یزدرسا؛ حسن روحانی در سال‌های اخیر برای نیل به اغراض سیاسی خود، حتی از دادن نسبت‌های خلاف واقع به ائمه معصومین(ع) هم ابایی نداشته تا جایی که او چند سال قبل گفته بود: درس کربلا تعامل سازنده و مذاکره بود و چند روز قبل نیز در تحلیلی عجیب ادعا کرد امام حسن (ع) در برابر معاویه دست صلح دراز کرد! اما مواضع روحانی در قبال چرایی رخدادهای زمان امام حسن(ع)، در سال‌های قبل از انقلاب و در زمانی که هنوز قدرت‌طلبی و سیاسی‌بازی احتمالا برای وی موضوعیت نداشت، طور دیگری بود.

وی در سخنرانی که در اصفهان در تیرماه سال 1356 ایراد کرده، به تحلیل اوضاع سیاسی دوران امام حسن(ع) پرداخته و مردم را عامل تحمیل صلح بر امام می‌داند. وی در صفحه 205 کتاب «مقدمه‌ای بر تاریخ امامان شیعه» که مجموعه سخنرانی‌های روحانی درباره تحلیل رفتار سیاسی اهل بیت(ع) است؛ آورده است:

«در مدائن، امام مجتبی(ع) مردم را در مسجد شهر جمع کرد و وقایع را برای آنها توضیح داد. خیانت‌ها را گفت و افرادی را که در صحنه جنگ با دشمن، خیانت کرده بودند، معرفی کرد. رو به مردم کرد و اتمام حجت کرد. به مردم گفت: آیا برای ایثار و فداکاری و جانبازی و دادن خون، که برای شما عزت دنیا و آخرت است، آماده هستید؟ فرمود: اگر بایستید، خداوند شما را یاری می کند و ما پیروز می‌شویم و اگر آمادگی نداشته باشید، دنیای شما توأم با غم و اندوه و آخرت شما با مشکلات زیادتری توأم خواهد بود.

مردم چه جوابی به امام حسن(ع) دادند؟ گفتند: ما می‌خواهیم زنده بمانیم و زندگی کنیم. ما آمادگی برای جنگ و فداکاری نداریم. این پاسخ مردم در مسجد مدائن در محضر فرزند رسول خدا و عقب نشینی از صحنه فداکاری و ایثار بود که دست روی دست گذاشتن امام مجتبی‌(ع) را رقم زد. آنچه بعد به نام صلح لقب گرفت، چیزی بود که به دست مردم، در مدائن حاصل شد و نه به دست امام مجتبی‌ در کوفه. ایثار مردم و فداکاری مردم و جهاد مي‌توانست سرنوشت دیگری را رقم بزند.»