یزدرسا، کاهو یکی از سبزی های بسیار مفیدی است که علاوه بر خواص درمانی، مصرف غذایی هم دارد. منشاء آن در هندوستان و آسیای مرکزی بوده و در طب اسلامی هم جایگاه ویژه ای دارد.

در طب اسلامی کاهو جزء بهترین و موثرترین عامل ها برای هضم غذا محسوب مى شود.کاهو بویژه نوعی از آن که دارای برگ های زرد است، غذایی زودهضم است و خواب آرامی را به دنبال دارد. از این رو به نقل از رسول خدا(ص) آمده است که: انه یورث النعاس و یهضم الطعام؛ کاهو، خواب آور و برای هضم غذا مفید است. (1)

محققان دریافته‌اند که خوردن مرتب این سبزی از بروز بیماری‌های قلبی- عروقی و سکته جلوگیری می‌کند و از مؤثرترین و طبیعی ترین درمان های کم خونی است. کاهو به علت دارا بودن منیزیم در تولید انرژی از منابع غذایی دریافت شده، تنظیم انقباض سلول‌های ماهیچه‌ای و قلب، گشاد‌کردن شریان‌های قلبی و عروقی و نهایتاً شرکت در ساختمان استخوان‌ها و دندان‌ها به منظور استحکام آنها بسیار مفید است.

در میان سبزیجات کاهو مملو از نمک های معدنی است و خاصیت قلیایی دارد. از این رو مصرف آن تأثیر اعجاب گونه ای در تصفیه خون دارد. در همین زمینه امام رضا(ع) توصیه می‌فرمودند: تا می‌توانید کاهو بخورید، زیرا کاهو رقت خون را از بین می‌برد و بهتر از سایر سبزی ها، خون را تصفیه می‌نماید. کاهو خواب‌آور و آرام‌بخش است.

بنابراین برای اشخاص عصبانی و کسانی که مبتلا به بی‌خوابی هستند، مفید است.

داشتن خون تمیز و صالح یک آرزوى همگانى و قدیمى بشر است ، زیرا اولین شرط داشتن یک مزاج متعادل دارا بودن یک خون پاکیزه غیر فاسد است . کاهو از نظر طب قدیم ایران سرد و مرطوب است و در روایات اسلامی گیاهى بسیار مفید شناخته شده و مهمترین خاصیت آن را از بین بردن امراض دموى و صاف کردن خون و نیز ایجاد خون هاى تازه بیان فرموده اند.

در روایتی آمده است که: علیکم بالخس فانه یطفى (یصفى ) الدم ؛ کاهو بخورید زیرا خون را پاک می سازد. (2)

کارشناسان درباره کاهو معتقدند که مغزهاى خسته را تسکین مى دهد و معده هاى تنبل را تقویت مى نماید، کبدهاى بیمار را معالجه مى کند یبوست و رماتیسم را علاج مى کند.

درروایتی دیگر امام رضا علیه السلام در تأیید خواص اعجاب انگیز کاهو می فرماید: فِی البُقولِ: أفضَلُهَا . . . الهِندَباءُ ، وَالخَسُّ ؛ «بهترینِ سبزی ها؛ کاسنى و کاهو است . (3)

پانوشتها:
1. بحارالانوار،ج 66 ص 239
2. بحارالانوار، ج 66 ص 239
3. الدعوات ، صفحه 159 ، حدیث 436