دولتمردان، فیشهای حقوقی و دانستنی که دیگر حق مردم نیست!
یزد رسا؛ موضوع فیشهای نجومی برخی کارگزاران دولت همچنان جزو سوژههای داغ جامعه و رسانههاست. این که مدیرانی بیهیچ واهمهای با سوءاستفاده از منفذهای به ظاهر قانونی، حقوقهایی خیرهکننده و وامهایی رؤیایی از منبع عمومی و بیتالمال دریافت کردهاند، بسیار تلخ و دردناک است و دردناکتر از آن، انکار و توجیههای برخی رسانهها و مسئولان در روزهای نخست برملاشدن حقوقهای نجومی است؛ اگرچه با بالاگرفتن انتقادها و افشاگریها، بسیاری از حامیان فیشهای نجومی زبان در کام کشیدند.
در کنار همه موضوعات پیرامون فیشهای نجومی، تامل در این نکته بایسته است که چرا فیشهای نجومی اینقدر دیر واکنشها را برانگیخت؟ چرا زودتر از اینها کسی متوجه این مساله نشد و با آنها برخورد نکرد؟ البته به طور طبیعی دستکم مسئولان مافوق و اطرافیان تا حدودی از چنین موضوعی بیخبرنبودهاند اما مردم از این فاجعه بیخبر بودهاند و دلیل آن هم محرمانهماندن فیشهای حقوقی دولتمردان بوده است. به عبارتی اگر فیش دولتمردان در ردههای گوناگون، در دسترس افکار عمومی قرار داشت، هیچگاه چنین حجم بزرگی از فساد انباشته نمیشد.
اما چرا تاکنون مسئولان ارشد از افشای فیشهای حقوقی خود پرهیز کردهاند؟! مگر دانستن حق مردم نبود؟! مگر حقوق وزرا و مسئولان از بیتالمال پرداخت نمیشود؟ و مگر بیتالمال به همه شهروندان تعلق ندارد؟ پس چرا وزرا و مسئولان ارشد تمایلی به آشکارشدن میزان دقیق دریافتی هر یک از وزرا و کارگزاران ارشد از این بیت المال ندارند؟! سخن اخیر محمدرضا نعمت زاده، وزیر صنعت معدن و تجارت در این باره تاملبرانگیز است: «به دوستان در هیئت دولت عرض کردم که بگذارید فیش حقوقی ام را منتشر کنم تا مردم بدانند ما به عنوان وزیر حقوق مان چند است. دوستان نپذیرفتند و گفتند اگر شما این کار را بکنید تبدیل به یک "مد " می شود و "مد" شدن این موضوع هم درست نیست!»
کاش آقایان وزرا توضیح میدادند چرا درست نیست! مگر نه این که «آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است؟!» چرا وزرا باید از افشای فیش حقوقی خود نگران باشند؟ آیا افشای آن را موجب شرمندگی در محضر ملت میدانید؟! شاید سخن اخیر رئیس کل دیوان محاسبات و اشاره او به دریافتی 70میلیونی یکی از معاونین وزرا سرنخ مناسبی باشد برای پی بردن به چراییِ تمایل نداشتن برخی دولتمردان به علنی کردن فیش های حقوقی و دریافتی هایشان از بیتالمال.
نویسنده: فائزه شورکی
پایان پیام/ف