به گزارش یزدآوا، عارفه ج رشنو*؛ حدود هزار و چهارصدسال از واقعه کربلا می‌گذرد اما هنوز هم هرساله خیل عظیم عشاق ابی‌عبدالله(ع) در سوگ این واقعه بزرگِ تاریخ به اقامه تعزیه و عزاداری می‌پردازند.

 

به راستی که این همان تعبیر رسول اکرم(ص) از حرارتی است که به واسطه شهادت مولایمان حسین بن علی(ع) در دل های مومنان وجود دارد:«إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَینِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَداً».

 

اما سؤال اینجاست که شیعیان هزار و چهارصدسال پیش چه ویژگی‌های منفی داشتند که عاشورا را رقم زدند؟ مگر حب اهل بیت(ع)در دل آنها نبود؟ پس چگونه به قتل امام خود رضایت دادند؟

 

به نظر می‌رسد ویژگی‌های بسیاری وجود دارد که می‌تواند یک شیعه مؤثر را به شیعه‌ای منفعل و بی‌تأثیر تبدیل کند؛ شیعه‌ای که حتی به قتل امام خود نیز راضی باشد!

 

اولین ویژگی آنها، بدعهدی بود؛ آنچه کوفیان را بد نام زمانه کرد، بدقولی آنان بود‌. آنها که با شور و اشتیاق ده‌ها هزار نامه برای امام نوشتند و ایشان را به کوفه دعوت کردند اما درست در زمانی که باید امام را یاری می‌کردند، پا پس کشیدند و با بدعهدی، خود را بدنام زمانه کردند و به راستی که امام را بدقول‌ها کشتند!

 

دومین ویژگی، سکوت و انفعال دربرابر حوادث زمانه بود؛ عده‌ای از شیعیان آن حضرت با حاکمان وقت و اتفاقاتی که رقم می‌خورد، موافق نبودند؛ آنها یزید را خلیفه‌ای فاسد می‌دانستند اما در مقابل فساد جامعه سکوت می‌کردند. به گمان خود اسلام‌شان در نماز و روزه خلاصه می‌شد و اصلا برای کامل شدن مسلمانی شان نیازی به مخالفت با فساد نداشتند‌!

 

ویژگی دیگر آنها که به نظر از مهم‌ترین موارد است، درگیر شبهات شدن بود؛ آنها در شلوغی و درهم آمیختگی حق و باطل، باطل را انتخاب کرده بودند و گمان می‌کردند این همان حق است! این درهم آمیختگی به حدی بود که حتی علمای بزرگ آنان همچون سلیمان بن صرد خزاعی نیز به آن دچار شده بودند و این نشان از دورشدن آنان از خط فکری امام زمانه‌شان داشت!

 

این شیعیان منفعل ویژگی‌های بسیار دیگری هم داشتند: دیر عمل کردن، دیر رسیدن، منفعت طلبی، رفاه طلبی و... خلاصه بگویم، یاری امام اولویت زندگی آنها نبود...

 

حال سوال این است که ما چگونه شیعیانی هستیم؟ بیاییم خود را با این شیعیان منفعل مقایسه کنیم و ببینیم آیا در یاری امام خود نمره قبولی را کسب می‌کنیم؟!

 

مایی که درمقابل فساد اخلاقی و اجتماعی جامعه ساکتیم و امر به معروف و نهی ازمنکر که مهم‌ترین هدف قیام امام حسین(ع)بود را به فراموشی سپرده‌ایم...

 

مایی که هنوز درگیر شبهاتیم و گاه راه را گم می‌کنیم و سر از بیراهه درمی‌آوریم...

 

مایی که گاهی با بدعهدی خو می‌گیریم و گاهی یاری امام زمان و نائبشان را اولویت زندگی خود نمی‌دانیم...

 

آری بیایید خوب فکرکنیم و از عاشورا عبرت بگیریم؛ عبرت بگیریم که ماهم شیعه منفعل فرزندِ حسین بن علی(ع)نباشیم، عبرت بگیریم تا بدنام زمانه نشویم، عبرت بگیریم تا یاد کوفیان را زنده نکنیم!

 

آری عاشورا پر از عبرت‌هایی است که اگر ازآنها غفلت کنیم با کوفیان هزار و چهارصدسال پیش هیچ تفاوتی نخواهیم داشت...

 

به امید آن روز که ناممان در سیاهه یاران واقعی حضرت مهدی(عج) درج شود‌‌... انهم یرونه بعیدا و نره قریبا

 

*عارفه ج رشنو_فعال دانشجویی

 

انتهای پیام/ع