به گزارش یزدرسا به نقل از جـوان انقـلابی ؛ شهید علی خلیلی  19 ساله، 25 تیر ماه سال 90 در حادثه‌ای دردناک در یکی از محلات شرق تهران حین بازگشت از هیئت در حالی که همراه چند نفر از شاگردان یک مدرسه بود به واسطه امر به معروف و نهی از منکر مورد ضرب و شتم قرار گرفت و توسط یک نفر از افراد شرور منطقه از ناحیه گردن و قسمت شاهرگ دچار جراحت شد.

به گفته مادر این طلبه، گویا رانندگان یک خودروی پراید برای دو خانم ایجاد مزاحمت كرده بودند كه علی از آنها خواسته بود دست از این‌كار بردارند و از آنجا بروند، اما آنها به همراه راكبان موتورسیكلتی كه همراهشان بود به علی و دوستانش حمله كرده و در نهایت یكی از راكبان موتورسیكلت با قمه از پشت به شاهرگ علی می‌زند.

به گفته او، متأسفانه تا نیم ساعت بعد از حادثه هیچ‌ خودروی عبوری به دوستان علی كمك نكرد تا او را به بیمارستان برسانند تا اینكه دو جوان كه در حال عزیمت به شمال كشور بودند با دیدن پیكر نیمه‌جان علی از سفر خود منصرف شده او را به بیمارستان رساندند و یكی از دوستان علی با موتور، پراید را تعقیب كرد و موفق شد شماره پلاك را بنویسد.

در این حادثه تعدادی از مراکز اورژانس بیمارستانی از پذیرش علی خلیلی امتناع کردند تا اینکه یکی از بیمارستان‌های خصوصی در ازای واریز مبلغ 6 میلیون تومان حاضر به پذیرش وی شد.

سرانجام علی خلیلی که به دلیل شدت خونریزی به حالت اغما رفته بود بستری شد اما پزشکان امید زیادی به مداوای وی نداشتند. او پس از مرخص شدن از بیمارستان در منزل بستری شد اما هر از گاهی به دلیل مشکلات ناشی از حادثه رخ داده به بیمارستان منتقل شده و بستری می شد. وی در این مدت دوبار سکته کرد .

طلبه ناهی از منکر بهمن ماه امسال نیز مجدداً در بیمارستان بستری شد و پس از یک ماه به خانه منتقل شد اما سرانجام در بیمارستان بعثت به شهادت رسید.

نکته قابل تامل اینکه در زمان بیش از دو سالی که از وضعیت جسمانی خلیلی می‌گذشت به جز احتمالا یک مورد هیچ کمکی از سوی مسئولان مدعی ترویج امر به معروف و نهی از منکر به او انجام نشد.

مرضیه وحید دستجردی وزیر اسبق بهداشت 27 تیر 91 در بیمارستانی كه علی خلیلی در آن بستری بود، حاضر و از قول مادر این طلبه مدعی شد كه آنها فقط به 2 یا 3 بیمارستان مراجعه كردند و این بیمارستان‌ها موفق به پذیرش طلبه نشدند!

این در حالی است که مشتاق‌فر مادر این طلبه جوان به صراحت از پیگیری پذیرش خلیلی در 26 بیمارستان خبر داده و گفته بود: "26 بیمارستان تهران بزرگ به نوعی از پذیرش این بیمار اجتناب كردند و امیدواریم آزمون توانمندی‌های اخلاقی پزشكان را شاهد باشیم."

نکته تاسف بار اینجاست که در مدت حدود 940 روز بستری بودن شهید علی خلیلی و روزه سکوتی که وی گرفته بود، به جز آیت الله صدیقی امام جمعه موقت تهران و آیت الله حائری شیرازی ، هیچک از مسئولان، نمایندگان مجلس، سیاسیون و حتی کاندیداهای انتخابات ها نیز به ملاقات این جوان مظلوم نرفتند .

مادر علی خلیلی قبل از شهادت فرزندش به خبرنگار رسانه ملی گفت: "برخی از مسئولان برای کمک به هزینه های درمان و پیگیری وضعیت جسمی علی وعده هایی داده بودند اما با گذشت بیش از دو سال هیچکدام از وعده ها عملی نشده است ."

وی می افزاید: "ظاهرا امور اداری این وعده ها کمی زمان بر است!"

شهید خلیلی نیز خودش این اقدام را امر به معروف و نهی از منکر نمیدانست بلکه گفته بود: "اگر بخواهید حقیقت را برای تان بگویم من این کار را "امر به معروف" نمی‌گذارم بلکه اسمش را دفاع از ناموس می گذارم. دفاع از ناموس مسلمان ها هم برای هر مسلمانی واجب است. من امر به معروف نکردم, دفاع از ناموس مسلمان‌ها کردم. "

وی که دلش از بی مهری مدعیان حمایت از مظلوم پر بود اضافه می کند: "در این حوادث و اتفاقات هیچکس پشت شما نخواهد ایستاد. هیچکس پشت آدم نیست فقط خدا هست که پشت شما می‌ایستد. من در آن لحظه هم که با آنها درگیر شدم به هیچکس امید نداشتم فقط به عشق لبخند حضرت آقا جلو رفتم."

با این وجود بعد از دو سال و اندی طلبه جوان ناهی از منکر به دیدار حق شتافت و مسئولینی که در این مدت هیچ گونه تلاشی برای بهبود وضعیت او انجام نداده بودند، احتمالا فردا  و در روزهای آتی عکس های یادگاری در مراسم یادبود او را فراموش نخواهند کرد!

به نظر می رسد حمایت از امر به معروف و نهی از منکر در جامعه تنها به زبان و سخن گفتن محدود شده و هرگاه پای عمل به میان می آید مسئولین ترجیح می دهند به دنبال متولی امر – که کسی و دستگاهی غیر از خود آنهاست! – بگردند.