صبح مهریز؛ جوک گفتن الزاماً نشانه خوشحالی نیست.

متاسفانه یادم نیست این جمله را کجا خواندم اما چندی پیش مقاله ای خواندم از یک نظریه پرداز بزرگ روانشناسی که با توضیحات مفصل تصریح می کرد که خندیدن در حقیقت عکس العمل ما به یک نوع ترس است. مثلا خنده ما به دوربین های مخفی یا برخی حوادث در واقع تسلای خودمان با خنده است.

نمی دانم این نظریه چقدر درست است اما شاید در مورد ما ایرانی ها صادق باشد.

نگاه کنید به تاریخ صد ساله اخیر. هرکجا در تنگنا قرار گرفتیم طبع طنزمان افزایش یافته است. مثلا در اواخر دوره قاجار و بعد رضا پهلوی(شعرایی مانند ایرج میرزا) یا در زمان پسرش محمدرضا( مجله توفیق و حتی شعارهای انقلابیون مانند ازهاری بیچاره نوار که پا نداره)

دو دوره هاشمی هم که تورم و مشکلات اقتصادی اوج گرفت مجله گل آقا بسیار مورد توجه قرار گرفت و بعدها که مشکلات کاهش یافت، مجله هم تعطیل شد.

به نظرم الان هم وضع ما همین شده است. احمدی نژاد را مسخره می کنیم چون نگران رفتارهایش هستیم. حتی حرف های جدی خودمان را هم در برنامه های طنز مانند دورهمی و خندوانه می زنیم.

فکر می کنم  ثبت نام های این روزهای هموطنانمان در انتخابات ریاست جمهوری را هم باید، خنده بر دردهایشان بدانیم؛ آن ها حتی مهمترین مساله این روزهای خودشان را هم به مسخره گرفته اند.

ما هم موضوع را دوست داریم وگرنه اینقدر خبرنگاران ما این ماجرا را پوشش نمی دادند؛ آن ها می دانند که مردم( که خودشان هم جزوشان هستند) این مضحکه را دوست دارند.

مردی که با دو دختر کوچک و همسرش برای ثبت نام انتخابات آمده یا حتی نماینده مجلس و فلان سیاست مدار و بازیگر که قطعا می داند رای نمی آورد هیچ نشانه ای از دیوانگی نداشتند.

آن ها درواقع این روند را با خندیدن از سرخود می گذرانند.

اما باور کنیم که همه مشکلات ما با خندیدن و به سخره گرفتن حل نمی شود.

البته شاید هم می شود چون بالاخره یک نفر پیدا می شود و به این خنده بازار پایان می دهد. شاید یکی بیاید و مسایل را از ریشه حل کند نه بوسیله فکاهی و جوک و یارانه...

ابرنیوز

انتهای پیام /ج