یزد رسا؛ انقلاب که آمد علاوه بر نظام سیاسی و حکومتی خیلی چیزهای دیگر را هم عوض کرد. انقلاب که آمد ذائقه ها هم عوض شد. عده ای تصمیم گرفتند به جای سفر به کیش به جاهای دیگری سفر کنند. عده ای تصمیم گرفتند به جای استفاده از اوقات فراغت برای استراحت و دید و بازدید به یاری محرومان بروند.

انقلاب که آمد اردوهای جهادی را هم با خود آورد. مردم آموختند می توانند به جای خوشگذرانی در تعطیلات یاور هموطنان خود باشند. هر چند اردوهای جهادی اختصاص به قشر خاصی ندارد و پیر و جوان، مرد و زن همه و همه باعث رونق این فضا هستند اما مثل هر حرکت انقلابی دیگری در بین دانشجویان طرفداران بیشتری پیدا کرد. هر چند نبود سازمانی برای بسیج افراد علاقه مند و استفاده از ظرفیت دانشگاه هم در این مسیر بی تاثیر نبوده است.
البته این اتفاق خیلی هم خوب است. چرا که اصلاً دانشجوها باید بیشتر به دنبال اردوهای جهادی باشند. سفر به مناطق محروم علاوه بر کمک به اهالی این مناطق درس های بسیاری برای جهادگران دارد. درس هایی که در هیچ کلاس و دانشگاهی آموزش داده نمی شود.

آینده سازان ایران باید بدانند در کشوری که زندگی می کنند چه تعداد سنگر فتح نشده باقی مانده است. هنوز هستند مناطقی از کشور که از آب آشامیدنی سالم بی بهره اند، گاز و تلفن پیشکش!
باید بدانند روستائیان مناطق محروم در گوشه و کنار کشورشان چطور روزگار می گذرانند.
باید بدانند اگر امروز پول های بیت المال هزینه تحصیلشان در دانشگاه ها می شود فردا باید در خدمت این مردم باشند.
باید بدانند هنوز کشورشان نیازمند توجه و اقدام عملی تک تکشان است.
آری! خودسازی که جهادگران در اردوهای جهادی تجربه می کنند را هیچ جای دیگر نمی توان پیدا کرد. افسوس که این روزها اردوهای جهادی کم رونق تر از قبل شده است.

شاید علت این واقعه کم توجهی مسئولان به این امر مهم باشد، شاید هم مشکل از کمبود بودجه است. اما تجربه ثابت کرده فراهم کردن بودجه اینگونه اردوها کار چندان دشواری نیست. کافی است افراد دلسوز دست به کار شوند و چند فرد متمول در اطراف خود پیدا کنند. می شود با اجازه مرجع تقلید بخشی از زکات وی را صرف امور جهادی کرد. شاید راه های دیگری هم بتوان پیدا کرد اما نخست باید حرکت کرد!

اما وای به روزی که این بی رغبتی مسئولین به اردوهای جهادی نه از روی غفلت باشد و نه کمبود امکانات! وای به روزی که مسئولین بخواهد دانشجویان و عموم جامعه سرشان به کار خودشان باشد و از کشور خود بی خبر باشند! وای به روزی که رفاه طلبی مسئولین را از فکر ولی نعمتان کشور باز دارد.

عصر فرهنگ/
محمد مهدی حسینی