به  گزارش یزدرسا، روزنامه آرمان امروز شنبه ۹۴/۶/۷ گفت و گویی با صادق زیباکلام استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران و از تئوریسین‌های اصلاحات انجام داده که بخشی از آن را ملاحظه می کنید:

شما به تازگی در رسانه‌ها عنوان کرده‌اید اگر آقای ناطق نوری در انتخابات شرکت کند شرایط بهتری نسبت به دکتر عارف برای سرلیستی اصلاح‌طلبان دارد. دلیل این سخن شما چیست؟این اظهارات با توجه به چه استراتژی‌ای عنوان شده است؟

پس از اظهارات بنده در این زمینه در فضای مجازی هجمه‌های گسترده‌ای علیه من صورت گرفت. خیلی‌ها گفتند آقای زیباکلام چرا شما به جای پیشرفت مرتب در حال عقب‌گرد هستید؟ ما سال۷۶ یعنی۱۸ سال پیش به آقای ناطق نوری گفتیم «نه». حالا شما بعد از ۱۸ سال می‌گویید که ما تازه برگردیم به ایشان رای بدهیم؟

حملات و انتقادات هم برای همین مساله بود؟

عرصه سیاست عرصه آرمانگرایی و رویاهای عاشقانه نیست. اگر به من بود دلم می‌خواست نلسون ماندلا و واسلاوهاول، آن سانگ سوچی، مهاتما گاندی، دکتر مصدق یا مهندس بازرگان سرلیست اصلاح‌طلبان در تهران می‌شدند. اما یادمان باشد که آقای ناطق نوری یا دکتر عارف قرار است در جمهوری اسلامی ایران به عنوان رئیس مجلس فعالیت کنند. حالا به نظر شما مجلسی که ناطق نوری ریاست آن را برعهده داشته باشد چه کارآیی‌ای خواهد داشت. بنده معتقدم مجلسی که آقای ناطق نوری در رأس آن قرار داشته باشد به مراتب از مجلسی که دکتر عارف ریاست آن را برعهده بگیرند قدرتمندتر خواهد بود.

به نظر شما در شرایط کنونی آقای ناطق نوری بیشتر قادرخواهد بود منافع اصللاح‌طلبان را تامین کند یا دکتر عارف؟

بنده قبول دارم که آقای دکتر عارف آزادیخواه‌تر از آقای ناطق نوری هستند اما چه فایده‌ای دارد که ما یک فرد بسیار آزادیخواه را در راس مجلس قرار دهیم در حالی که نتواند دموکراسی و آزادیخواهی را در سطح کشور یک میلیمتر‌ جلو ببرد. بنده نه توانایی‌های دکتر عارف را دستکم می‌گیرم و نه توانایی‌های آقای ناطق را دست بالا. نه می‌گویم اگر آقای ناطق رئیس مجلس شوند برای آزادی‌ یقه چاک خواهند کرد، ‌نه هیچ کدام اینها.

من موضعی که دارم دقیقا همان موضعی است که در انتخابات ۲۴ خرداد۹۲ داشتم. بنده بعد از آنکه آیت‌ا... هاشمی‌رفسنجانی رد صلاحیت شد به صراحت عنوان کردم همه باید از آقای روحانی حمایت کنیم و هیچ کس نباید به جز آقای روحانی به گزینه دیگری فکر کند.

از فردای آن روز هم شهر به شهر رفتم و برای آقای روحانی سخنرانی کردم. در همان مقطع هم برخی درباره شرکت کردن در انتخابات تردید داشتند که شرکت بکنند یا نکنند. عده‌ای هم عنوان می‌کردند اگر قرار است در انتخابات شرکت کنیم باید به دکتر عارف رأی بدهیم که یک اصلاح‌طلب اصیل است. این عده رأی به آقای روحانی را نوعی عقب‌نشینی قلمداد می‌کردند.

بنده استدلالی که امروز مطرح می‌کنم را در آن زمان نیز اعلام کردم. در همان زمان گفتم اگر چه دکتر عارف از آقای روحانی دموکرات‌تر و آزادی‌خواه‌تر است، اما در مقام رئیس‌جمهور توانمندی و قدرت مانور آقای روحانی خیلی زیادتر خواهد بود.

یعنی شما اعتقاد به ریاست‌جمهوری دکتر عارف نداشتید؟

بنده انتقادات زیادی به آقای روحانی دارم. ولی این را یقین دارم که اگر در ۲۴ خرداد۹۲ آقای دکتر عارف پیروز شده بودند و ایشان الان رئیس‌جمهور بودند، ما همین قدر دستاورد را هم نمی‌داشتیم. آقای روحانی در طول دو سال گذشته بعضا سکوت کرده، بعضا پاسخ داده و خیلی با سیاست و توانمندی عمل کرده است. باور کنید اگر دکتر عارف رئیس‌جمهور شده بودند همین مقدار پیشرفت هم اتفاق نیفتاده بود.

اصلا شما چرا راه دور می‌روید، شما به عنوان خبرنگار فکر کنم سن‌تان بخورد که داستان انتخابات مجلس ششم در اسفند ۷۸ را به‌یاد بیاورید. در آن مقطع زمانی برخی از چهره‌های رادیکال اصلاح‌طلب نظر مناسبی به آقای هاشمی نداشتند. نهایتا هم ایشان عطای مجلس ششم را به لقایش بخشیدند و حاضر نشدند در مجلس ششم حضور پیدا کنند. بنده از شما می‌پرسم اگر آقای هاشمی رفنسجانی در مجلس ششم حضور پیدا می‌کردند آیا به عنوان رئیس مجلس انتخاب می‌شدند؟ به نظر شما مجلس ششمی که آقای هاشمی‌رفسنجانی ریاستش را برعهده می‌داشت در همان سال ۸۳-۷۹ می‌توانست بیشتر در جهت مقاصد و آرمان‌های اصلاح‌طلبان گام بردارد یا مجلس ششمی که آقای مهدی کروبی ریاست آن را برعهده داشت؟ در عمل مجلس ششم چقدر برای جریان اصلاحات دستاورد داشت؟

فکر نمی‌کنید سرلیستی آقای ناطق نوری در انتخابات آینده نسبت به سرلیستی آقای عارف برای نسل جوان اصلاح‌طلب دور از ذهن باشد؟آیا احتمال ریزش آرای اصلاح‌طلبان در چنین شرایطی وجود ندارد؟

من قلب و احساس دارم. قطعا دوست ندارم که خیلی‌ها مخالفم باشند. قطعا خوشحال‌تر خواهم بود که خیلی‌ها موافقم باشند تا مخالفم. با این وجود بنده که یک سیاستمدار، رئیس حزب یا یک تشکل سیاسی نیستم که قصد داشته باشم مطابق میل هوادارانم اظهارنظر کنم. بنده هنگامی که استنباط صحیحی از یک مساله دارم آن را عنوان می‌کنم. زیاد هم به دنبال این نیستم که مردم یا جوانان از راه‌حل یا آزادی فکر من استقبال کرده‌اند یا خیر. بنده ترجیح می‌دهم دیگران از دیدگاه‌های من استقبال کنند اما حاضر نیستم برای خوشایند آنها مطلبی را عنوان کنم که به آن اعتقاد ندارم. بنده سنگ یا بطری نیستم یا بیماری روحی و روانی ندارم که از اینکه مردم با نظرات من مخالفت کنند لذت ببرم. با این وجود حاضر نیستم بابت خوشایند عده‌ای حرفی را بزنم که به آن اعتقاد ندارم و آن را درست نمی‌دانم.

انتهای پیام/ص