یزدرسا؛ روحیه انقلابی یعنی برخورداری از حساسیت دوچندان برای حفظ ارزش‌های دینی و ملی در جامعه و هوشیاری در برابر هرگونه کج‌روی و کم‌رنگ شدن اهدافی که نهضت ملت ایران برای تحقق آن‌ها آغاز شد و با ایثارگری‌‌های فراوان به بار نشست و استمرار یافت. بررسی انقلاب مردم ایران در مقاطع گوناگون بدون توجه خاص به نقش جوانان پرشور انقلابی در حدوث و بقای آن، نمی‌تواند نتایج واقع‌بینانه‌ای را به دنبال داشته باشد.

 با این همه چه دور از اخلاق و جوانمردی است شیوه کسانی که به دستمالی، ‌قیصریه‌ای را به آتش می‌کشند، ‌و می‌کوشند تا‌ جوانان انقلابی را به أدنی‌بهانه‌ای به حاشیه برانند و مانع حضور قوی آنان در عرصه‌های گوناگون شوند؛ غافل از این‌که در وقت نیاز و هنگامه دمیدن در شیپور رزم که به تعبیر شهید چمران، «مرد» را از «نامرد» باز‌می‌شناساند، همین «جوانان انقلابی»‌‌اند که آماده‌تر از همه، برای دفاع از شرافت ملت و انقلاب، سینه سپر می‌کنند، و باز همان مدعیان هستند که در پی کُنج‌های عافیت به گوشه و کناری می‌خزند. شاید از همین روست که رهبر انقلاب بارها مسئولان و اصحاب قلم و رسانه‌ را از طرد جوانان انقلابی برحذر داشته‌ و درباره پیامدهای چنین رفتاری هشدار داده‌اند:

«مسئولین کشور جوان‌های انقلابی را گرامی بدارند؛ این‌همه جوان‌های حزب‌اللّهی و انقلابی را برخی از گویندگان و نویسندگان نکوبند به اسم افراطی و امثال این‌ها. جوان انقلابی را باید گرامی داشت، باید به روحیّه انقلابی‌گری تشویق کرد؛ این روحیّه است که کشور را حفظ می‌کند، از کشور دفاع می‌کند؛ این روحیّه است که در هنگام خطر به داد کشور می‌رسد.»

جوان انقلابی، تنها به ادای تکلیف می‌اندیشد و از همین رو، «جوان انقلابی دیروز» حتی پس از «بازنشستگی» متعارف نیز میدان را ترک نمی‌کند؛ «عبدالله اسکندری» مظلومانه در سوریه ذبح می‌شود، «محمدعلی الله‌دادی» به دست صهیونیست‌ها به شهادت می‌رسد، «سیدحمید تقوی» در عراق بال در بال ملائک می‌گشاید؛ و .... این قصه سر دراز دارد. 

 جوان انقلابی، عافیت‌طلب نیست؛ از این روست که برای دفاع از دین و انقلاب و ناموس مردمانش باکی از فداکاری و اهدای جان ندارد. «حسین فهمیده»ها، «حسین غلام‌کبیری»ها و «علی خلیلی»ها نمونه‌هایی هستند از خیل جوانان انقلابی. جوان انقلابی محاسبه‌گر است؛ اما معیارهای او فراتر از معیارهای متعارف مادی‌ است. جوان انقلابی، مصون از خطا نیست؛ او از یکسو می‌کوشد تا با چشمانی نافذ و اراده‌ای قاطع مانع رخنه دشمنان و تحقق خواست‌های آنان شود و از دیگرسو مراقب است تا با رعایت موازین قانونی و شرعی، زمینه‌ساز بهانه‌جویی‌های فرصت‌طلبان نگردد.

هم این سخن رهبری را نصب‌العین خود قرار داده است که «مواظب باشید رفتار بعضى از کسانى که به نظر شما جاى اعتراض دارد، شما را عصبانى نکند، شما را از کوره در نبرد. رفتار منطقى و عقلائى یک چیز لازمى است.» و هم با این تبشیر و تنذیر روحیه می‌گیرد که « از جوانان انقلابی و مؤمن و غیور حمایت می‌کنم» و « این‌همه جوان‌های حزب‌اللّهی و انقلابی را برخی از گویندگان و نویسندگان نکوبند به اسم افراطی و امثال این‌ها. جوان انقلابی را باید گرامی داشت، باید به روحیّه انقلابیگری تشویق کرد؛ این روحیّه است که کشور را حفظ می‌کند، از کشور دفاع می‌کند؛ این روحیّه است که در هنگام خطر به داد کشور می‌رسد.»

جوان انقلابی، با ناملایمات و زخم‌زبان‌‌ها خو گرفته است و خوب می‌داند که همه تلاش‌ها برای از میدان به در کردن اوست. انتقادهای منصفانه و طعن‌های ناجوانمردانه، ‌انگیزه‌اش را برای اصلاح و حرکت رو به جلو افزایش می‌دهد و خللی در تداوم رویکرد شرافتمندانه‌اش ایجاد نمی‌کند؛ «جوان‌های مؤمنِ پرانگیزه، با این حرف‌ها منزوی نمی‌شوند.»

جوان انقلابی معصوم نیست؛ بی‌خطا نیست؛ همه تصمیم‌ها و رفتارهایش لزوما صائب نیست؛ نه خودش چنین ادعایی دارد و نه دوستدارانش؛ اما یکسره طعن و هجمه به او هم روا نیست؛ نه در چارچوب‌های دینی قابل توجیه است، و نه در چارچوب‌های عقلی و اخلاقی. جوان انقلابی سرمایه‌ای است برای همه، همه کسانی که دین و وطن و ناموسشان را مهم می‌شمارند؛ حتی سرمایه‌ای است برای کسانی که فارغ از دین و مذهب، نشانی از عرق ملی داشته باشند.

نویسنده: مرتضی رضائیان