پس از کش و قوس‌های فراوان بر سر وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، گویا دولت یازدهم همچنان بر موضع خود پافشاری می‌کند و تصمیم ندارد فردی «خوش‌سابقه» و «بی‌حاشیه» را برای تصدی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری به مجلس شورای اسلامی معرفی کند.

دولت یازدهم در ماه‌های آغاز فعالیت خود، به ترتیب آقایان نیلی‌منفرد و جعفر توفیقی را برای تصدی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری به مجلس شورای اسلامی معرفی کرد. اما این دو به دلیل برخی سوابق غیرقابل دفاع از جمله در ماجرای فتنه 88، نتوانستند اعتماد نمایندگان مجلس را به دست آورند.

دولت یازدهم اگرچه پس از این ناکامی، بیش از پیش به حساسیت بحق نمایندگان به خط قرمز فتنه پی برد؛ اما به جای تغییر رویکرد خود و تعامل بیش‌تر با مجلس شورای اسلامی، فردی را برای تصدی وزارت علوم معرفی کرد که همچون دو مورد پیشین حواشی رفتاری وی در قبال فتنه 88 پذیرفتنی نبود.

با این همه نمایندگان محترم مجلس با توجه به سخنان وزیر پیشنهادی در مجلس و مصالح دیگر، با رای اعتماد خود وی را راهی وزارتخانه خطیر علوم، تحقیقات و فناوری کردند تا آن وزارتخانه حساس بیش از این معطل وزیر نماند و هدایت سیستم آموزشی عالی کشور نه به دست «سرپرست» بلکه به دست «وزیر» انجام شود.

متاسفانه به‌رغم گشاده‌دستی مجلس شورای اسلامی در رای اعتماد به فرجی دانا، وی با شروع کار خود به عنوان وزیر علوم، به جای توجه به دغدغه‌های ستودنی نمایندگان در زمینه میدان‌ندادن به عناصر پرحاشیه و دارای سوءسابقه، با برکناری بسیاری از نیروهای متعهد و دلسوز، میدان را برای عناصر همسو یا نقش‌آفرین در فتنه 88 بازگذاشت و برخی نقش‌آفرینان در فتنه 88 توانستند پُست‌های حساسی را در آن وزارتخانه به دست آورند.

اگرچه این رویکرد، تذکرات پی در پی نمایندگان وسایر دلسوزان را به دنبال داشت؛ اما وزیر وقت اراده چندانی در تعامل دوسویه با نمایندگان مجلس در این زمینه از خود بروز نداد و همسویان با فتنه 88 همچنان به نقش‌آفرینی مشغول بودند.

در این میان برخی رسانه های حامی دولت می کوشیدند اعتراض ها به عملکرد فرجی دانا را انقادهایی جناحی و فاقد مبنا معرفی کنند؛ اما هنگامی که مرجع خبیری همچون حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی وی را به حضور نپذیرفت و این برخورد قاطع خویش را به طور رسمی و علنی اعلان هم کرد، مردم بیش از پیش به عمق اقدامات ناگوار این وزیر دولت یازدهم پی بردند.

 حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی با اشاره به سفر وزیر علوم به قم تصریح کرده بود: وزیر علوم به قم آمد، بعضى از آقایان مصلحت دیدند با ایشان ملاقات کردند ولى در بعضى از جرائد معروف نوشته شده بود که بنده نیز با ایشان ملاقات کرده‌ام که من آن را جداً تکذیب مى‌کنم.

 ایشان افزوده بود: افرادى واسطه شدند تا این ملاقات صورت گیرد، اما گفتم من آمادگى ملاقات با ایشان را ندارم. گفتند: چرا؟ گفتم: عزل و نصب‌هاى زیادى توسط ایشان در دانشگاه‌ها صورت گرفته که نه به مصلحت دانشگاه و دانشجویان عزیز ما بوده و نه به مصلحت نظام جمهورى اسلامى.

 حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی یادآورشده بود: من دیدم ملاقات با ایشان، تأیید آن عزل و نصب‌هاست و در پیشگاه خداوند متعال مسؤولم و لذا ملاقات را نپذیرفتم.

 ایشان ادامه داده بود: البته دولت محترم کارهاى خوبى انجام مى‌دهد که ما از آن تقدیر مى‌کنیم و احیاناً بعضى از خطاها صادر مى‌شود که بر ما شرعاً لازم است تذکر دهیم. 

