به گزارش یزدبانو، ورود مسعود سلطانی‌فر به وزارت ورزش همزمان با بازنشستگی رباب شهریان بعد از 30 سال خدمت بود. رباب شهریان سال‌ها در بخش ورزش بانوان فعالیت داشته و با رأیی بالا به عنوان نایب‌رئیس اول کمیته ملی المپیک انتخاب شد.

از اولین‌های زیادی نام می‌برد که در زمانش اتفاق افتاد و به آنها هم افتخار می‌کند. خودش را بازنشسته نمی‌داند و همچنان از ورزش به عنوان دغدغه اصلی‌اش نام می‌برد. می‌گوید حسش به ورزش مانند حس یک مادر به کوک است.

گفت‌وگوی تفصیلی فارس را با رباب شهریان در زیر می‌خوانید:

- 30 سال خدمت شما در ورزش به پایان رسید، فکر می‌کنید کدامیک از برنامه‌هایی که می‌خواستید عملی نشد؟

اهدافی که معاونت بانوان داشت در راستای سیاست‌های کلان وزارت ورزش بود. ما هم در همین راستا حداکثر تلاش‌مان را کردیم. من از زمانی که آمدم یکسری کارهای روزمره را انجام دادم و برخی کارها نیز به دنبال عملی شدنش بودم که البته نشد.

- منظورتان بسکتبال بانوان است؟

بله. متاسفانه برنامه‌هایی که داشتم محقق نشد. واقعا این کار از حوزه معاونت بانوان خارج شد. ما تمام تلاش‌مان را کردیم و حتی گفتم تمام امکاناتی که برای حضور بانوان در مسابقات خارجی قرار است فراهم شود را از طریق معاونت پیگیری می‌کنیم. خوشبختانه با ورود سلطانی‌فر به وزارت ورزش مقدمات کار انجام شده و کارها تا 70-80 درصد پیش رفته است. فکر می‌کنم به زودی خبرهای خوشی را از بسکتبال بانوان خواهیم شنید.

- خیلی از اتفاقات در زمان شما برای اولین بار رخ داد. مثل افزایش تعداد سهمیه‌های المپیک و همینطور مدال‌آوری بانوان در این بازی‌ها...

شاید بیش از 50 مورد باشد که برای اولین بار در بخش بانوان صورت گرفته است. مثل کسب مدال المپیک، پرچمداری بانوان در المپیک و پارالمپیک، افزایش تعداد رؤسای زن در فدراسیون‌ها و شاید خیلی از مدال‌هایی که کسب آنها بی‌نظیر بود. اولویت ما افزایش مشارکت زنان در ورزش بود. اگر در خیلی از رشته‌ها و فدراسیون‌ها آمار بگیرید تعداد مردان و بانوان برابر و شاید حتی بانوان بیشتر باشد. کسب کرسی‌های بین‌المللی از دیگر برنامه‌های مهم بود که در حال حاضر 47 کرسی داریم و تلاش کردیم تا در عرصه بین‌المللی این کرسی‌ها را افزایش دهیم.

- یکی از برنامه‌هایی که شما در صحبت‌های مختلف مطرح کردید نقش پررنگ نواب رئیس بانوان در فدراسیون‌ها با اصلاح اساسنامه بود که محقق نشد.

تعداد بانوان که در فدراسیون‌های ورزشی فعال هستند قابل توجه است. ما نزدیک به 400 نفر داریم که در بخش مربیان، داوران و ... مشارکت دارند اما بحث اصلاح اساسنامه ورزشی در حیطه وظایف حوزه بانوان نبود. من تمام تلاشم را کردم پیشنهادات، نکات اصلاحی و تمام راهکارهایی که برای ارتقاء جایگاه نواب رئیس لازم بود را ارائه کردیم. اصلاح اساسنامه باید در اولویت کار وزارت ورزش قرار می‌گرفت که نگرفت.

احساس من به ورزش بانوان مانند احساس یک مادر به کودکش است. زمانی که کودک رشد می‌کند حتی به میانسالی می‌رسد باز هم برای مادرش یک بچه است. حس من به ورزش همینگونه است. ممکن است نواب رئیسی آمده و رفته و رسانه‌ها هم به این موضوع پرداخته باشند اما برای من هیچ تفاوتی نداشت و تمام تلاشم را می‌کردم تا با عدالت تصمیم بگیرم. سعی می‌کردم افرادی بیایند که مدیر هستند و می‌توانند کار کنند چرا که اولین شاخصه برای کار در ورزش بانوان عشق و انگیزه است. من تلاش کردم جامعه ورزش، ورزش را برای زنان یک حق بداند نه یک امتیاز. در این سه سال فعالیت‌های گسترده‌ای داشتیم از جشنواره ورزش‌های بومی محلی گرفته تا دیپلماسی ورزش؛ جایی که زهرا نعمتی به عنوان سفیر صلح و دوستی معرفی می‌شود و کیمیا علیزاده مدال برنز می‌گیرد. 

