یزد بانو به نقل از سایت سرو یزد:

شعر:

در شهر آفتابی آیینه دار ها
آنجا که از قنوت و قناعت، قنات هاست

آنجا که اختران به زمین رشک می برند
آنجا که با طنین اذان مهر می دمد

لبها پر از ترنم الله اکبرند
بسیار مسجد است و یکی مثل فرط نیست

این دیگر است و آن همه انگار دیگرند
اینجا نسیم از نفسی میرسد غریب

آنی است اندر آن که مرا می کشد به خویش
آنی است اندر آن و ندارد بروز هم

ای کاش خشت و خاک خموشی نمی گرفت
اسرار می گشود و زبان رموز هم

این خشت ها خراب کدام آسمانی اند؟
تسبیح کیست زمزمه دارد هنوز هم؟

**

اینجا که خاک سرمه ی چشمان انجم است
اینجا که پیش رهگذران قدر آن گم است

وقتی که فتنه های خراسان شیوع داشت
روزی گذشت مردی از آیینه و بلور

مردی که رهگشای افق های دور بود
مردی که وارث قلم و عشق و نور بود

مردی که آسمان به سلامش خضوع داشت
مردی که می چکید بهار از طراوتش

مردی که لحظه لحظه خدا را طلوع داشت
اینجا گزید منزل و چندی درنگ کرد

تسبیح و ذکر و راز و نماز و رکوع داشت
زان پس گذشت و راهی تنهای طوس شد

بر او چه قصه رفت بماند چه دردناک!
او رفت و تا همیشه حسرت دلم گرفت

تنها زمین ز غربت شمس الشموس شد
این شد که شعرهای ترم را دریغ سوخت
این شد که هر چه رفت به رنگ فسوس شد

محمدی(کویر)

*****

مسجد فرط مسجدی است ساده با معماری خشت خام در محله دارالشفا یزد که بنیان آن به نیمه اول قرن دوم هجری در زمان امامت امام صادق (ع) می رسد.وحضرت رضا ع در مسیر خود به خراسان در اینجا توقف داشته اند.