این روزها جامعه هنری و برخی جوانان و بازیگران عزادار درگذشت یکی از خوانندگان خوش صدای پاپ هستند؛ مرحوم مرتضی پاشایی که پس از تحمل یازده ماه درد و رنج ناشی از بیماری جانکاه سرطان،  صبح جمعه 23 آبان برای همیشه چشم از این جهان فانی فروبست و به سرای باقی پرگشود.

خبر درگذشت آن مرحوم همچون خبر درگذشت بسیاری از جوانان دیگر در این سن و سال تلخ و سوزناک بود؛ به ویژه این که درگذشتی نه عادی، بلکه بر اثر بیماری صعب‌العلاجی همچون سرطان و به دنبال درد و رنج فراوان ناشی از آن و پیامدهای شیمی درمانی و ... باشد.

اگر چه مرتضی از چند روز قبل در بخش ویژه بستری شده بود، اما سرانجام به بخش عمومی انتقال یافته و نزدیکانش از وضعیت رو به بهبود و دست‌کم کنترل شده او سخن می‌گفتند. و این یعنی مرگ همچنان با وی، ‌فاصله قابل توجهی دارد.

با این همه صبح جمعه به طور ناگهانی اعلام شد که مرتضی پاشایی در بیمارستان به علت ایست قلبی درگذشته است.

واکنش‌ها به درگذشت این خواننده به نسبت سرشناس، متفاوت بوده است. بسیاری از بازیگران و هنرمندانی که پیگیر بیماری وی بوده و به عیادتش رفته بودند، پس از شنیدن خبر درگذشت مرتضی پاشایی به طور معمول در شوک- خفیف یا عمیق- فرو رفتند، متأثر ‌شدند، در صفحات شخصی‌شان در پایگاه‌های اجتماعی و در مصاحبه‌ها اظهار تاسف کردند، اشک ‌ریختند و گاه با جملاتی ادیبانه‌ احساسات خود را ابراز ‌کردند؛ احساساتی همچون «در میان عمیق ترین تاریکی ها به دو چشم غمگینی می اندیشم و به پنجه هایی که خاک،خاک مهربان آن را می پوشاند»(مهناز افشار)؛ «مرتضى جان! تا همیشه جایت در بینمون خالی‌ست.. ایمان دارم بهشتى در انتظار توست که بى تردید بهتر از این دنیاى پر از رنگ و ریاست»(الناز شاکردوست» ؛ «تو رفتی ولی یاد تو ماندنیست ... آرامشت مبارک مرتضی عزیز»(نیوشا ضیغمی) ؛ «برادر جان خداحافظ! سلام ما رو به خدا برسون»!(روناک یونسی) و ... .

به طور معمول این واکنش‌ها به همان چند روز نخست محدود می‌شود و پس از مدتی، «شتر مرگ» از ذهن‌ها رخت برمی‌بندد و برای خیلی‌ها روز از نو و روزی از نو. انگار نه انگار که مرگ، دیر یا زود سراغ همه ماها می‌آيد و باید پس از به صدا درآمدن ناقوس مرگ، دنیا و همه دلبستگی‌هایمان به آن را رها کرده، در زیر خروارها خاک پاسخگوی گفتار و کردارمان در این دنیا باشیم.

و در این میان، خوش به حال کسانی‌که با دستانی پر و دلی عاشق و پر از معنویت به سوی حضرت دوست پرواز می‌کنند؛ کسانی از جنس «علی خلیلی» که در راه ادای فریضه‌ای دینی پس از تحمل چند سال درد و رنج کم‌نظیر، خلعت عروج عاشقانه بر تن کرد و حیات و مماتش هر دو در خدمت اعتلای دین قرار گرفت.

ای کاش درگذشت مرحوم پاشایی، تلنگری واقعی و غیرگذرا باشد به «همه» ما بخصوص دوستان هنرمند و بازیگرش که بدانیم «کل نفس ذائقة الموت» و بکوشیم رفتار و گفتارمان در این دنیای دون چنان باشد که هم خود در مسیر صحیح گام برداریم و هم دیگران را  به مسیر مستقیم رهنمون ‌شویم؛ مسیری که به رضایت حضرت دوست بینجامد و در این میان، نقش هنرمندان، بازیگران و بازیکنان به واسطه  تاثیرگذاری‌شان در بخش‌هایی از جامعه به ویژه قشر جوان و نوجوان برجسته است.

و در پایان، امید آن که مرحوم مرتضی پاشایی و دیگر جوانان رخت بربسته دراین روزها و ماه‌ها، از خوان رحمت بی‌منتهای پروردگار بهره‌مند گردد و روحشان غریق آرامش باشد.‌

نویسنده: مرتضی میبدی