البته در این میان ، ساده انگاران و نیز تاجران تحریم نیز وجود دارند که از استمرار وضعیت کنونی حمایت می کنند که به آنها نمی پردازیم.

هم اکنون مذاکرات حساس، مهم و سرنوشت ساز ایران و 1+5 در جریان است و پایان همین ماه نیز معاونان وزرای خارجه ایران و کشورهای مذکور، در ژنو گرد هم خواهند آمد تا گفت و گوهای ناتمام وزرای خارجه شان در نشست قبلی را تکمیل کنند.

بدیهی است که در هر مذاکره ای ، هر کدام از طرف ها می خواهند بیشترین امتیازات را در قبال کمترین داده ها کسب کنند و این، یک اصل و پیش فرض مسلم و طبیعی است.

آن طور که برخی منابع خبری اعلام کرده اند ، برخی خواسته های صورت گرفته از ایران در ژنو ، حداکثری و امتیازات متقابل ، حداقلی بوده است ، از جمله:
-توقف غنی سازی 20 درصد
-کاهش تعداد سانتریفیوژها و عدم استفاده از سانتریفیوژهای نسل جدید
-تبدیل ذخایر اورانیوم 20 درصد غنی شده به سوخت یا غنای کمتر
-تعطیلی تاسیسات آب سنگین اراک 
- تعطیلی فردو

در مقابلِ:
-لغو برگشت پذیر بخشی از تحریم های خودرو ، طلا و پتروشیمی
-امکان انتقال بخشی از پول های ایران که در چین و هند و کره جنوبی مسدود شده اند.

اگر همه تحریم های ایران به همین چند مورد محدود بود ، می شد این پیشنهاد را قابل تأمل دانست ولی واقعیت این است که در فرمول پیشنهادی ارائه شده به ایران ، تقریباً همه برگ برنده های ایران را می خواهند و در مقابل ، درصد ناچیزی از تحریم ها را بر می دارند.

معنای این پیشنهاد آن است که در مراحل بعدی ، ایران هیچ برگ برنده هسته ای نداشته باشد که بتواند برای لغو کامل تحریم ها ، از آن بهره ببرد و لذا ناگزیر خواهد بود از امتیازات داخلی دیگر - مثلاً نابودسازی موشک های دوربرد - هزینه کند.

بنابراین ، تیم مذاکره کننده ایران حق داشته است که با دوراندیشی نسبت به منافع ملی ، این پیشنهاد را نپذیرد و بر فرمول منطقی "حرکت گام به گام و امتیازات متقابل" تأکید کند.

لذا جا دارد به طرف های مقابل ایران در مذاکرات هسته ای این اطمینان داده شود که مبنای حمایت ملی از مذاکره کنندگاه هسته ای ایران، منافع ملی است و نه رسیدن به هر گونه توافقی.

 در واقع ، طرف ایرانی ، توافق را برای توافق نمی خواهد بلکه معتقد است که اگر امتیازی می دهد، باید امتیازی همسنگ آن را دریافت کند نه این که برای رسیدن به توافق و ایجاد خوش بینی کاذب در داخل ، همه برگ برنده هایش را بدهد و چند امتیاز کوچک بگیرد ، امتیازاتی که البته در حالت عادی امتیاز نیستند و "بدِ حادثه" ، به آنها لباس امتیاز پوشانده است (مثلاً لغو تحریم خودروسازی یعنی ایجاد بازار برای کمپانی های خودروسازی جهان یا استرداد بخشی از وجوه ایران در آسیا نیز چیزی نیست جز دادن پول نفت خودمان به خودمان).

جان کری ، وزیر امور خارجه آمریکا روز گذشته گفته است: "ما در مذاکره با ایران ، نه کور هستیم و نه احمق." 
حال که ایشان خوشبختانه نه کور هستند و نه احمق ، دقت کنند که طرف ایرانی شان نیز کور و احمق نیست که همه برگ برنده هایش را بدون ما به ازای هم وزن ، تقدیم کند و با دستان خالی از ژنو به تهران برگردد. مردم ایران نیز از دیپلمات های "بینا و دانا"یشان حمایت می کنند.