یزدرسا؛ قریب به 25 درصد واحدهای صنعتی استان یزد  راکد یا تعطیل هستند. این خبر شاید برای برخی متصدیان و مسئولان چندان وحشتناک نباشد اما اگر از دید پدر خانواده‌ای بنگریم که  در واحدهای صنعتی استان مشغول کار است واقعا تکان دهنده است.

تعطیلی یک چهارم واحدهای صنعتی حرف ساده‌ای نیست. رکود و تعطیلی یعنی بیکاری هزاران کارگر شریف و زحمتکش که بسیاری از آن ها سرپرست چند نفر دیگر هم هستند و باید هزینه‌های سنگین زندگی را تامین کنند؛ هزینه‌هایی که کم ترین آن ها اجاره مسکن و خرید مایحتاج ضروری برای امرار معاش است.

آقای روحانی در سال 92 در کوران تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری از گشایش اقتصادی گفت و چرخش همزمان چرخ کارخانجات و سانتریفیوژها را وعده داد. اما اینک که قریب به 1000 روز از دولت وی گذشته است، رکود سنگین گلوی کارخانجات را فشرده است.

به راستی تا چه زمانی رکود کم سابقه کنونی ادامه خواهد داشت؟! آیا تدبیری ملموس جایگزین برخی گفتاردرمانی‌ها خواهد شد؟ کارگران زحمتکش نیازمند تعارفات زبانی نیستند؛ وضعیت کنونی برای بسیاری از این عزیزان به گونه ای است که حتی به کم ترین ها هم قانع شده اند و نگرانند که مبادا آن ها هم از کار بیکار شوند؛ هرچند نمی توان به تدبیر این دولت دل بست و بسیاری از کارگران سختکوش که جوانی شان را در این راه گذاشته اند، ماه‌هاست بیکار شده اند و با اندوه سنگین حاصل از بیکاری و بلاتکلیفی روزهای خود را سپری می کنند.

آقایان مسئول! متصدیان محترم! واحدهای تولیدی و کارگران زحمتکش شهرمان را دریابید!

نویسنده: علیرضا حسینی