به گزارش یزد رسا به نقل از عصر سیاست؛ دولت یازدهم در راستای رفع تحریم های ظالمانه علیه کشورمان اقدامات خود را بر اساس تز «تعامل با جهان» پایه ریزی کرد و در راستای تحقق همین هدف بود، که دولت تمام توجه خود را بر «مذاکرات هسته ای» معطوف کرد به گونه ای که تمرکز توجه در مذاکرات به نابسامانی در دیگر حوزه‌ها انجامید.

درهمین چارچوب بسیاری از بخش‌های کشور، سرنوشت و آینده خود را به آینده مذاکرات گره زدند و به امید آینده‌ای بهتر چشم انتظار توافق نهایی شدند. این گره زدن  اقتصاد کشور به مذاکرات هسته ای در حالی صورت می گیرد که رهبر معظم انقلاب در سخنان خود بارها بر این نکته تاکید کردند: که راه حل رفع مشکلات کشور در درون است.

تلاش های ادامه دار دولت تدبیر در رسیدن به توافق جامع در حالی صورت می گیرد که این مذاکرات علی‌رغم گذشت حدود 2 سال هنوزنتیجه ملموسی نداشته است و باعث شده است در مقاطعی حتی تحریم هایی که قرار بود افزوده نشود تشدید شده و طرف غربی از تعهدات خود سرباز زده است در صورتی که کشور ما تعهدات بی سابقه خود را انجام داده است.

قرارداد ژنو و بیانیه لوزان؛ راهکارهای فرار از شکست

مذاکرات هسته ای در رسیدن به توافق جامع در دهم تیرماه پایان می یابد و علی رغم ایستگاه های تجدید مذاکره چون «لوزان» و «ژنو»، اختلافات به قوت خود باقیست و حتی در مواردی نرمش های تیم مذاکره کننده در لوزان و ژنو سبب شده است دشمن جری تر شده و خواسته های جدید و غیر منطقی دیگری در مذاکرات مطرح کند که از جمله آن می توان به درخواست بازرسی از مراکز نظامی و بازجویی دانشمندان هسته ای را نام برد.

با وجود این اختلاف شدید بین دیدگاه های کشورمان و 5+1 برخی از تحلیل گران شکست مذاکرات را محتمل دانسته اند وتاکید کرده اند در ضرب الاجل باقی مانده توافقی در کار نخواهد بود. عباس عراقچی عضو ارشد تیم مذاکره کننده کشورمان نیز از احتمال تمدید مذاکرات سخن گفته اند که این موضوع توسط طرف غربی رد شده است.

زیاده خواهی های طرف مقابل در آستانه دور پایانی مذاکرات با واکنش تند افکار عمومی داخلی مواجه شده است و رهبر معظم انقلاب نیز تاکید کردند اجازه بازرسی از مراکز نظامی و بازجویی از دانشمندان کشور را نمی دهیم.

این زیاده‌خواهی طرف غربی باعث شده است مذاکرات در هاله ای از ابهام قرار گیرد و احتمال شکست مذاکرات بالا رود که  دولت یازدهم که تمام توان و ظرفیت کشور را در راه مذاکرات معطل گذاشته است سعی دارد به هر طریقی در این راه بتواند مذاکرات را به توافق نهایی برساند تا توجیه اقدامات 2 ساله خود، در مذاکرات باشد.

ترس دولت از شکست مذاکرات سبب شده است تا دولت از هر ابزاری جهت رسیدن به توافقی جامع استفاده کند ولی با مانع افکار عمومی و حاکمیت نظام مواجه است زیرا مردم و حاکمیت نظام اجازه نخواهند داد استقلال و امنیت کشور قربانی منافع حزبی افراد شود.

با وجود این اختلافات شدید در روند مذاکرات عده‌ای قصد دارند با گرانی‌های عامدانه مردم را نسبت به اوضاع اقتصادی بیمناک کنند تا مردم با اعتراض و فشار خود، حاکمیت نظام را وادار به نرمش بیشتر کنند تا مذاکرات شکست نخورد تا دولت بتواند جوابی برای 2 سال اقدامات خود داشته باشد که این اقدامات را می توان در چارچوب استراتژی فشار از پائین چانه زنی از بالا تعبیر کرد.

این اقدامات عامدانه با هدف فشار بر نظام برای عدول از خطوط قرمز دردوران اصلاحات نیز با القای سیاه نمایی از سوی مجلس ششم صورت گرفت تا حاکمیت نظام را به سوی پذیرش زورگویی آمریکا سوق دهند که این توطئه، با مقاومت رهبر معظم انقلاب خنثی شد.

اکنون نیز با نزدیک شدن به ضرب الاجل 10تیر اختلافات کلیدی که تا حدودی در بیانیه لوزان رفع شده بود دوباره از سوی طرف غربی با هدف فشار برای امتیازگیری بیشتر مطرح شده است و باعث شده است مذاکرات را به نوعی شکست دچار کند.

دولت با توجه به تلاشی که در طول نزدیک به 2 سال انجام داده است، تحقق وعده های خود را به حل مسئله هسته‌ای گره زده بود و اکنون نیز که این مذاکرات نتیجه نداشته است سعی در مقصر سازی برای این موضوع است تا خود را از تبعات این شکست مبرا کند.

دولت در چارچوب مبرا دانستن خود ازاین شکست قصد دارد با مقصر سازی خود را از زیر بار مسئولیت شانه خالی کند و در این راه بدنبال آن است تا به مردم القاء کند که ما خواستیم ولی نگذاشتند.

به طور کلی تز «نگذاشتند که مسئله هسته ای را حل کنیم»! با گرانی های عامدانه همراه شده است تا مردم را نسبت به آینده‌ بدون توافق بیمناک کنند تا مردم با فشار خود زمینه‌ساز عدول از خطوط قرمز شوند.

این تلاش مقصر ساز و سیاه نمایی در قالب گرانی ها را باید در چارچوب تلاش دولت برای 8 ساله کردن مسئولیت خود تفسیر کرد به صورتی که برخی از اعضای تیم مذاکره کننده خود اعتراف کرده اند که اگر مذاکرات به نتیجه نرسد دولت روحانی 8 ساله نمی شود.

همین موضوع سبب شده است دولت برای کسب آراء و از دست ندادن مقبولیت خویش، دست به اقداماتی بزند که با جو سازی و جابه جا کردن خطوط قرمز و مقصر سازی از تبعات این شکست فرار کند که این موضوع فدا کردن منافع ملی برای منافع حزبی معنا می شود.

نویسنده: عماد نیکان