به گزارش یزدرسا به نقل از بلاغ، جشنواره در همه جای دنیا، محصول تلاش مستمر پیرامون یک موضوع و یا یک حوزه تخصصی است که در آن، گروه‌های فعال مختلف آماده شده، به عرضه محصول تلاش‌های خود برای بازدید و گرفتن بازخورد نگاه تخصصی کارشناسان و مصرف‌کنندگان می‌پردازند.

این‌که این روزها ارشاد ساری اقدام به برگزاری کنسرت موسیقی تحت عنوان «جشنواره موسیقی آوای برتر» می‌کند و به این بهانه فرصت‌هایی را برای برخی فرصت‌طلبان فراهم می‌آورد تا اخلاق و حداقل‌های حیاء به مرخصی روند، کار چندان دشواری نیست و از قضا، بسیار نیز ساده است.

به‌ویژه در مازندران که می‌توان در کمال سکوت و با چراغ خاموش، بسیاری از حساسیت‌های درست و غلط را «عادی‌سازی» کرد، چرا که این نوع کارهای سرسری، نیاز به هیچ برنامه‌ریزی زیربنایی حتی در حوزه موسیقی ندارد و فارغ از تربیت موسیقی‌دانان متعهد و کاربلد، می‌توان به بازار موجود و کنسرت‌های کوچه‌بازاری رجوع کرد و بیلانی را در پایان سال ارائه داد، حال به سر فرهنگ و اخلاق جامعه چه می‌آید، الله اعلم.

اگر با هزاران تسامح و تساهل، که در کلیت ارشاد دارای پیشینه ویرانگر است، از کنار کنسرت‌های آب‌دوغ‌خیاری بگذریم، این غم را نمی‌توان ناگفته گذارد که همه این اقدام‌ها در ارشاد مرکز مازندران به نام دهه فجر و سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی و به بار نشستن خون هزاران شهید تمام می‌شود تا بتوان از تقدس این مناسبت مبارک، زشتی‌های رفتاری این کنسرت‌ها و جشنواره نما‌ها را پاک و تبرئه کرد.

نکته فریادزدنی در این است که چرا قدر و وزن ابزارهای هنری در تبیین و جلوه‌گری‌های فرهنگ این مرز و بوم همچنان نامشخص و تعریف نشده به پیش می‌راند و هدف و مقصد ناکجاآباد را پی می‌گیرد.

آیا می‌شود روزی را شاهد باشیم که در حوزه فرهنگ و هنر این دیار پرگهر، به‌ویژه شهر کهن ساری، اهداف عالی اسلامی مورد تعقیب و دغدغه لحظه به لحظه متولیان فرهنگ و هنر قرار گیرد؟ امید آن که آن روز دیر نباشد.

انتهای پیام/ص