«یزد رسا» ؛ سکانداران دولت یازدهم تصمیم گرفته اند امسال با شعار «آرامش و امید»، هفته دولت را گرامی دارند و از خدمات و برنامه های خود به مردم گزارش دهند. اما آیا دولتمردان خود به این شعار پای بند بوده اند؟ به راستی رئیس جمهوری که با شعار اعتدال  و امید به روی کار آمده، در مدت یک سال گذشته تا چه میزان به این شعار پای بند بوده و اعضای دولت وی چه نقشی در آرام بخشی به فضای جامعه نقش داشته اند؟

مروری بر گفتار و کردار دولتمردان به ویژه رئیس جمهور محترم نشان می دهد که دولت یازدهم در این بخش نمره مناسبی از افکار عمومی و صاحب نظران بی طرف دریافت نمی کند. اهمیت این نکته هنگامی بیش تر روشن می شود که بدانیم شعار امسال هفته دولت هم "آرامش و امید" اعلام شده؛ شعاری که بیش از جلوه های جذاب و سخنان هیجانی، نیازمند پای بندی عملی در کردار و رویکردهای دولتیان است.

 دکتر روحانی در حالی در سخنان شیرین خود بر آرامش بخشی به فضای سیاسی کشور و استقبال از نقد و منتقد تاکید می کند که گفتار و مواضع وی در موارد متعدد خلاف این مدعا را ثابت کرده است و بی گمان این رویکرد نیز در مغایرت با شعار "اعتدال و امید" و نیز "آرامش و امید" ارزیابی می شود.

به راستی کم سواد خواندن منتقدان را چگونه می توان با شعار استقبال از نقد و ... همسو دانست؟  "فقط یک عده معدود که از جای معدود تغذیه می‌شوند؛ آن‌ها باید حرف بزنند!"؛ "چرا یک عده کم‌سواد بیایند حرف بزنند؟" البته همان زمان این ادبیات رئیس جمهور با واکنش صاحب نظران سیاسی روبرو شد.

مهرداد بذرپاش- نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی- در پاسخ به این اظهارات رئیس‌جمهور گفت: "ما بی‌سوادیم و سواد شما هم در نحوه توزیع سبدکالا کاملاً نمایان و مشهود بود."

حمید رسایی- دیگر نماینده مردم تهران- نیز در تذکری به رئیس جمهور از ادبیات نامناسب روحانی خطاب به منتقدان توافقنامه ژنو انتقاد کرد و به وی یادآور شد که " برخی از علما، نخبگان دانشگاهی و نمایندگان مجلس از این توافقنامه انتقاد می‌کنند."

رفتار رئیس جمهور محترم در پمپاژ ادبیات مغایر با "آرامش و امید" به این مورد محدود نشد؛ بلکه وی در آخرین نمونه با استفاده از ادبیاتی نامناسب، این بار منتقدان را با عصبانیتی که نتوانست آن را پنهان کند، به جهنم حوالت داد و در همایش سالانه سفرا و نمایندگی‌های ایران در خارج از کشور خطاب به آنان گفت: "عده‌ای شعار سیاسی می‌دهند اما بزدل سیاسی‌ هستند هروقت مذاکره می‌شود، می‌گویند می‌لرزیم؛ به جهنم، بروید جای گرم که نلرزید"!!

این رفتار رئیس جمهور چنان دور از انتظار بود که بسیاری از حامیان وی نیز در برابر آن موضع گرفتند و به صراحت او را به دلیل این ادبیات سبک، مورد ملامت قرار دادند:

در این راستا روزنامه ابتکار نوشت: «اگر کسی نداند که گوینده این سخنان یک روحانی متین و منطقی به نام دکتر حسن روحانی است، بدون تردید به اشتباه می‌افتد و فکر می‌کند محمود احمدی نژاد این سخنان را بر زبان آورده است؛ بخصوص که در حافظه اش تصاویری دارد که در آن ها رئیس جمهور سابق در حال گفتن جملاتی مانند: «آب را بریز آن جایی که می‌سوزد...»، «آن قدر قطعنامه صادر کنید که قطعنامه دانتان پاره شود...»، «یقه شان را می‌گیریم و سرشان را به سقف می‌کوبیم...» و ده‌ها جمله دیگر از این دست است.»

