به گزارش یزد رسا، لیلا حاتمی زاده مدیر مدرسه علمیه کوثر خواهران ابرکوه در گفتگو با سرو ابرکوه اظهار کرد: پس از راهیابی 3 نفر از طلاب مدرسه علمیه کوثر خواهران به مرحله کشوری جشنواره سراسری قرآن که در روزهای 16 و 17 اسفندماه  در مرکز مدیریت حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور در شهر مقدس قم برگزار شد، دو نفر از این افراد حائز رتبه برتر در سطح حوزه های علمیه کشور شدند.

مدیر مدرسه علمیه کوثر خواهران ابرکوه افزود: در بخش حفظ، محدثه زارع حافظ کل قرآن کریم و طلبه پایه اول این حوزه، موفق شد در حفظ 10 جزء، مقام دوم مرحله کشوری را از آن خود کند.

وی بیان کرد: در بخش متن ادبی نیز، مرضیه ناصری توانست حائز رتبه «شایسته تقدیر» شود.

برای اولین بار این متن ادبی منتشر شده را بخوانید:

به زمین مینگرم اما چیزی از آیت خداوند را نمی بینم. دیگر این زمین نشانی از پروردگار ندارد. برای یافتن حق، این زمین را یارای سیراب کردن چشمان من نیست. مرا چاره ای نیست جز دل کندن از زمین و پرواز به سوی آسمان.

به آسمان مینگرم. تا از زمین شکوه کنم. آسمان را طاقت شنیدنِ دیده های من نیست. آسمان، غرش میکند افسوس! زمین را نای تحمل باران حق نیست. زمین را این روزها کسان دیگری سیراب میکنند. زمین بی شک از خورشید دور میشود و در سرمای سکوتی مبهم به یغما می رود. زمین دور میشود از آیت او. از کتاب او. زمین در راه مانده. گوییا در مدار خویش وامانده.

این حرف ها حرف های من نیست. حرف های زبانیست که خسته است و بارها رفته و برگشته و نرسیده است. این چاله های کهکشان عظیم را کدامین چاه میتواند امن کند؟ پای من خسته و پریشان شده از چاله به چاه افتادن و از صراط به سیل افتادن.

من خود نیز شاکی ام از خودم. چندیست گم کرده ام دلی را که در پی معبود بود. من شاکی از معصیت های هر روزه ی خویش و از این همه راهی که به تو منتهی نشده است.

زمین، آلوده و لبریز از فریاد های حقارت است. ای آنکه پناهگاه بی پناهانی. پناه بده مرا در لابه لای برگ های بهترین معجزه ات. مرا در آغوش بگیر ای قرآن عزیز.

نمی شود که ببینم و آسوده بگذرم. هرچند که دلم میسوزد به حال قلمی که عاجز است از نوشتنِ حقیقت قرآن اما شاید ننوشتن، عجز را به عجز بیفزاید و بی گمان نوشتن از نور، بر درخشندگی نور خواهد افزود. و در این میان قلم، بی بهره از نور نخواهد ماند.

الغوث. فریاد از گمراهی. فریاد از دل بستگی. الساعه. در همین ساعت و در همه ی ساعت ها. ادرکنی. دیگر کی مرا خواهی یافت؟ دیگر دست مرا کی خواهی گرفت تا به معرفت تو دست یابم؟ ای تویی که با من حرف میزنی. ای تویی که کلامت از من دلربایی میکند. دل مرا به کدامین آشیانه پرواز داده ای که مشغول تسبیح توست و ظهورِ ناطق ترینِ تو را در پس همین زمینی ها یافته است؟

تو چهارده معجزه ی ناطق را به من نشان داده ای که گمان میکنم دست از من شسته و واگذارم کرده اند به همان هایی که گره زدند عقل و بینشم را به زمین؛ و زمین گیر شده ام از همان روزی که لبخند زدم به فتنه های وجودم. و رخصت دادم به کلیدهایی که قفل معصیت را می گشودند و من! لحظه به لحظه از تو دور تر میگشتم. من بازیچه بودم و خود به بازیچه ها مشغول. اینک به تو مینگرم و همچون آینه ای، سیاهی های خویش را باز میبینم. گرچه ناامیدی از تو عصیان است اما ناامیدیه تو از من برای فهم حقایق و اسرار نهان، حتما درخور خدایی توست. باز مرا فرصت ده. باز زمینیان را رخصت ده. باز ما را بر مدار مستقیم خود هدایت کن.

آیا مجالی باز خواهیم یافت برای خواندن کلام خداوند و درک آیت های وی؟ در آن هنگام که نفسی نمی آید و چشم را نیز طاقت بسته شدن نیست؛ کدامین حسرت بیش از حسرت درک نکردن آیات الهی است؟ الهی! مرا به این حسرت در گور نخوابان.

قرآن را خواندن کافی نیست. قرآن را باید با تمام حواست به وجودت تزریق کنی. گاهی بخوانی با زبان. گاهی بشنوی با گوش. گاهی ببینی با چشم. گاهی ببویی حتی... و استشمام کنی بوی بهشت را و غرق شوی در حق! گوییا حق، امن ترین جای این زمین است. و مأمن دل های خسته از خیانت های بندگانی که آزادی های محال را به بندگی برای بهترینِ عالم، ترجیح داده اند. آیا زمان آن نرسیده است که به سوی پروردگار باز گردند؟ همان که روزی دهنده است برای عالمیان. و تطهیر میکند روح های آلوده به خشم را.. و هدایت یا مکر به دست اوست؟

نور در پس نور.. سوره در پی سوره.. آیه در برابر آیه.. نعمتی برای نعمتی دیگر..

قرآن را آن چنان باید خواند که گوییا بر قلب خویش نازل گشته و صدای رسای کلام حق را در قلب ، طنین انداز کرده است.
قرآن را در حرم ِ قرآن باید خواند.. و صدای قرآن را از قرآن باید شنید...

انتهای پیام / ک