به گزارش یزدرسا، هدف از تشکیل شوراهای صنفی احقاق حقوق صنف ها بوده و هست، اما شوربختانه دچار شدن بسیاری از افراد دخیل در شوراهای صنفی به بازی های سیاسی و اولویت دادن به جناح بازی نتیجه ای جز پایمال شدن حقوق اصناف مختلف را به همراه نداشته است.

خرد شدن دهان، حق کارگران نبود

در چند سال اخیر زمانی نبود که خبری از تعطیلی یک کارخانه، تعدیل نیرو و بیکاری کارگران، عقب افتادن حقوق و مشکلات عدیده کارگران در جامعه به گوش نرسد. با این وجود هیچ گونه تحرکی از خانه کارگر برای احقاق حق این افراد مشاهده نشد.

استان یزد هم مانند تمام کشور با بیکاری، رکود و تعطیلی کارخانجات دست و پنجه نرم کرد. تجمعات و اعتراضات فراوانی در برابر استانداری یزد برگزار شد. کارخانه ها تعطیل شد، حتی نیروی کار بومی اخراج شدند تا هندی ها شاغل شوند. اما صدایی از خانه کارگر یزد شنیده نشد. کارگران یزدی فریاد زدند کار کردن ما مساوی است با فقر و بدبختی، ما گرسنه ایم، اما باز هم...

حرف دل کارگران کاشی کویر: گرسنه ایم!

سایت خانه کارگر یزد را که مشاهده کنید اکثر اخبار در مورد مسابقات ورزشی است، یک مورد بیانیه خوانی رئیس خانه کارگر در حاشیه سفر روحانی به یزد است، بقیه هم پیام های حمایت از نمایندگان حامی دولت! دریغ از یک خبر در مورد این همه تحصن و تجمع(سایت خانه کارگر یزد)

البته شاید این سیاست کلی خانه کارگر باشد. چرا که تعطیلی کارخانه های ارج، پارس الکتریک، آزمایش، قند فریمان، کارخانه فولاد سهند و ....  و البته تهدید کارگران معترض به خرد کردن دهانشان، خللی در عزم خانه کارگر برای حمایت بی چون و چرا از روحانی ایجاد نکرد.

تهدید کارگران به خرد شدن دهانشان در سخنرانی روحانی به مناسبت روز کارگر!

هر چند به خواست خدا مظلومیت کارگران معدنچی خط بطلانی بود بر شائبه حمایت قاطبه کارگران از روحانی. براستی که صدای کارگرانی که حقوق نگرفته بودند، بیمه نداشتند و تجمعشان با برخورد گاز انبری دولت روحانی مواجه شده بودند رساتر از تبلیغات انتخاباتی آن هم از جیب کارگران است.

شعار از جیب و جانب کارگران

سخنان تکان دهنده کارگران، زمانی که به آنها تریبون داده شد

سکوت در برابر اختلاس میلیاردی و شغل شریف آقای وزیر!

فرهنگیان هم همواره به وضعیت معیشتی خود اعتراض دارند با این وجود وضع شورای صنفی فرهنگیان نیز چندان بهتر از خانه کارگر نیست. در حالی که انتظار می رفت خبر اختلاس بزرگ در صندوق ذخیره فرهنگیان باعث تحرک این قشر برای تدارک اعتراض و تحصن باشد متاسفانه شاهد حرکت قابل توجهی در این زمینه نبوده ایم. شاید یک فرهنگی بتواند از کنار حقوق های نجومی ذخایر نظام(؟!) بگذرد، اما اینکه فردی پایمال شدن حق خود را ببیند (آنهم به مقداری که به گفته یکی از نامزدهای انتخاباتی اختلاس از صندوق ذخیره فرهنگیان 8 میلیون برای هر فرهنگی آب خورده است) و دم نزند، طبیعی است یا جریانی مانع از هرگونه انتقاد و اعتراض می شود؟

ریاست آقای وزیر بر هیات مدیره شرکت وارد کننده پوشاک توسط آقای وزیر

واقعا چرا شورای صنفی معلمان به ریاست وزیر آموزش و پرورش بر یک شرکت وارداتی اعتراض نمی کند؟ آیا بی قانونی از سوی یک فرهنگی  و پرداختن به شغل شریف واردات با به دوش گرفتن مسئولیت وزرات آموزش و پرورش در تزاحم نیست؟