روزنامه اعتماد هم پرسید: "مگر نگفتيد كه دوران هشت سال گذشته برنمي گردد، پس چرا از ادبياتي استفاده مي كنيد كه ويژگي و مختص دولت سابق بود؟ در سال هاي دولت محمود احمدي نژاد يكي از انتقادهاي هميشگي ما به رئیس‌ دولت اين بود كه چرا رئیس‌ جمهور از ادبيات فاخر و محترمانه استفاده نمي كند و هنوز آن جملات در ياد ما هست!"

 و صد البته این رفتار در تضاد جدی با ادعای روحانی مبنی بر استقبال از نقد و منتقدین قرار داشت. وی در بیست و هفتمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب ادعا کرده بود:  "افتخار می‌کنم به دولتی که شرایطی را به وجود آورده است که همه به راحتی حرف می‌زنند و نقد می‌کنند و سخن می‌گویند"!

البته روزنامه های حامی روحانی در انتقاد از این ادبیات وی، نتوانستند شیوه مغالطه گری خود را کنار بگذارند و در حالی ادبیات روحانی را با ادبیات احمدی نژاد مقایسه می کردند که ادبیات تند رئیس‌ جمهور سابق، نه خطاب به منتقدان داخل بلکه خطاب به باج خواهان خارجی و مناسب با اهانت های آنان به ملت بزرگ ایران و نظام اسلامی بود.

برخی صاحب نظران سیاسی نیز انگیزه های خاصی را در پشت پرده استفاده از ادبیات توهین آمیز خطاب به منتقدان داخلی بیان  کردند. برای نمونه حجت الاسلام روح الله حسینیان- نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی- ریشه اظهارات تند  دکتر روحانی را در ناکامی  های دولت در تحقق وعده  هایش برشمرد و گفت: «آقای روحانی قول داد که 100 روزه مشکلات مردم را حل کند و تحول اساسی در عرصه اقتصادی به وجود آورد، اما به دلیل عدم تحول در این حوزه عصبانی است، آقای روحانی عصبانی است که تورم چندان مهار نشده است. ما به آقای روحانی حق می دهیم که عصبانی باشد، اما راه عصبانیت فحش دادن نیست.»

 با این همه مروری بر رفتار و مواضع دکتر روحانی به ویژه در ایام تبلیغات انتخاباتی نشان می دهد که عصبانی شدن ایشان چندان بی سابقه نبوده است. برای نمونه وی در بخشی از مناظره نامزدهای ریاست جمهوری مورخ 17 خرداد 92 با لحنی تند، یگر رقبای انتخاباتی خود را مورد نوازش قرار داد و البته محسن رضائی به خوبی به وی تذکر داد که:

«شما می گویید آن مذاکرات منجر به این شد که جنگ نشود و نظام هم کنترل می کرد، هم حرکات آقای جلیلی را بالاخره نظام دارد کنترل می کند هم آقای روحانی را؛‌ ولی بحث من این بود که آیا نمی شد شما با هزینه کم تری این کار را می کردید؟ شما ببینید سؤال من چقدر مؤدبانه است، آقای روحانی اگر بخواهد با این عصبانیت و این داد و بیدادی که کردند سکان کشور را به دست بگیرند، خداوند رحم کند به این کشور!»

بی گمان ادبیات تند رئیس جمهور با ضریب بیش تری به لایه های فروتر سرایت می کند و آن ها نیز به خود اجازه می دهند با هر ادبیاتی منتقدان را بنوازند و به جای آرامش و امید، اذهان را به ناکجا آباد ها سوق دهند. ادبیات یکی از رسانه های حامی دولت در توهین آشکار به منتقدان دیپلماسی دولت یازدهم را می توان به عنوان مشت نمونه خروار از این دسته در نظر گرفت:«در مثل مناقشه نیست:‌ فحش دادن انسانی درستکار به زنی بدکاره که "تو چنینی و چنان" ، هر چند منطبق بر واقع باشد اما نه در شأن گوینده است و نه زن بی عفت را می آزارد بلکه بر عکس از این که می تواند در میدان بی حیایی، با او در افتد و پیروز شود خوشحال می شود»!!