-زمانی که بازنشسته شدید ناراحت بودید؟ 

من هنوز خودم را جدا از ورزش بانوان حس نمی‌کنم و تا یک سال آینده هم نائب رئیس کمیته ملی المپیک و عضو کمیسیون ورزش زنان آسیا هستم که باید در جلسات شرکت کنم. هنوز دغدغه ورزش بانوان را دارم و هیچ وقت از ورزش بازنشسته نمی‌شوم. کار اداری چارچوب خاص خود را دارد اما من در این چارچوب قرار نمی‌گیرم و هر جایی باشد تجربیات 30 ساله‌ام را در اختیار ورزش می‌گذارم. زمانی که کارم را شروع کردم ورزش ممنوعیت‌های زیادی داشت اما حالا شرایط فرق می‌کند. 

- در زمان شما رشته‌های نویی هم راه‌اندازی شدند. 

یکی از کارهایی که کردیم این بود که از کشتی بانوان حمایت شد تا در سطح جهان مطرح شود. برای رشته موتورسواری هم مجوز گرفتیم و در موی‌تای هم تلاش کردیم تا علاقمندان بتوانند در مسابقات شرکت کنند. یکی از کارهای مهم دیگری که در تعامل با حوزه امور خانواده انجام دادند این بود که طرحی را به ستاد ملی زن و خانواده ارائه کردم. قرار است در جلسه 17 دی که با حضور رئیس‌جمهور برگزار می‌شود این رای به تصویب رسیده و به عنوان طرح ملی در تمام دستگاه‌ها اجرایی شود. چرا که اعتقاد داشتم یکی از آسیب‌پذیرترین قشرها زنان کارمند هستند که باید توجه خاصی به آنها شود.

- اگر به 3 سال قبل بازگردید باز هم با وجود نگرانی‌ها، استرس‌ها و چالش‌هایی که وجود داشت معاونت امور بانوان را قبول می‌کردید؟

بله قبول می‌کردم چون هرگز در کارم احساس خستگی نکردم. 

فاصله‌ای که بین مردان و بانوان چه باشگاهی و چه ملی در فوتبال بانوان وجود دارد با مردان بسیار متفاوت است و این تفاوت باید از بین برود. کاری که از طریق داورزنی در فدراسیون والیبال در حال انجام است. اگر قرار است تیم ملی در مسابقات برون‌مرزی شرکت کند باید شرایط مهیا باشد. ما باید این تفاوت‌ها را در فدراسیون فوتبال کمتر کنیم و این موضوع زمان‌بر است. اگر می‌خواهیم حرفه‌ای کار کنیم باید تفکرات حرفه‌ای هم داشته باشیم. اینکه برای شرکت در یک مسابقه بین‌المللی یک اردو داشته باشیم معقول نیست. من این سقوط را ضعف بانوان و بازیکنان نمی‌دانم چرا که باید شرایط مهیا باشد. 

- بهترین خاطره‌تان در طول 30 سالی که در ورزش بودید، چیست؟

خاطره‌آی برای ورزش بانوان در اذهان می‌ماند که همراه با ایجاد انگیزه باشد. مدال کیمیا علیزاده در دوران کاری من ارزشمند است. 

-خاطرتان هست در این 30 سال بدترین شرایط چه بود و چه زمانی گریه کردید؟

زمانی که خانم پورغلام یکی از مسئولان فوت کرد بسیار ناراحت شدم. او خیلی پرتلاش بود و از اتفاقی که افتاد بسیار متاثر شدم. 

- در این تغییر و تحولاتی که در بخش نواب بانوان فدراسیون رخ داد موردی بوده که از این تغییر ناراحت بوده باشید؟

در ارتباط با فریده شجاعی این موضوع اتفاق افتاد. او می‌توانست باشد و کار کند اما مشکلاتی در فدراسیون ایجاد شد که شجاعی رفت. 

- حرف پایانی؟

من همیشه از رسانه‌ها برای حمایت از ورزش بانوان تشکر کردم. شاید بخش مهمی از توسعه ورزش بانوان را هم مدیون زحمات شما هستیم.

انتهای پیام/ش