 به هر روی،‌فرجی دانا همچنان به تذکرات مشفقان اعتنای چندانی نداشت و همین موضوع، وی را به پای میز استیضاح کشاند و باعث سلب رای اعتماد برگزیدگان ملت شد. بدین گونه اولین وزیر علوم در دولت روحانی به دلیل پافشاری بر مواضع نادرست خود و رعایت نکردن خط قرمزی همچون فتنه 88، نتوانست چندان در سمت خود دوام بیاورد.

پس از عزل فرجی دانا انتظار می‌رفت رئیس جمهور- که همواره به ویژه در دوران تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری از ضرورت تعامل با مجس شورای اسلامی دم می‌زد- بر خلاف دفعات قبلی این بار شخصی بی‌حاشیه و دارای سوابق شفاف و قابل دفاع را برای این مسؤولیت بس خطیر معرفی نماید؛ اما به قول شاعر:

 گوش اگر گوش تو وناله اگر ناله من/ آن‌چه البته به جایی نرسد فریاد است!

دکتر روحانی این‌بار محمدعلی نجفی را با سوابق پرخدشه، به سرپرستی وزارتخانه گمارد و پس از مدت‌ها «محمود نیلی احمد‌آبادی» را به عنوان وزیر پیشنهادی به مجلس معرفی کرد! اقدامی که با توجه به «سوابق» وی موج اعتراض نمایندگان را به دنبال داشت.

البته همان‌گونه که پیش‌بینی می‌شد، محمود نیلی نتوانست رای اعتماد برگزیدگان ملت را به دست آورد و نمایندگان با آرای قاطع خود، پیام روشنی به رئیس‌جمهور و دولت یازدهم مخابره و تاکید کردند که در راه پاسداری از اصول انقلاب با هیچ شخص و شخصیتی سر شوخی ندارند.

اینک با گذشت قریب به دوهفته از پیام قاطع مجلسیان به دولت مبنی بر خط قرمز بودن فتنه 88،  رئیس جمهور همچنان اصرار به معرفی افرادی خاص با سوابق پرحاشیه دارد و این‌بار گزینه‌ای را برای تصدی وزارت علوم معرفی کرده که نه‌تنها برتری خاصی بر گزینه‌های ردّشده پیشین ندارد؛ بلکه همکاری تنگاتنگ وی با وزیر تندرو اسبق و برخی عناصر احزاب افراطی را در کارنامه خود به همراه دارد!

اما به راستی رئیس‌جمهور محترم علیرغم آگاهی از فضای مجلس و رای نیاوردن گزینه‌های پیشنهادی، چه اصراری بر معرفی چنین افرادی به مجلس شورای اسلامی دارد؟ چرا رئیس‌جمهور نمی‌خواهد گزینه‌هایی «متعهد» و «متخصص» با سوابق درخشان و قابل دفاع به مجلس معرفی کند؟ گزینه‌هایی از جنس شهیدان والامقامی چون «مصطفی چمران» و «شهریاری»ها.

به نظر می‌رسد معرفی گزینه‌های مسأله‌دار و حواشی متعاقب آن در رسانه‌ها و در جریان بررسی صلاحیت آن‌ها در مجلس و پیامدهای بعدی آن، می‌تواند به میزان قابل توجهی اذهان جامعه و توده‌های گوناگون مردم را از توجه عمیق به اولویت‌های دیگر همچون مذاکرات هسته‌ای ‌بازدارد و ناکامی‌های دولت در زمینه اقتصادی و مذاکرات هسته‌ای را با بهانه همسو‌نبودن مجلس و مجلسیان تا حدود بسیاری توجیه کند!

 «نمی‌گذارند کار کنیم» همواره بهانه مناسبی برای دولت‌‌هایی بوده است که اراده یا توان اجرایی کافی برای تحقق وعده‌های داده شده و مطالبات مردم ندارند.

کاش آقای روحانی به این سؤال پاسخ می‌داد که اصرار بر معرفی گزینه‌های پرحاشیه برای وزارت حساس علوم، تحقیقات و فناوری چه نسبتی با «اعتدال»، «تدبیر» و «امید» دارد!

نویسنده : مرتضی میبدی