله ندارند در مقابل جیغ و داد فرزندشان کوتاه می آیند و او یاد میگیرد هرچه را که میخواهد از این طریق بگیرد لذا لجبازی در او بیشتر میشود)البته تشویق با رشوه فرق دارد و تشویق برای کودک در مقابل کار مثبتی که انجام داده لازم و مفید است.

۴- راهنمائی کنیم اما دخالت"نه":در کاری که کودک میخواهد انجام دهد او را به حال خود رها نکنیم بلکه اورا راهنمائی کنیم و دور بایستیم ببینیم چگونه خودش تصمیم میگیرد اما دخالت نکنیم یعنی به جای او تصمیم نگیریم مثلاً اگر میخواهیم کیفی برای او بخریم از بین تعداد کیف های درون مغازه ۳-۴کیف را انتخاب کرده و به او بگوئیم از بین این کیف ها یکی را انتخاب کن در این صورت هم اجازه نداده ایم هرکیفی را با هر قیمت و هر شکلی انتخاب کند و هم در پایان حق انتخاب را به کودک داده ایم تا در خود احساس بزرگی کند.

۵- عدم توجه به رفتار لجبازانه کودک:اگر کودک بر سر امری لجبازی میکند به او توجه نکنیم و به کار خودمان ادامه دهیم و چنان برخورد کنیم که اصلاً متوجه کاری که انجام میدهد نیستیم و تا آنجا که امکان دارد او را به مسیر دیگری سوق دهیم مثلاً کودک از مادر پفک میخواهد و چون غذای مفیدی نیست مادر برای خرید آن اقدام نمیکند اما کودک برای همین موضوع شروع به گریه میکند اولاً مادر نباید به گریه او توجه کند در ثانی باید با صحبت کردن با او مثلا تعریف کردن یک قصه باعث شود تا او فراموش کند که در حال انجام چه کاری بوده است.

۶- برقراری آرامش در خانواده:مقداری از لجبازی کودکان به این دلیل است که در خانه احساسا آرامش و امنیت نمی کنند .والدین باید بدانند مسائلی که بین آنها بوجود می آید تمام مسائلی است که با دست باز میشود و نیاز به جرو بحث های پر سر و صدانیست پس باید بدانند برای اینکه بچه آرامش داشته باشند باید محیط خانه آرام و مناسب باشد.

۷- عدم لجبازی والدین:اگر پدر و مادر در امری با یکدیگر لجبازی کنند فرزندشان به طور عملی لجبازی را می آموزد پس والدین باید مواظب باشند تا در زندگی کنار هم باشند نه در مقابل هم.

-۸عدم هماهنگی والدین با همدیگر نسبت به ایجاد ، تغییر و یا حذف یک رفتار از کودک خود باعث سوء استفاده های کودک از این اختلاف خواهد شد.

نتیجه: پدرها و مادرها باید بدانند که با بردباری می توانند بر اکثر ناهنجاری ها چیره شوند و اجازه ندهند کودک به تنهایی برای همه ی افراد خانواده تصمیم بگیرد. متأسفانه بعضی از والدین با گفتن من حوصله ندارم و یا کی حوصله یکی این کارها را دارد ، سعی می کنند بار مسئولیّت تربیت را کج به منزل برسانند . این گونه والدین باید گفته های خود را اصلاح کنند . بگویند من حوصله دارم و یا بهتر است بگویند من می توانم با حوصله و بردبار باشم و از این طریق خود باوری مثبت و عزِّت نفس خود را بالا ببرند. امّا در لجبازی از هر روشی برای از بین بردن یا کاهش آن استفاده می کنیم ، باید مراقب باشیم تا کودکان به خود و یا دیگران آسیب نرسانند.

منبع: سایت تبیان