امید یاوری، از مخاطبین  یزدرسا  در واکنش به خبر «آنچه در نمایش «طبیب اجباری» می بینید»  نوشت: در این شهر و دیار ظاهرا ،نه مسئولی است نه دلسوزی نه آدمی که حداقل برای آبروی خودش به عنوان یک شهروند درکنار شهروندان یزدی اعتباری قائل شود. مسئولان از بالاترین مقام اجرایی گرفته تا همین دم دستی ها که خیلی راحت و بدون علم و دانش کافی مهر و امضای خود را پای هر کاغذ پاره ای میزنند. آنهائیکه گود زنبورک خانه و چاله خرکشی را با شهری که هنوز 70درصد خانم های آن محجبه اند و مساجدش هنگام نماز پر می شود و نمایش خانه های لاله زاری با سیاه بازی های آن چنانی را با سالن هایی که خدا را شکر هنوز به نام سالن تئاتر و یک مرکز فرهنگی فعال هستند اشتباه گرفته اند.
متاسفانه مسئولین فرهنگی ما امضاء بر پای آثاری می گذارند که قطعا هیچ گاه حاضر نیستند خانواده خود را برای دیدن این آثار بیاورند و اگر بیاورند حتما جوابی برای پرسش های مکرر و موشکافانه فرزندان خود ندارند زمانی که وهن انگیزترین جملات و صحنه ها فقط به طمع درآمد زائی و برای ارضای طیف خاصی از جامعه ادا می شود. طیفی که اگر در قبل از انقلاب می خواست اینگونه نمایش ها را ببیند یا باید به سالن های نمایش واقع در قلعه می رفت تا از هنرنمائی زن پوش های آنجا بهره آنچنانی ببرد یا اینکه حداقل در نمایش خانه های لاله زار که در بین همه تماشاچیان حتی یک زن دیده نمی شود (حتی زن های هرزه) و حالا باید نمایش هایی از این دست را در شهر دارالعباده و در سالن نمایشی که بار فرهنگی به دوش می کشد و هزینه هایش را وزارت فرهنگ!!! و ارشاد!!! اسلامی!!! می پردازد. مبارک آقای وزیر و دیگر مسئولانش باشد.
نمایشی که در آن در کنار حرکات مستهجن و اروتیک و الفاظ به شدت موهن و زشت مانند: "الان چیزی نشونت بدم که بجز زبونت جاهای دیگت هم باز بشه" منظور از آن چیزی که باید نشان داده شود چیست!؟ یا جاهای دیگر که باید باز شود!؟
یا چه نسخه ای است که قبل از رختخواب! و بعد از حمام!! تجویز می شود!؟
یا جملاتی مانند مکان جور کردن که مترادف لفظ زشت جا اندازی و... است.
یا در رابطه با نی معشوقه دختر برزو و این جمله کنایه آمیز با منظور چیز دیگر!! با فحوای کلامی دیگر که "این کجاشه که اینقد درازه..." و خیلی افتضاحات دیگر مانند الفاظ رکیک و بی ادبانه غیر فرهنگی که خنده های خاص عده ای تماشاگر خاص را به دنبال ادای آنها در سالن طنین انداز می کرد.
خب چه باید کرد اگر روحانیون بخواهند از باب هشدار اظهار نظر کنند که واویلا گویان عده ای که آزادی نیست و دوران تحجر و واپسگرایی است و چه و چه گوش فلک را پر می کند اگر کسانی دیگر هم بخواهند اعتراض کنند باید قید موقعیت شغلی و اجتماعی خودشان را بزنند چون مسئولین رده بالای استان با این حرکت ها و فعالیت های فرهنگی موافق هستند و در نتیجه هرگونه اظهار نظری قیام در مقابل نقطه نظرات آنهاست و...
اگر بخواهیم سکوت کنیم و یادآور این نکته بشویم که آقایان "هر سخن جایی و هر نکته مقامی دارد" که به تریج قبای آقایان بر می خورد. اینک یک اثر فرهنگی به صرف خوشامد ذائقه مردم انتخاب شود آن هم آدمهای لیتل(یعنی کوچولو!!)و کم خرد که کار فرهنگی نیت بیشتر کسانیکه سالن را ترک می کردند پشیمان بودند مگر عده ای اندک،یک اثر فرهنگی و هنری باید پس از اجرا یا ارائه و  استفاده از آن بار فرهنگی مخاطبانش را افزون تر کند نه اینکه در قهقرای فرهنگی غرقشان نماید.
راستی آقایان مسئول و تصمیم گیرنده برای فرهنگ دارالعباده (به خدا خجالت می کشم این عبارت را به کار ببرم) همانطور که گفته شد حاضر هستند خانواده خود را مخصوصا دختران و پسران جوانشان را برای استفاده از این آثار بیاورند!؟
بیایید به خاطر آمارها که کم کاری و بی مدیریتی ما را توجیه می کند ازدحام عده ای افراد مشتاق و علاقمند فرهنگ که به واسطه دیدن اثری در خور شان مردم دارالعباده و طنز و کمدی، که تولید چنین فرایندی قطعا می تواند هنر باشد را دلیل استقبال مردم از کارهای نمایشی اینچنین سخیف و توهین آمیز نکنیم. اصلاً آن دنیا و خدا هم به کنار بیائید جواب خلق خدا را در این دنیا بدهید.
در آخر از تمامی مسئولین زیربط سوال می شود؛ آقای استاندار و آقایان معاونین مرتبط با امور فرهنگی ایشان، مدیران ادارات ارشاد (کل و شهرستان)، مدیران نهادهای  فرهنگی اعم از حوزه هنری ،کانون پرورش فکری و بسیج هنرمندان و کانون مساجد و دیگر بنیادهای ذیربط فرهنگی، آیا واقعا با اجراهایی از  این دست که در مکان های فرهنگی اجرا می شود و برای تمام طبقات اجتماع اعم از بزرگ سال و جوان و نوجوان که در حال حاضر مخاطب و بیننده این آثار هستند و بی شک از دیدن این آثار تاثیر می گیرند، موافق هستید!؟
هشدار دیگر اینکه توفیق مالی اینگونه آثار دیگر هنرمندان و کارگردان های نمایشی را که با دلبستگی به آثار هنری و فعالیت در آن رده ها و محرومیت های ناگزیر بخاطر نبود مدیریت لازم  به سمت چنین نمایش هایی روی آورده اند و معلوم نیست تبعات این فعالیت ها چه ناهنجاری های اجتماعی را به دنبال داشته باشد.