صبح تفت؛ آن روز که پدرومادرش او را برای هدف امروز ما بدرقه کردند باورنمی کردند که روزی بیاید که استخوانش را تحویل نگیریم.

بنا به ذهنیت برخی قرارنبود پروسه شهید و شهادت و تشییع شهدا اینقدر طولانی باشد اما این شهدا پدر ومادر ندارند غریب اند ،سرندارند، درآفتاب بوده اند، سختی و تشنگی کشیده اند والحق وجه تشابه زیادی با مولایشان دارند.

و ما مردم تفت در مراسم نخل برداری حرف دلمان تشییع جنازه نمادین برای سالارشهیدان است و چقدر برای این مراسم عمومی اهمیت قائلیم حال اگر استخوان پوسیده شهیدی گمنام را برایمان سوغات بیاورند معترضیم که اینجانه و...

این شهدا با شهدای کوچه و محلمان که فراموششان کرده ایم فرق میکنند؛ برای نخل قدیم چه کردیم؟ آن راکجا گذاشتیم؟ اگر شهدا نبودند نخل برداری و مراسم های عزاداری ماچه می شد؟

یادمان باشد شهیدگمنام نگین شهراست متعلق به هیچ محله ای نیست که به آن تعصب داشته باشیم؛ در حدیثی آمده است هنگامی که خوشحالی به قبرستان برو وهمینطور هنگامی که ناراحتی به قبرستان برو حال که بعضا در شادی هایمان فرصت رفتن به قبرستان را نداریم چه اشکالی دارد قبر شهیدی گمنام در محوطه تفریحی نورافشانی کند.

مگر ما در کنار امام زاده ها و...بساط استراحتمان را پهن نمی کنیم؛ آیا کسی مخالفتی با نشستن و استراحت ما دارد؛ آنقدر عادی است که مخالفت با آن به ذهنمان خطور هم نمی کند؛ حال چگونه با حضور شهدایی گمنام دراماکن تفریحی مان مخالفت می کنیم؟مگرتفریح با شهدا لذت ندارد؟

امیدوارم فرهنگ شهید و شهادت با برگزاری یادواره های شهدا در شهرستان توسعه یافته تا زیارت قبورشان با تفریحمان تداخل نداشته باشد و احساس نکنیم شهدایی که عندربهم یرزقون اند به ما نیاز دارند بلکه این ماهستیم که به شفاعتشان محتاجیم.

شهیدگمنام عزیز از شما عذرخواهم ما مهمان نوازیم، ما یتیم نوازیم، ما خادم حسینیم، مهمان ما باشید.

نویسنده: میرزامحمد شیریزدانی. فرزند مرحوم حاج کاظم شیریزدانی.

انتهای پیام/م*