یزدرسا؛ چند روز پیش جناب ظریف وزیر محترم امور خارجه کشورمان در جلسه کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس سخنانی را به زبان آورد که در تاریخ ماندگار خواهد شد و از اهمیتی زیادی برخوردار است.

رئیس دستگاه دیپلماسی کشور و نفر اول تیم مذاکره‌کننده بعد از گذشت سه سال ونیم از مذاکرات هسته‌ای و در شرایطی که در توافق ایران با غرب، امتیازهایی فراوانی به طرف مقابل داده شده و کشور هزینه‌های زیادی را بر اثر برجام متحمل شده، به اشتباه خود اذعان کرده و به صراحت گفته «اشتباه کردم».

اما سبک مواجهه رسانه‌های حامی دولت با این مسئله در نوع خود جالب است. این رسانه‌‎ها که در فرایند مذاکرات هسته‌ای نقش مؤثری در تحمیل خسارت محض به کشور داشته‌اند و رسالت اصلی خود را بزک شیطان بزرگ تعریب کرده بودند و در واقع به «سفارت‌خانه‌های کاغذی» آمریکا در ایران تبدیل شده بودند؛ در واکنش به اذعان صریح ظریف به اشتباهش در مذاکرات، به جای پذیرش واقعیت، نماینده‌ای را که این سخنان ظریف را بازگو کرده بود مورد هجمه قرار دادند و به فرافکنی در قبال این سخنان ظریف روی آوردند.

نکته قابل توجه اما جایی است که دولت‌مردان نیز به هر دری می‌زنند تا سخنان وزیر امور خارجه را لاپوشانی کنند. یک بار این سخنان را تکذیب می‌کنند. بار دیگر آن‌ها را ناقص عنوان می‌کنند. یک بار می‌گویند این سخنان محرمانه بوده و نباید بیرون بازگو می شده و زمانی دیگر می‌گویند بازگو کردن اعتراف ظریف برای مردم کار غیر اخلاقی است!

اما اوج این موضع‌گیری‌ها را حسن قشقاوی معاون وزیر خارجه بیان می‌کند؛ جایی که وی ابتدا می‌گوید این سخنان مهم نیستند و نباید زیاد به آن‌ها پرداخت، اما در ادامه همین موضع و در واکنش به بازگو کردن سخنان نماینده مجلس که خود عضو کمیسیون امنیت ملی هم هست، خواستار ورود «نهادهای امنیتی و حفاظتی مانند وزارت اطلاعات و سپاه» می‌شود! سخنانی که با افتخار به تیتر یک فلان رسانه حامی دولت نیز تبدیل می‌شود. اما این در حالی است که همین حضرات و رسانه‌ها تا چند روز قبل و در واکنش به بهتانی که فلان نماینده عضو فراکسیون امید به رئیس قوه قضائیه زده بود از آزادی و حقوق نمایندگان سخن می‌گفتند و کباده اینکه نباید برای نماینده‌ای محدودیت ایجاد کرد می‌کشیدند.

بدون شک اگر در طول این مدت به هشدارهای رهبر انقلاب که مذاکره‌کننده‌گان را مدام به تکیه بر ظرفیت‌های داخلی توجه می‌دادند و آن‌ها را از اعتماد به دشمن برحذر می‌داشتند، توجه شده بود و دولت‌مردان و تیم دیپلماسی کشور به جای چشم دوختن به بیرون، قدری هم به ظرفیت‌های واقعی جوانان کشور توجه می‌کردند و بجای شعار دادن و سعی در فریب دادن مردم با آن‌ها صادقانه برخورد می‌کردند امروز در چنین مخمصه ای گیر نمی‌افتادند و کارشان به جایی نمی‌رسید که هر روز سخنان و مواضعی ضد و نقیض از آن‌ها شاهد باشیم.

ارسلان پورذهبی