یزدرسا؛ کار فرهنگی الزاما به معنای کارهای بزرگ و پرطمطراق با بودجه‌های کذایی نیست؛‌ همچنان‌‌که اقدام ضدفرهنگی نیز منحصر در کارهایی با بن‌مایه و نمودهای پرسروصد نیست. چه بسا اقدام‌هایی به ظاهر ساده و کم‌هزینه که آثار فرهنگی شگرفی به همراه دارند و چه فراوان خبط‌ و نسنجیده‌کاری‌هایی که مشحون از تالی‌تلوهای فاسد هستند.

یکی از ضروری‌ترین کارهای فرهنگی در جامعه اسلامی ما،‌ زنده نگه داشتن یاد شهداست؛ زنده نگه داشتنی که به فرموده رهبر معظم انقلاب، کم‌تر از شهادت نیست. و به ویژه در دوران کنونی که هجمه‌های مرئی و نامرئی دشمنان در عرصه‌ فرهنگی شدت یافته و اهریمنان با ابزارهای گوناگون به مصاف فرهنگ ناب دینی و انقلابی ملت ایران آمده‌‌اند و برای دورکردن قشرهای جامعه به ویژه جوانان و نوجوانان از آرمان‌های حیات‌بخش امام و شهدا، از هیچ کوششی دریغ نمی‌کنند،  اهمیتی دوچندان یافته است.

با این همه جای شگفتی است که برخی-و شاید بسیاری از- نهادها و مسؤولان، آن‌گونه که باید و شاید، به اهمیت این مهم پی نبرده‌اند و یا این‌که اساسا انگیزه‌ درخوری برای پاسداشت و زنده نگه داشتن نام و یاد شهدا ندارند. و حتی از برخی اقدامات ساده و کم‌هزینه نیز استنکاف می‌ورزند، یا اساسا به ذهنشان خطور نمی‌کند، یا آن را در زمره اولویت‌ها نمی‌پندارند، و یا... . این در حالی است که در فضای خاص این دوران، هرگونه اقدامی که بتواند – حتی به میزانی اندک- فضای جامعه را به سمت معنویت و ارزش‌ها و نام و آرمان شهدا سوق دهد، شایسته و صد البته بایسته است.

بازگو کردن زندگی و آرمان شهدا و تلنگرزدن به وجدان‌‌های آماده، با در معرض دید قرار دادن تمثال‌های نورانی آنان، از جمله راهکارهای کم‌هزینه اما پربازده در این مسیر به شمار می‌آید.

با این همه جای شگفتی است که در برخی شهرها و مکان‌ها، علیرغم اقدام‌های شایسته اولیه در این زمینه، گذر زمان و دست‌ به دست شدن مسئولیت‌ها موجب برخی کم‌لطفی‌ها شده و تامل در آن‌ها، بیش از هرچیز مظلومیت این جگرگوشه‌های ملت را حتی در ابتدائی‌ترین مسائل فریاد می‌زند.

نگاهی به وضعیت نامناسب برخی تمثال‌های شهدای گرانقدر در حد فاصل میدان شهید صدوقی میبد تا حوالی میدان شفق اردکان، می‌تواند نمونه‌ای تلخ از کم‌لطفی در حق شهدای دیارمان را در معرض دید همگان قرار دهد؛ تمثال‌هایی که برخی از آنان به مرور زمان در اثر آفتاب سوزان به طور کامل از رنگ و رو افتاده و از حیظ انتفاع ساقط شده‌اند و مشاهده آن‌ها با این وضعیت، تنها دل رهگذران را از این همه کم‌لطفی در حق شهدا و مظلومیت پار‌ه‌های تن دیارمان به درد می‌آورد.

 انتظار بیجایی نیست اگر از مسئولان در شهرهایی همچون میبد، درخواست کنیم آستین همت و قدرشناسی بالا زنند و مرهمی بر این گونه دردها باشند؛ دردهایی که درمانشان بعضا در گرو اندکی- و فقط اندکی - توجه است و بس و هزینه‌اش در مقایسه با برخی هزینه‌های کذایی قابل اعتنا نیست.

نویسنده: فائزه شورکی