یزدرسا؛ شروع به کار دولت جدید را باید موضوع قابل اهمیتی برای مردم و جامعه دانست، چرا که در این روزها مسائل و مشکلات عدیده‌ای که مردم با آن دست وپنجه نرم می‌کنند، اولویت اصلی کشور است و مردم انتظار دارند دولت جدید -همان‌گونه که رئیس‌جمهور وعده داده-، برای برطرف کردن موانع و مشکلات کشور کمر همت ببندد.

مجلس شورای اسلامی در هماهنگی کم نظیر با دولت و با رأی اعتماد یکپارچه به کابینه پیشنهادی، بستر را برای کار و تلاش دولت دوازدهم فراهم کرده و حال نوبت دولت است که به وعده‌هایی که به مردم داده بود، عمل کند.

مردم در استان‌های مختلف با توجه به نیازها و اولویت‌های استان و منطقه خود، منتظر اقدامات مؤثر و عملیاتی دولت دوازدهم هستند. در استان یزد نیز با توجه به مشکلاتی که این استان با آن دست وپنجه نرم می‌کند، امید می‌رود سیاست‌های دولت جدید آقای روحانی بتواند گره برخی از مشکلات را باز کند.

مسئله بیکاری یکی از اصلی‌ترین مشکلاتی است که گریبانگیر یزدی‌ها و به ویژه جوانان استان است. هرچند تا همین چند سال قبل، استان یزد از جمله استان‌هایی بود که میزان بیکاری در آن در پایین‌ترین سطح قرار داشت، اما در سال‌های اخیر شاهد رشد چشمگیر نرخ بیکاری در استان بوده‌ایم به‌طوری‌که یزد در جمع چند استان ابتدایی که بیشترین رشد نرخ بیکاری را داشته‌اند قرار گرفت. در حالی که در سال 92 نرخ بیکاری استان حدود 6 درصد بود، در بهار سال 96 با افزایش دو برابری به حدود 13 درصد رسید!

تعطیل و نیمه‌تعطیل شدن برخی از کارخانه‌ها و مجموعه‌های تولیدی در استان یکی از واقعیت‌های سال‌های اخیر بوده که موجب بیکاری بخشی از مردم استان شده است.

محمد صالح جوکار نماینده سابق یزد در مجلس شورای اسلامی با اشاره به بحران بیکاری در استان می‌گوید: «اشتغال و رفع بیکاری از نیازهای ضروری هر جامعه‌ای است که استان یزد نیز از این قاعده مستثنی نبوده و با وجود ظرفیت های عظیمی که در استان وجود دارد می‌توان با تأمین نقدینگی صنایع مشکل بیکاری را حل کرد.» (اینجا)

مسئله آب نیز از دیگر مشکلات استان یزد است که همواره دغدغه یزدی‌ها بوده است. حسن روحانی در اسفند ماه سال 1394 در سفر استانی به یزد، وعده حل معضل آب را به یزدی‌ها داد.(اینجا) وعده‌ای که با ذوق‌زدگی مسئولین استان همراه شد و آن‌ها از آن به عنوان «سورپرایز» رئیس‌جمهور برای مردم یزد یاد کردند.(اینجا) اما تاکنون در این ارتباط اقدام مؤثر قابل توجهی صورت نگرفته است.

محمدمهدی جوادیان‌زاده مدیرعامل شركت سهامی آب منطقه‌ای یزد در این رابطه می‌گوید: «این نگرانی وجود دارد که در سال‌های آینده ما نتوانیم آب شرب استان را تأمین کنیم، چون منابع باکیفیت آب استان خیلی کم است و تنها آب باکیفیتی که داریم همان آب انتقالی است که این آب انتقالی هم حدود 65 میلیون مترمکعب در سال وارد استان می‌شود. در حالی که مصرف استان 127 میلیون مترمعکب آب در بخش شرب است؛ لذا این اختلاف در انتقال و مصرف را ما باید پوشش بدیم.» وی با اشاره به کابینه جدید دولت دوازدهم می‌گوید: «هم قانون می‌گوید و هم شرع و عرف به آن تأکید دارند که تأمین آب شرب هر منطقه‌ای که نیازمند آب شرب است باید در اولویت باشد و بعد از آن تأمین بخش‌های بعدی مطرح است. لذا تفاوتی ندارد، هر کسی که وزیر باشد باید تأمین آب شرب در اولویت برنامه‌هایش باشد. چیزی که در قوانین مجلس هم هست و ما تصور می‌کنیم تأمین آب شرب استان در اولویت‌های وزیر آینده نیرو باشد.»(اینجا)

جوکار نماینده سابق مردم یزد در مجلس نیز در این رابطه می‌گوید: «به نظر می‌رسد با عدم تحقق وعده رئیس‌جمهور در زمینه اجرای طرح انتقال آب از دریای عمان و خلیج فارس به فلات مرکزی و استان یزد و همچنین عدم تأمین بودجه فاز دوم خط انتقال آب از زاینده‌رود به استان، علی‌رغم هیاهوی مسئولان در زمینه بحران آب، عزم جدی برای حل آن وجود ندارد بنابراین مسؤولان استان وظیفه دارند نسبت به تأمین بودجه انتقال آب کمر همت بسته و به جای اینکه بودجه‌های بادآورده را در جاهای دیگری هزینه کنند، صرف پروژه آب‌رسانی کنند چرا که در صورت سهل‌انگاری در این زمینه، استان یزد در آینده دچار مشکلات عدیده‌ای خواهد شد.»(اینجا)

یکی از دیگر مسائلی که دغدغه یزدی‌ها است، چالش محیط زیست است که با وجود صنایع آلاینده زیادی که در استان وجود دارد و همچنان شاهد افتتاح این صنایع در استان هستیم، مسئله محیط زیست به مسئله مهمی در یزد تبدیل شده است.

حسن اکبری معاون محیط طبیعی اداره کل محیط ‌زیست یزد در رابطه با مشکلات زیست‌محیطی استان می‌گوید: «در کل طبیعت استان پدیده معدن کاری با ماهیت تخریبی وجود داشته که بسیاری  از آنها معادن کوچکی بودند که شاید با احداث جاده‌های دسترسی طولانی و دلایل متعدد دیگر به این نتیجه رسیدند که اقتصادی نیستند و نتوانستند جای پای خود را باز کنند و تعطیل شدند و اثر تخریبی آن‌ها به صورت زخمی به تن طبیعت مانده است.»

وی می‌گوید: «معادن منشأ بسیاری از فرسایش‌ها، گرد وغبارها، از بین رفتن پوشش گیاهی و برهم خوردن طبیعت است و معدن‌کاری در سطح گسترده ما را به شدت به سمت بیابانی شدن پیش می‌برد که همان پایان حیات است.»(اینجا)