به گزارش یزد رسا، طبق اعتقاد صریح شیعه، ائمه (ع) نور واحدند و اگر هر کدام از این بزرگواران به جای دیگری بودند، همان رفتار و منش را بروز می‌‌دادند، اما به سبب شرائط هر دوره یا علل دیگر معنوی که از عقل ما خارج است، ظهور برخی صفات برای برخی از این بزرگواران بیشتر بوده است؛ به عنوان مثال، سیدالشهداء (ع) اسوه فداکاری، ایثار، شهادت و بندگی خدا است و در مورد حضرت رضا (ع) طبق روایات تاریخی و همچنین اقوال علمای ربانی علمشان و مهربانیشان بیش از بقیه صفات به چشم می‌آید؛ امام کاظم (ع) می‌فرمایند: رسول‌الله را در خواب دیدم و فرزندم علی را اینگونه برایم وصف کرد: «علی ابنک ینظر بنورالله ... قد ملیء حکماً و علماً»، پسرت علی با نور الهی می‌بیند و از علم و حکت الهی لبریز است.  فعالیتهای علمی ایشان در آن دوره که گروه‌های مختلفی از منحرفان آل محمد (ص) فعالیت داشتند و برگزاری جلسات بحث و مناظره با بزرگان ادیان و مذاهب مختلف و مغلوب کردن همه آنها، بهترین گواه در تأیید این مطلب است که برای فهم بهتر به مواردی در این خصوص اشاره می‌شود:

آگاهى امام (ع) به زبانهای مختلف
از مظاهر شخصیت علمى امام رضا (ع) که شگفتى اطرافیان و شاهدان را همراه داشت، آگاهی کامل آن حضرت (ع) به زبانهاى مختلف بوده است؛ طوریکه امام (ع) در مجامع علمى به هنگام مناظره یا در نشستهاى عمومی در پاسخگویى به اشخاصى که از کشورهای دیگر به حضور ایشان شرفیاب می‌شدند، با زبان متداول و رسمى مخاطب با وى به گفت‌وگو می‌پرداختند.

اباصلت هروى می‌گوید: «کان الرضا (ع)یکلم الناس بلغاتهم وکان والله افصح الناس واعلمهم بکل لسان و لغة»، امام رضا (ع) با مردم به زبان خودشان سخن می‌گفت، به خدا سوگند که او فصیح‌ترین مردم و داناترین آنان به هر زبان و فرهنگى بود. همچنین می‌گوید: عرض کردم اى فرزند رسول خدا، من در شگفتم از این همه اشراف و تسلط شما به زبانهاى گوناگون که امام (ع) فرمود: من حجت خدا بر مردم هستم، چگونه می‌شود خداوند فردى را حجت بر مردم قرار دهد، اما او زبان آنان را درک نکند؟ مگر سخن امیر مؤمنان على (ع) به تو نرسیده است که فرمود: به ما «فصل الخطاب» عطا شده است و آن چیزی جز شناخت زبانها نیست.

اذعان مخالفان به علم ایشان
در نقل دیگرى آمده است مأمون مسائلى چند از امام رضا (ع) پرسید و آنگاه که پاسخ همه آنها را به درستى یافت، چنین گفت: خدا مرا بعد از تو زنده ندارد، به خدا سوگند، دانش صحیح جز نزد خاندان پیامبر (ص) یافت نمی‌شود و به راستى دانش پدرانت را به ارث برده‌اى و همه علوم نیاکانت در تو گرد آمده است.

مرجعیت علمی آن حضرت
از اباصلت روایت شده است که از خود حضرت شنید که می‌فرمود: من می‌نشستم در روضه منوره و علماء در مدینه بسیار بودند و هرگاه از مسئله‌ای عاجز می‌شدند، همگی را به من رجوع می‌دادند و مسائل و مشکلات خود را نزد من می‌آوردند و من نیز پاسخ می‌دادم.

در مورد مهربانی ایشان باید گفت ایشان در زمان حیاتشان و چه در زمان وفاتشان دستگیر پناه‌آوران، زائران و ملتمسان بوده‌اند؛ طوریکه در کلامی جالب توجه، عارف واصل علامه طباطبائی  (ره) در مورد ایشان می‌فرماید: همه (ع) رئوفند؛ اما رأفت حضرت رضا (ع) حسی است. یعنی در حرم آن بزرگوار این مهربانی قابل حس است یا در خاتمه این مختصر مطلبی از شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی در مورد رأفت حضرت رضا (ع) نسبت زائرانش نقل می‌شود که ایشان می‌فرمود من در مکاشفه‌ای (یا خوابی) دیدم که حضرت رضا (ع) در حرم ایستاده‌اند و زائران‌شان از جلوی ایشان عبور می‌کنند و حضرت روی سر همه ایشان دست می‌کشند؛ اما آن چیزی که جالب بود و شیخ را متأثر کرد، آن بود که برخی از این زائران که حضرت دست محبت بر سرشان می‌کشید، اساسا انسان نبودند، بلکه انسان‌نما بودند.

عنایات امام رضا علیه‌السلام به زائران خود

دیده و شنیده شده است که اشخاصی در مشاهد مشرفه به امامی که صاحب ضریح است، سلام کرده و جواب سلام را شنیده‌اند. شخصی گفته است: هر وقت برای زیارت حضرت امام رضا علیه‌السلام به مشهد مشرف می‌شوم ـ شاید در هر سال یک زیارت بیشتر نمی‌کرده است ـ در هر بار در زیارت اول، با وجود ازدحام جمعیت، تا ضریح راه برایم باز می‌شود، به ضریح نزدیک می‌شوم و زیارت می‌کنم و حضرت رضا علیه‌السلام خرجی راه و حتی مقداری پول برای خرید سوغات را نیز به من می‌دهند. در خانه‌ای که ما در مشهد بودیم نیز علویه‌ای بود که می‌گفت: هر وقت که برای زیارت به حرم می‌روم، برای من هم راه به سوی استلام ضریح باز می‌شود.در محضر بهجت، ج١، ص۶٩

وای بر ما اگر...

