به گزارش  یزدرسا به نقل از راه دانا، تعدادی از خانواده های اعضای دربند منافقین در لیبرتی که هر کدام طی اقدامی جداگانه در طول چند هفته گذشته برای دیدار فرزندان خود به عراق سفر کرده اند، علیرغم تلاش های زیاد برای درخواست دیدار با کمیساریای پناهندگی و صلیب سرخ، سران گروهک خیانتکار رجوی اجازه ملاقات به آنها ندادند.

یکی از افراد درد کشیده و حاضر در عراق مادر فریدون ندایی است که 35 سال در فراق فرزند خود ناله سر داده؛ فریدون ندایی احتمالا از سال 1360 اسیر شده و از اسرای جنگ ایران و عراق می‌باشد از سال 1367 گرفتار فرقه مخوف رجوی شده است. وی حدود 35 سال در اسارت نیروهای صدام و پس از آن کمپ مخوف رجوی است. و مادرش در این سال ها از دیدار او محروم بوده است.

مادر ندایی می گوید برای دیدار فرزندش سال ها تلاش نموده و پس از سالها رنج و دوری همچنان موفق به دیدار فرزندش نشده است.

مادر سالخورده و ناتوان دیگر مادر احمد عبدی به دنبال پسرش است؛ احمد عبدی نیز از اسرای جنگ ایران و عراق است که سال های سال در چنگال صدام و سران فرقه مجاهدین و شخص رجوی اسیر است.

این مادر سال‌خورده و حدودا  60الی 70 ساله هم به دنبال دیدار و تماسی هر چند کوتاه پس از سالها فراق و دوری است.

خواهر مصطفی بهشتی که یک برادرش به نام مرتضی بهشتی را نیز از دست داده است؛ این خانم رنج کشیده هم سال‌ها در تلاش به دنبال لحظه‌ای دیدار با یکی از برادرانش و رفتن به سر مزار آن یکی برادر خود است.

دو برادر این خانم را نیز سران خیانتکار رجوی در کمال وقاحت و بیشرمی در دهه 80 ربوده و تحت عنوان کاریابی و انتقال به خارج کشور به کمپ لیبرتی منتقل کردند و قصد دزدیدن خواهر کوچکترشان را هم داشتند که با لو رفتن موضوع خوشبختانه موفق به بردن خواهر کوچکتر نمی شوند؛ اما به طور ناجوانمردانه ای برادر بزرگتر را در درگیری 1390 با نیروهای عراقی به کشتن می دهند.

خانم مونا حسین نژاد خواهری که تا کنون موفق به دیدار خواهرش نشده و این دو خواهر هرگز همدیگر را در عمرشان ندیده‌اند؛ بر اساس گزارش خبرگزاری‌ها وی تا کنون دوبار به عراق برای دیدار خواهرش سفر کرده ولی رجوی بی رحم و بزدل و سران خیانتکارش اجازه دیدار به این دو خواهر نمی دهند.

این خانواده های دردمند که اکثراً خانم (مادران پیر و یا خواهر) بودند که برای دیداری هر چند کوتاه و چند دقیقه و یا حتی رساندن نامه‌ای هر کدام جداگانه با مشقات فراوان خود را به عراق و سپس به جلوی لیبرتی رسانده بودند.

بر طبق کدام قانون حقوق بشری و بین المللی در قرن بیست و یکم فرقه‌ای غیر قانونی و با سوابق متعدد تروریستی حاکم بر جان و مال و زندگی تعدادی انسان می شود و اجازه ملاقات و تماس به افرادش با خانواده هایشان را نمی دهد.

در حالیکه ظاهرا" مخوف تر از فرقه داعش و القاعده در حال حاضر در جهان وجود ندارد به نظر می رسد حتی آنها نیز دارای زندگی و ارتباطاتی باشند و نمی توان احساسی به جز حیرت و تنفر از فرقه رجوی داشت که نه به مادر و خواهر رحم می کند و نه ذره ی انسانیت و جوانمردی در فرقه باقیمانده است.

محروم کردن اعضا از حق ملاقات و تماس، محرومیت 35 ساله مادر 70 ساله از دیدار فرزندش و محروم کردن دیدار دو خواهر برای 33 سال سال نشان دهنده وحشت و ترس آنها از دیدار اعضای خود با خانوده‌هایشان است.

این وحشت این موضوع را به ذهن متبادر می کند که رجوی و بقیه سران حقیر فرقه حتی از ایجاد یک علاقه و مهر مادر و فرزندی وحشت دارند. حتی از اینکه یک خبر و یک صدایی بیرون از سیم خاردار های کمپ به گوش اعضا برسد ترس مرگ آنها را فرا می گیرد. وحشت و مرگ از اینکه مبادا عضوی از آنها با دیدار خانواده و تماس با دنیای بیرون به فکر فرار از فرقه بیفتد.

به همین دلایل مدت سی سال است قلعه الموت برای چند هزار نگون بخت برپا شده تا شاید رجوی به نوایی برسد و بر روی خون و استخوان های چندین هزار نفر از اعضا و پایمال کردن عواطف انسانی و نقض ابتدایی‌ترین حقوق بشر یعنی دیدار با مادر و خواهر شاید به نوا و نفوذی دست یابد.
رجوی خوار و بی مقدار که بیش از یک دهه است از ترس جان خود را پنهان کرده ، همچنان خود و اعضای به  گروگان گرفته شده را در تباهی و سیاهی و قطع ارتباط با دنیای بیرون فرو می برد.

انتهای پیام/ص