احمد ابویی در گفتگو با خبرنگار یزدرسا، با بیان اینکه 85 سالمند در آسایشگاه نشاط مهریز نگهداری می‌شوند، گفت: تعداد زیادی از  سالمندان بستری در این آسایشگاه الزایمر ومعلولیت دارند و میانگین سن آنها خیلی بالاست و شاید تنها 10 درصد آنها به طور مستقل به امور خود می‌پردازند. کاردرمان و مراقبت توسط یک پزشک و چند پرستارانجام می‌شود و کار اصلی بر عهده مراقبین است. 

وی با اشاره به اقدامات و مراقبت‌هایی که کارکنان برای پیشگیری از ابتلا و شیوع کرونا در آسایشگاه انجام دادند، گفت: کارکنان آسایشگاه همگی مثل یک خانواده بزرگ 50 نفره  بودند که باید از 85 سالمند مثل  پدر و مادر خود مراقبت کنند و باید روحیه کارکنان حفظ  می‌شد.

مدیر مرکز جامع سالمندان نشاط مهریز با اشاره به شیوع کرونا ادامه داد: خبر در گیر شدن چند مرکز شبانه روزی بهزیستی به بیماری کرونا زنگ خطر برای ما بود  بعدها تعداد مراکز شبانه روزی درگیر را 55 مرکز اعلام کردند اما خوشبختانه ما زودتر از سازمان بهزیستی به فکر کرونا بودیم و از دو هفته قبل یعنی ابتدای بروز کرونا بازدیدهای عمومی را لغو کرده بودیم و در قدم بعدی هم ملاقات‌های خانواده‌ها را لغو کردیم.

وی افزود: سرویس چند دستگاه اکسیژن ساز و پر کردن کپسول‌های اکسیژن برای احتیاط انجام شد. کارکنان آسایشگاه قبل از شیوع کرونا هم با ماسک و دستکش  کار می‌کردند و ذخیره انبار آسایشگاه برای یک ماه کفایت می‌کرد با این حال با پیگیری‌ها انجام شده و با وجود افزایش قیمت، دستکش و ماسک مورد نیاز خریداری شد.

ابویی با بیان اینکه کار سم پاشی هدفمند آسایشگاه براساس دستور العمل‌های سازمان بهزیستی انجام شد، گفت: سازمان بهزیستی پذیرش سالمند جدید را ممنوع اعلام کرد و دستورالعمل‌های پی در پی  پیشگیری از کرونا توسط سازمان بهزیستی و تاکید بر کنترل تب و پالس اکس متری روزانه سالمندان اجرا شد اما براساس دستورالعمل در سالمندان خیلی نباید دنبال سرفه و تنگی نفس به عنوان علائم کرونا رفت چرا که این موارد در سالمندان غیرمعمول نیست با این حال دو دستگاه تب سنج الکترونیکی خریداری شد و با توجه به اینکه بسیاری از سالمندان بیماری‌های زمینه‌ای داشتند کرونا همه ما را حساس تر کرده بود و مثل همیشه هر نوع تغییر سطح هوشیاری و رفتاری در سالمند مورد رصد و بررسی قرار می‌گرفت.

مدیر مرکز جامع سالمندان نشاط مهریز افزود: از طرف دیگر تعداد زیادی از مردم هم با آسایشگاه تماس می‌گرفتند و نگران سلامت سالمندان بودند تعداد  زیادی از سالمندان اصلا فرزند و خانواده‌ای نداشتند و نمی‌توانستند به مرخصی بروند سالمندان در صورت مرخصی باید دو ماه به مرخصی می‌رفتند و با تماسی که با خانواده‌ها گرفته شد تنها یک سالمند به مرخصی رفت بقیه سالمندان در مرکز ماندند چرا که بیشتر سالمندان الزایمر و معلولیت داشتند و نگهداری از آنها سخت بود. با معرفی و حضور یک متخصص داخلی کار درمان سالمندان ادامه یافت و با هماهنگی دانشگاه و معاونت دارو داروهای بیمارستانی مورد نیاز هم تامین شد.

وی تصریح کرد: تغییر وضعیت پوشش کارکنان موجب شد تعدادی از سالمندان مضطرب شوند و این آغاز بدخلقی‌های آنها بود، ما نمی‌توانستیم حق ملاقات به خانواده‌ها بدهیم تماس تصویری با استفاده از پیام رسان‌ها را شروع کردیم اما سالمندان به ملاقات‌های مردمی عادت کرده بودند و دلتنگ دیدن مردم بودند.