وای بر کسی که حضرت حجت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف بداند که او در تحصیل موافقت و رضای آن حضرت و یا در مخالفت آن حضرت بی‌اعتنا و لااُبالی است. در امور مالی به مردم بگوید که دست من دست اوست و نماینده‌ او هستم، و در کارهای دیگر چنین نباشد! خدا نکند ما این‌گونه باشیم! خصوصاً اینکه میل داریم در آخر زندگی و دم مرگ به داد ما برسد و به شفاعتش بلاهای ما رفع شود. آیا می‌شود از اول کار از او جدا باشیم و در آخر کار تمایل داشته باشیم از ما دستگیری کند؟!

آقای طبیبی در نزدیکی وفاتش، به همه‌ انوار معصومین علیه‌السلام سلام کرد و تعظیم نمود، ولی هیچ‌کدام از حضار کسی را نمی‌دیدند!

آن بزرگواران که در وقت وقتش به آنها احتیاج داریم، نباید کاری کنیم که دم آخر بگویند: ما این شخص را نمی‌شناسیم!

تفاوت مراتب ایمان و تقوا، و یقین ما و علمای گذشته بسیار است، صد سال فاصله‌ی بین ما و آنها، مانند هزار سال است! دعاکردن و زود مستجاب‌شدن برای آنها اصلاً چیز عادی عادی بوده، ولی حالا اگر کسی بگوید: «دعا کردم و مستجاب شد»، خیلی نادر است.

نقل کرده‌اند که آقایی که فاصله‌ی وفاتش با وفات مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری رحمه‌الله یک هفته بود، در مشهد بود و خانواده‌اش در عراق بودند به حرم امام رضا علیه‌السلام مشرف شد و عرض کرد: خانواده‌ام... بلافاصله شخصی از کنارش گذشت و مقداری پول به او داد؛ ولی او روکرد به حضرت و عرض نمود: «این نه مناسب کرم شما است!» تا اینکه مقدار دیگری به او می‌رسید. باز گفت: «کم است!» پس از جریان یکی از علمای مشهد در صحن به او می‌رسد و می‌گوید: «معلوم می شود معامله ی شما با حضرت خوب است!» همان اندازه که می خواسته از جیبش در می‌آورد و به او می‌دهد.در محضر بهجت، ج١، ص١٠١

اتحاد و ارتباط اهل‌بیت علیهم‌السلام با یکدیگر

پارسال شخصی در مشهد کنار من آمد و گفت: دیشب در حرم امام رضا علیه‌السلام پنج کرامت از حضرت مشاهده کردم. همچنین عجیب اینکه امسال شنیدم، دو نفر که هر دو عرب و از معاودین مقیم مشهد که به بیماری سخت مبتلا بودند، جداگانه برای شفا و قضای حاجت خویش به امام رضا علیه‌السلام متوسل شده‌اند و هر دو گفته‌اند: همان شب توسل در خواب حضرت معصومه علیهاالسلام را دیدیم که فرمود: «حضرت رضا علیه‌السلام فرمودند: حاجت شما برآورده شده است» و به یکی از آنها که کنارِ سرش به عمل جراحی احتیاج داشته، فرمود: «دیگر احتیاج به عمل نداری»، و به دیگری فرمود: «خیلی گریه کردی، زیاد گریه نکنید؛ زیرا حضرت از گریه‌ شما زوار و دوستان، متأذّی و متأثّر می‌شود».

از اینجا استفاده می‌شود که حضرت رضا و حضرت معصومه علیهماالسّلام با هم اتحاد و اتصال دارند، بلکه همه نور واحدند؛ لذا انسان به هرکدام که متوسل شود، از دیگری جواب می‌گیرد، البته مصححی در کار هست. همچنان که از حضرت رسول صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم حاجت خواسته‌اند و ایشان به حضرت امیر علیه‌السلام و آن حضرت به امام حسن تا امام زمان علیهم‌السلام حواله داده‌اند؛ زیرا مجری امور در این زمان، آن حضرت است.در محضر بهجت، ج١، ص ١٧٣

نعمت وجود حرم امام رضا علیه‌السلام در ایران

حرم مطهر حضرت امام رضا علیه‌السلام نعمت بزرگ و گران‌قدری است که در اختیار ایرانی‌هاست، عظمتش را خدا می‌داند، به‌حدی که امام جواد علیه‌السلام می‌فرماید: «زِیارَةُ أَبی أَفْضَلُ مِنْ زِیارَةِ الْحُسَینِ علیه‌السلام لأِن الْحُسَینَ علیه‌السلام یزُورُهُ الْعامةُ وَ الْخاصةُ، وَ أَبی لایزُورُهُ إِلا الْخاصةُ؛ زیارت پدرم از زیارت امام حسین علیه‌السلام افضل است، زیرا امام حسین علیه‌السلام را عامه و خاصه زیارت می‌کنند، ولی پدرم را جز خاصه (شیعیان دوازده امامی) زیارت نمی‌کنند».

لذا کرامات از ضریح آن حضرت بیشتر از ضریح امام حسین علیه‌السلام ظاهر می‌شود. بنابراین، ایرانی‌ها باید نعمت حرم حضرت امام رضا علیه‌السلام را که زیارت آن برایشان فراهم است، مغتنم بشمارند.در محضر بهجت، ج١، ص٣٢٨

انتهای پیام/س*