به گزارش یزدرسا به نقل از دانا، آلایندگی ناشی از کارخانه ها، نیروگاهها، سوخت خودروها و آلاینده های آبی که منجر به آلودگی هوا می شوند یکی از مهمترین مشکلاتی است که در کشورهای توسعه یافته با تدابیر خاصی کنترل و جبران می شود اما این موضوع در کشور ما با بحرانی بنام "بی تفاوتی اجتماعی" روبرو شده است که مسئولان نیز در مغناطیسش قرار می گیرند.
یکی از همین معضلات که خوشبختانه با حساسیت مسئولان محیط زیست روبرو شده، کیفیت بنزین و گازوئیلی است که توسط خودروهای داخلی مصرف می شود.
با استناد به گفته ی مسئولان محیط زیست یکی از مهمترین عوامل آلودگی شهرها رشد قارچ گونه ی خودروها و پایین بودن کیفیت سوخت مصرفی آنها می باشد.
تذکرات معاون ریاست محترم جمهور و ابراز نگرانی وی بعنوان حافظ محیط زیست در مورد پایین بودن کیفیت بنزین تولید داخل بسیار جای تقدیر دارد اما واکنش صورت گرفته توسط مسئولان وزارت نفت جای شگفتی و تامل دارد.
وزیر نفت دولت یازدهم چندی قبل در جلسه کمیسیون صنایع و معادن عنوان کرد اگر ذره ای در خصوص سلامت بنزین داخل تردید کنیم از آن استفاده نمی کنیم و در جای دیگر سخنی با مضمون "عدم خرید" بنزین داخلی را مطرح کرد.
*در حسرت راه حل اصلی
با توجه به اظهار نظرهای بنزینی وزیر نفت و رئیس محیط زیست با فرض بر اینکه بنزین داخل کیفیت پایینی دارد و عامل آلودگی شهرهاست چرا بجای "واردات بنزین" و "نخریدن بنزین داخل" به فکر بالا بردن کیفیت تولید داخل نیستیم؟
هزینه بهسازی و بهبود کیفیت پالایشگاه‌های داخل و حتی بنزین پتروشیمی‌ها که متخصصین و مهندسین داخلی می توانند آنها را بسازند و خودکفایی در این زمینه بسیار پایین‌تر و عاقلانه‌تر از واردات بنزین از کشورهای همجوار یا اروپا می باشد؛ این در حالی است که فرض بگیریم آنها هیچگاه قصد تحریم ما در زمینه بنزین را ندارند و مسئله ای که چند سال قبل مشخصاً بر روی آن دست گذاشتند.
دولت می تواند با تدبیر مناسبی میلیاردها دلار صرفه جویی ارزی داشته باشد و بجای تعطیل کردن واحدهای تولیدی داخل و بیکاری نیروی انسانی موجود در این واحدها، با بالابردن کیفیت بنزین و رفع مشکلات زیست محیطی اش، اشتغال زایی بسیار زیاد و مطلوبی را برای کشور به ارمغان آورد.
اشتغالی که البته تأیید کننده بحث "اقتصاد مقاومتی" نیز هست و کشور را در مقابل توطئه احتمالی "تحریم بنزین" مصون می کند.
ما می توانیم با ایجاد "مینی پالایشگاه‌ها" در نوار مرزی کشور، بنزینی با کیفیتی بالا و کمتر ازppm  50 و حتی کمتر ازppm 5 ناخالصی تولید و بعنوان صادرکننده عمده در دنیا شناخته شویم.
این طرح می تواند از خام فروشی میلیاردها دلار میعانات گازی که تاچندسال گذشته بدلیل عدم توانایی فنی آنها را می سوزاندیم! یا به قیمیت بسیار پایین به سایر کشورها می فروختیم جلوگیری کند و نیروی انسانی بسیار زیادی که نوعاً در نوار مرزی کشور با مشکل بیکاری روبروست تا اندازه ای صاحب کار شود.
