به گزارش صبح مهریز؛ شیطان می کوشد تا انسان ها را در هنگام مواجهه با سخن حق به لجاجت بیفکند تا آن حرف را نپذیرند و بدان عمل نکنند. لذا برخی حتّى حاضر به شنيدن حقّ نيستند، برخى مى شنوند، ولى مسخره و استهزا مى كنند و برخى مى شنوند و مى فهمند، ولى تحريف مى كنند! برای مثال کلیات احکام تجارت و مسائل مربوط به معاملات مالی و حلال و حرام را اغلب افراد می دانند اما وقتی به آنها گفته شود این پول یا این معامله شما اشکال شرعی دارد با پاسخ های لجاجت گونه سعی در شانه خالی کردن دارند. می گویند این همه دزدی شده حالا این پول ما حرام است!؟ یا تجارت من حرام است ولی تجارت فلانی حلال است!؟ در حالی که حساب و کتاب هر کسی را به پای خودش و در پرونده اعمال خودش می نویسند.

در آیات ۲۲ و ۲۳ سوره انفال می خوانیم:

«إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لا يَعْقِلُونَ.»
«همانا بدترين جنبندگان نزد خداوند، (كسانى هستند كه نسبت به شنيدن حقّ) كران (و نسبت به گفتن حقّ) لال‏هايند، آنها كه تعقّل نمى كنند.»

«وَ لَوْ عَلِمَ اللَّهُ فِيهِمْ خَيْراً لَأَسْمَعَهُمْ وَ لَوْ أَسْمَعَهُمْ لَتَوَلَّوْا وَ هُمْ مُعْرِضُونَ.»
«و اگر خداوند خيرى در آنان مى دانست، شنوايشان مى ساخت، (حرف حقّ را به گوش دلشان مى رساند،) ولى با (اين روحيه‏ لجاجتى كه فعلًا دارند، حتّى) اگر شنوايشان مى ساخت، باز هم سرپيچى كرده روى مى گرداندند. (در دل يقين پيدا مى كردند، ولى در ظاهر اقرار نمى كردند)»
                                                                                   ***
سه نكته:

بدترین جنبنده ها!

در تعبيرات قرآن، افرادى كه تربيت الهى انبيا را نمى پذيرند گاهى به مرده تشبيه شده اند: «إِنَّكَ لا تُسْمِعُ الْمَوْتى‏» «روم، ۵۲» گاهى به چهارپايان: «أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ» «اعراف، ۱۷۹»، «يَأْكُلُونَ كَما تَأْكُلُ الْأَنْعامُ» «محمّد، ۱۲» گاهى به بدتر از چهارپايان: «كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ» «اعراف، ۱۷۹» و گاهى به بدترين جنبنده: «شَرَّ الدَّوَابِّ» حضرت على عليه السلام فرمود: بدترين جنبنده ها كسانى هستند كه حقّ را مى فهمند، ولى لجاجت كرده و كفر مى ورزند. «تفسير درّ المنثور، ج ۴، ص ۴۳»

دلیل دوزخی شدن

گروهى در قيامت اقرار خواهند كرد كه به سخن حقّ گوش فرا نمى دادند يا گوش می کردند ولی در آن تعقّل نمى كردند و اين سبب دوزخى شدن آنان شده است لذا می گویند: «اگر گوش شنوا داشتيم، يا تعقّل مى‏كرديم، از دوزخيان نبوديم.»

ماجرای عبرت آموز لاتی که چند ساعته توبه کرد و مُرد!

گاهی هم می شود که چشم حقیقت بین انسان باز می شود که چه بسا یک لحظه بینایی در برابر سخن حق مسیر زندگی فرد به کلی تغییر دهد.

عبد فرّار لات و خلافکار نجف بود. روزی جناب آخوند ملاحسینقلی همدانی عارف بزرگ با او برخورد کرده و به او اعتنائی نفرمود. عبد فرّار با تندی به جناب آخوند عرض کرد که چرا احترام نکردی؟! ایشان فرمود: مگر تو کی هستی؟ گفت: مرا نمی‌شناسی؟! من عبد فرّ(بنده فراری) ار هستم! بی‌درنگ مرحوم آخوند می فرماید: بگو بدانم از که فرار کرده ای، از خدا فرار کرده ای یا از پیامبر خدا (ص)!؟ و سپس راهش را گرفت و رفت.

صبح فردای آن روز و پس از درس، استاد می فرماید: یکی از بندگان خدا فوت کرده، هر که مایل است همراه شود تا به تشییع جنازه او برویم. عده ای از شاگردان همراه او برای تشییع حرکت کردند، امّا در کمال تعجّب دیدند جناب آخوند به منزل عبد فرار رفتند. آری او از دنیا رفته بود. عجبا!

بعد از تشییع علّت رحلتش را جویا شدند. خانواده اش در توضیح گفتند: نمی دانیم چه ‌شد؟ دیشب حدود یك ساعت بعد از اذان مغرب و عشا به منزل آمد و تا صبح در حیاط قدم می زد و با خود تكرار می كرد: تو از خدا فرار کردی یا از رسول خدا (ص)!؟ آن قدر گفت و گفت و گریه کرد تا دقّ کرده و جان به جان آفرین تسلیم کرد. عده‌ای از شاگردان آخوند از ایشان علت سؤال كردند، ایشان فرمودند: «من می‌خواستم او را آدم كنم و این كار را نیز كردم، ولی نتوانستم او را در این دنیا نگه دارم.» (شرح حال حكیم فرزانه حاج علی محمد نجف آبادی، ص ۲۷)

انتهای پیام/ج

یزدرسا