افرادی که با امر دریا نوردی آشنا هستند، شاید بهتر منظور از کشتی نجات را بفهمند، کشتی نجات کشتی است که پس از یک حادثه مثل غرق شدن یک کشتی مسافری و یا طوفان، به دریا می آید، شروع به تجسس کرده و به دنبال غرق شدگان می گردد، حتی اگر در شب حادثه رخ داده باشد، با انداختن نور به دریا به دنبال زنده ها می گردد تا آنها را نجات دهد، اگر کسی صدا بزند و کمک بخواهد قطعا به سمت او می رود و حتی اگر دست یا پای کسی تکان بخورد، کشتی نجات به امید این که زنده ای را یافته است به سمت او می رود تا نجاتش دهد. این تعبیر قطعا به وجود مبارک امام حسین(ع) نزدیک تر است. امری که با نگاهی به نجات یافتگان مکتبش آن را به خوبی می توان درک کرد. مگر "زهیر بن قین" عثمانی مسلک نبود که سعی می کرد، کاروان خود را از کاروان امام (ع) دور کند، اما خصلت های خوب و فطرت پاک او بود که پالسی برای کشتی نجات ارسال شود که او هنوز زنده است و در عصر آلوده یزید که همه را میرانده بودند، او هنوز نفس می کشد، لذا خود امام به دنبالش می فرستد که به سپاه بیا و زهیری که حاضر نبود چشمش در چشم امام بیفتد، خطبه ای را در شب عاشورا ایراد می کند که هنوز هم درس عبرتی برای همه عشاق الحسین ا ست. یا داستان حر که همگی آن را می دانیم و تکرار آن باعث طولانی شدن نگاره می گردد و یا وهب مسیحی که با با یک ندای امام حسین (ع) چگونه معنای عمیق و صحیح دین را از کسانی که سالها حافظ و قاری قرآن بوده اند و مقابل امام صف کشیده اند، بهتر می فهمد. اما باید یادمان باشد کشتی نجات از کنار هیچ کس بی تفاوت نمی گذرد الا دو گروه. گروه اول کسانی که مرده اند و گروه دوم کسانی که خود را به مردن زده اند. در این دنیا که به قول امیرالمومنین "پیرزنی است که هزاران داماد را در حجله به نیستی کشانده"، اگر نمرده ایم و هنوز به خاطر برخی خصلت های خوبمان نفسی در آلودگی های دنیا می کشیم و هنوز نقطه های سفیدی در صفحه دلمان پیدا می شود، باید که خود را به مردن هم نزنیم. گوشمان و چشممان و مهم تر از همه دلمان را بر روی تلنگرهای بیدار کننده نبندیم. یادمان باشد کشتی نجات به دنبال زنده ها می گردد، فقط کافی است خودمان را به مردن نزنیم.