به گزارش یزدرسا به نقل از  اردکان گویا؛ این روزها که اردکان به شهر صنعتی و یکی از قطب های صنعتی کشور تبدیل شده است و آلودگی و عواقب آن زیبایی های اردکان را از یادمان برده است گاهی حضور مردمانی ساده و دیدن زیبایی هایی از جنس سادگی برای لحظاتی انسان را از فضای غبار آلود این روزهای اردکان جدا می کند.

صدای زنگوله ها در وسط شهر شلوغ و دیدن چوپانی چوب به دست و سگ گله، منظره هایی هستند که در این دوره و زمانه کمتر به چشم می خورند اما خبرنگار اردکان گویا این بار به سراغ یکی از چوپانان رفت تا لحظاتی را پای در و دل او بنشیند.

مصطفی دهقانی صاحب 150 راس گوسفند و بره است که 30 سال است چوپانی می کند.

وی یکی از تولید کنندگان شیر وماست و محصولات لبنی و سنتی شهر است و با توجه به اینکه دام هایش را برای چرا به مراتع اطراف شهر می برد شیرها و مواد لبنی تولیدی اش طعم ویژه ای دارد.

شیر، ماست، دوغ و روغن گوسفند، بیشترین تولیدات لبنی روزانه اش را به خود اختصاص داده و یکی از تولید کنندگان دام پروار جهت ذبح محسوب می شود که تماما مستقیم توسط شهروندان محلی خریداری می  شود.

او که اصولا گله خود را در مراتع شریف آباد و قطب اباد و دیلم و... به چرا می برد و در چشم اهالی شهر است در خصوص نگاه شهروندان به گله داری گفت: خانم ها وآقایان هنگام چرای دام فرصتی را برای تماشای گوسفندان اختصاص می دهند ونشاط و لبخند از چهره شان پیدا می شود و صاحبان کشتزارها و کشاورزان با حضورم شاد می شوند چرا که خوردن علف توسط گوسفندان باعث رفع علف های هرز درون زمین وجوی های آب راه شان می شود.

این چوپان اردکانی افزود: البته همیشه تمام سعی ام جلوگیری از وارد شدن ذره ای صدمه به باغات و زمین های زیر کشت رعیت ها بوده و هست اما در کنار تمام رضایت ها گاهگاهی برخی ابراز گلایه هم می کنند.

دهقانی در مورد لذت وشادی های شغل اش افزود: از کودکی به گله داری علاقه داشتم و حالا توانسته ام چوپان موفقی باشم. تولد بره های تازه متولد شده، دیدن چرای گوسفندان،  لبخند رضایت مشتریان پس از تحویل و بازگشت مجددشان، از رضایت آنها حکایت دارد که همه این ها دلخوشی های من برای ادامه کارم است.

وی در مورد توجه مسئولین ادامه داد: در دوره قبل از دولت تدبیر وامید کمک هایی از دولت و جهاد کشاورزی شامل حال ما دامداران شد، اما چندسالی می گذرد که این قشر فعال وسخت کوش اجتماع از نگاه مسئولین به دور افتاده اند.

دهقانی بزرگترین مشکل پیش روی خود را نبود آب در محل نگه داری گله اش دانست و تاکید کرد: 30 سال است که در حاشیه مزرعه شریف آباد آخور گوسفندانم را ساخته ام اما هنوز از نعمت آب و امتیاز آن بی بهره هستم، پیگیری هایم برای نصب انشعاب آب بی نتیجه مانده است.

این دامدار فعال شهرستان ادامه داد: هیچ خواسته ای از مسئولین شهر ندارم جز اینکه امتیاز برداشت آب شهری به من واگذار کنند تا از خرید تانکر آب که هر بیست روز باید با مبلغی بالا خریداری کنم رها شوم، مخارج سنگین خرید آذوقه آنقدر بالا است که دیگر پرداخت هزینه آب تانکر اضافه است. اگر مسئولین به این خواسته توجه کنند تمام عمر دعاگویشان هستیم.

پسر هشت ساله این مرد چوپان نیز برای همراهی پدر گاهی دست به کار می شود و هم دوش پدر در جهت کسب رزق حلال می کوشد.

او نیز با زبان شیرین وسادگی های کودکی اش ازسختی های برداشت آب توسط پدرش می گوید و تنها دو آرزو دارد:

آرزوی دیده شدنش در قاب شیشه ای تلویزیون و دیدن لبخند پدرش از داشتن آب شهری

انتهای پیام/