اهتمام دولت به این طرح می تواند استعداد جوانان تحصیلکرده ما و اراده سرمایه گذاران داخلی را برای ایجاد پالایشگاه در کشورهای ثانویه برانگیخته نماید تا از این طریق تحریم های احتمالی را نیز بی اثر  نماییم. اقدامی که البته عربستان سعودی نیز با آنکه از مشکلی به نام تحریم برخوردار نیست اما در آن پیشرو بوده و ارز آوری فراوانی را برای خود به ارمغان آورده است.
دولت نبایستی پروژه ی وابسته سازی اقلام حیاتی کشور به غرب را در دستور کار قرار دهد بلکه انتظار می رود طبق شعار رئیس جمهور محترم صورت مسئله ها پاک نشود.
ما اعتقاد داریم که دستور وزیر نفت برای عدم خرید بنزین تولید داخل در سال جاری، جدای از آنکه بریده شدن سر بنزین تولید داخل محسوب می شود، ما را در ورطه تهدیدی به نام "تحریم بنزین" نیز قرار می دهد که می تواند کشور را در عرصه های آتی با بحران های عظیمی مواجه کند.
این بی تدبیری های نامبارک که قرار است در چند ماه آتی عملیاتی شوند از هم اکنون و با رسانه ای شدن مواضع وزیر نفت و ریاست محترم محیط زیست دامن بسیاری از فعالین حوزه ی نفتی کشور را گرفته است.
یکی از مهمترین بازارهای خرید بنزین داخلی ایران، همسایه ی شرقی ما یعنی افغانستان است.
اقلیم جغرافیایی و میل به پیشرفت در افغانستان و نیاز به داشتن منبع انرژی پایدار و مطمئن و صدالبته کم هزینه، سبب بوجود آمدن بازاری بِکر و مشتاق در نوار مرزیمان برای تجار ایرانی شده است.
اما متاسفانه از زمانی که اظهارات خانم ابتکار و آقای زنگنه رسانه ای شده، بازار خرید بنزین و گازوئیل ایران در افغانستان بسیار "سنگین" شده است بگونه ای که اکنون این تجار افغانی هستند که محصولات نفتی ایران را با اکراه و البته قیمت پایین می‌خرند.
احترام امامزاده را متولی اش نگه می دارد، وقتی مسئولان ارشد دولتی موجودیت پالایشگاه‌های داخل را زیر سوال می برند مسلم است که اعتبار محصولات این واحدها در افکار و دیدگاه تجار افغانی تا چه اندازه سقوط می کند.
این موضوع زمانی برای افکار عمومی مشخص می شود که از حساسیت رقابت اقتصادی ترکیه با ایران در افغانستان آگاه شوند.
افغانستان بازار بی بدیلی برای ماست که می تواند سهم بسزایی در خرید محصولات ایرانی داشته باشد اما ترکیه رقیب دیرین ایران در عراق اکنون کالاهای خود را با قیمتی نازل و تبلیغاتی مضاعف در افغانستان به فروش می رساند و تجار ایرانی بدلیل نبود نگاهی استراتژیک در بین مسئولان هر روز عقب تر از حریف ترک خود می مانند.
در چند ماهه گذشته به دلایل مختلفی از جمله اظهارات نابجای مسئولان دولتی قیمت بنزین و گازوئیل ایران برای صادرات به افغانستان به میزان 10 تا 20 دلار در تن کاهش داشته است و ضمنن تمایل خرید از طرف مقابل نیز روند نزولی بخود گرفته است.
ناگفته پیداست که افاغنه بنا به مقاربت های فرهنگی بین دو کشور و ناامنی در افغانستان ترجیح دارند که در جغرافیای ایران به سرمایه گذاری مشغول شوند و یکی از مهمترین زمینه های سرمایه گذاری را در حوزه ی نفتی برای خود متصور می باشند.
اکنون قضاوت با خواننده است که با چنین اظهاراتی چه بلایی بر سر واحدهای تولیدی داخل، تجارت در افغانستان و حوزه ی سرمایه گذاری خواهد افتاد؟
آیا واقعا نیاز به چنین برخوردی بود یا بایستی بدون جاروجنجال کیفیت داخل را افزایش می دادیم؟
ناگفته پیداست با کمی تدبیر می توانستیم هزینه های بهسازی پالایشگاههای داخل را از سود حاصل از  صرفه جئویی ارزی براحتی تامین نماییم.