به گزارش یزدرسا به نقل از راه دانا،‌ در بند 12 سیاست های کلی بر "استفاده از دیپلماسی در جهت حمایت از هدف‌های اقتصادی" تاکید شده است.

در این بند به نوعی تاکید شده که به منظور استفاده از پتانسیل های اقتصادی از عمده سیاست هایی که در  اقتصاد مقاومتی به چشم می خورد تکیه بر توان داخل و افزایش تولیدات بومی کشور است که این امر مستلزم داشتن ارتباط قوی و مستحکم با سایر کشورها منطقه و جهان است.

یکی از دو رکن اقتصاد مقاومتی تقویت تولید ملی است که در نتیجه آن تاثیر عموم تحریم ها ملغی خواهد شد و دشمن نمی‌تواند از آن بهره تبلیغاتی ببرد. بر همین اساس دیپلماسی اقتصادی مقاومتی به طور قطع می بایست به تقویت تولید ملی و افزایش توانمدی کارگاه های تولیدی کمک کند.

از جمله اقداماتی که در این زمینه می تواند انجام شود، تقویت ارتباطات اقتصادی کشور با شرکای تجاری هم پیمان (به لحاظ سیاسی)  از جمله کشورهای همسایه، کشورهای آفریقایی، کشورهای جنوب آمریکا و برخی کشورهای شرق آسیا و آسیای میانه، است.

دستگاه دیپلماسی کشور با ارتباط مستمر با حوزه وزارت اقتصاد می‌تواند نسبت به تامین برخی کالاها و فروش اقلام تولیدی کشور به کشورهای دوست و همسایه اقدام کند. این امر موجب می‌شود تا به کمک مبادلات پولی هم تولیدات داخل افزایش پیدا کرده و به فروش برسید هم نقش اقتصادی ایران پررنگ تر از گذشته شود.

مبادلات پولی دو یا چند جانبه و فرار از تجارت با دلار و ارز با سایر کشورها می‌تواند محصولات تجاری، صنعتی، کشاورزی را به آسانی به فروس رسانده و بزار خوبی را برای کالای ایرانی مهیا کند. همچنین با ایجاد بازار مناسب و پر سود بخش خصوصی نیز فعال تر شده و بدون شک اقدام به سرمایه گذاری می‌کند.

این در حالیست که با یک بررسی آماری می‌توان نشان داد که میزان تعامل دستگاه سیاست خارجی کشور با اغلب این کشورها بسیار کم بوده است و توجه بیش از اندازه به غرب (اروپا و آمریکا) مسئولین سیاست خارجی را از توجه به ظرفیت ها و منافع اقتصادی کشور در سایر مناطق عالم، باز داشته است.

یکی از مهمترین بی توجهی هایی که صورت گرفته ماجرای فاینانسی است که چین برای ایران باز کرده و به کمک آن می توان بسیاری از مشکلات کوچک و بزرگ فعلی اقتصاد را مرتفع کرد.

همچنین در کشورهای منطقه خاورمیانه و همسایه ایران نیز ظرفیت های بسیاری دارند که بر اثر آن می توان کمک زیادی به تولید بیشتر کرد. متاسفانه عدم همکاری لازم در این راستا باعث شده تا نتوانیم ان طور که باید تولیدات داخلی کشور را به خارج فروخته و ارز آوری کنیم.

بدون شک افزایش روابط تجاری و واردات و صادرات کالا هم به لحاظ اقتصادی و هم به لحاظ استراتژیک بسیار برای ایران حائز اهمیت خواهد بود و لازم است که توجه بیشتری به این بخش شود.

کاهش صادرات نفت خام به چین، در حالیکه این موضوع در دولت گذشته با مذاکرات و رایزنی های سیاسی تا حد زیادی حل شده بود نیز یکی از مواردی است که می‌شد به کمک ان به اقتصاد کمک بیشتری کرد ولی متاسفانه اعتنایی به این موضوعات نشده و نمی شود.

حتی می توان شواهدی ارائه کرد مبنی بر اینکه روابط گذشته با این کشورها رو به کمرنگ تر شدن است و نه تنها افزایش رابطه ای نداشتیم بلکه این روابط رو به نزول هم می‌رود. با وجود تاکید بسته دولت برای خروج از رکود بر صادرات، دستگاه سیاسی اقدام قابل توجهی برای گشایش بازارهای صادراتی جدید و حتی حفظ بازارهای سابق در کشورهای مذکور انجام نمی دهد و این یک نقطه ضعف به نظر می‌رسد.

انتهای پیام/ص