یزدرسا؛ یکی از محورهای تبلیغاتی لیبرال‌های وطنی در دوره‌های مختلف انتخابات به ویژه در سال‌های اخیر، این است که می‌گویند هر مقدار مشارکت در انتخابات بیشتر شود و کسانی که در حالت عادی رأی نمی‌دهند، اگر حاضر به مشارکت شوند؛ به نفع کاندیدای مورد نظر آن‌ها خواهد بود و آراء این طیف در سبد کاندیدای آن‌ها خواهد ریخت. این نکته‌ای است که در انتخابات فعلی نیز در حال القای آن هستند.

اما واقعیت و تجربه چیزی دیگری را نشان می‌دهد و این ادعا را رد می‌کند. نمونه بارز غیرواقعی بودن این ادعا، انتخابات سال 88 و حضور 10 میلیون رأی خاموش در آن انتخابات و مقایسه میزان آراء با انتخابات قبل از آن است.

در سال 84 نزدیک به 30 میلیون نفر در انتخابات شرکت کردند که کاندیدای جریان اشرافی 10 میلیون رأی و کاندیدای جریان انقلاب 18 میلیون رأی را به خود اختصاص دادند. اما میزان مشارکت در انتخابات سال 88  با 10 میلیون رأی افزایش، به حدود 40 میلیون نفر رسید، که از 10 میلیون رأی خاموشی که وارد انتخابات شدند، فقط 3 میلیون آن به سبد کاندیدای جریان اشرافی ریخته شد و  مجموعا رأی او 13 میلیون شد. این در حالی است که 7 میلیون از 10 میلیون آرای خاموش به سبد کاندیدای جریان انقلاب ریخته شد و 18 میلیون سال 84 وی به 25 میلیون افزایش پیدا کرد.

اینکه چرا در سال 88 حدود 10 میلیون آرای خاموش وارد صحنه شدند، به این دلیل بود که بخش اعظم این 10 میلیون یعنی 7 میلیون نفر که رأی‌شان را به کاندیدای جریان انقلاب دادند، اقشار کم‌برخوردار بودند که تصور می‌کردند تا قبل از دولت نهم به مطالبات و نیازهای آن‌ها توجهی نشده بود و حضورشان در انتخابات هم به زعم خودشان قرار نبود چیزی را تغییر دهد. اما خدمات و توجهات دولت وقت به اقشار کم درآمد، موجب شد تا آن‌ها نیز تصمیم به مشارکت در انتخابات بگیرند.   

لذا بخش اعظم کسانی که در انتخابات‌های مختلف شرکت نمی‌کنند، اساسا مشکلی با نظام ندارند و رویکردشان لیبرالی و ضدانقلاب نیست. بلکه دلیل اصلی‌شان از عدم حضور در انتخابات، عدم خدمت‌رسانی و بی‌توجهی  دولت‌ها به آن‌ها است.

در شرایط کنونی نیز با توجه به اینکه به این قشر از جامعه در چهار سال اخیر بی‌توجهی شده است، به نظر می‌رسد باز هم انگیزه‌ای برای حضور در انتخابات پیش‌رو ندارند. واقعیتی که در انتخابات مجلس دهم -به ویژه در تهران- خود را نشان داد. در چنین وضعیتی، همت کاندیداهای انقلابی و حامیان آن‌ها را می‌طلبد که بتوانند این جریان را اقناع کنند تا به پای صندوق‌های رأی بیایند. چرا که این گروه بیشترین نارضایتی را از دولت یازدهم دارند و یقینا اگر در انتخابات شرکت کنند، حضور آن‌ها با «نه به وضعیت موجود» همراه خواهد بود. بر همین اساس اقناع آن دسته از آرای خاموش -که مسئله اصلی آن‌ها مسائل اقتصادی و معیشتی است- جهت شرکت در انتخابات، نه تنها به نفع کاندیدای جریان اشرافی نخواهد بود، بلکه راه‌حل پایان دادن به شرایط اسفناک فعلی است.