به گزارش یزدبانو به نقل از آناج، حیدر آقا از سال گذشته به خاطر تعدیل نیرو از واحد تولیدی که در آنجا کار می‌کرد اخراج شده و بیکار است. از  سرناچاری دست‌فروشی می‌کند اما مگر می‌شود با دست‌فروشی چرخ زندگی را چرخاند. او مستاجر است و تاکنون نتوانسته سرپناهی برای خانواده‌اش دست و پا کند، هر ماه باید پول اجاره خانه 50 متری را جور کند تا صاحبخانه در محله آبروریزی نکند.

همسرش بیمار کلیوی است و هر هفته دو سه بار دیالیز می‌شود. غم نداری و بیماری همسرش از یک طرف و دغدغه تامین جهیزیه برای دخترش از طرف دیگر او را نگران و افسرده کرده و از آینده‌ای که نمی‌داند چه خواهد شد. حیدر آقا تا ساعت‌ها در لاک خود فرو می‌رود و به غصه‌هایش می‌اندیشد، امثال خانواده حیدر آقا در جامعه ما بسیارند. زندگی آنها قصه و داستان نیست، عین واقعیت است.

ریشه بسیاری از مشکلات به وجود آمده در جامعه و متن زندگی مردم فقر است. فقر با خود طلاق، خودکشی، فساد و بسیاری دیگر از ناهنجاری‌ها را به همراه دارد. علیرغم ثروت خدادادی بی‌کران اما میلیون‌ها نفر از هم وطنان ما با فقر دست و پنجه نرم می‌کنند. حتی بسیاری از مردم با حقوقی که می‌گیرند مجبور می‌شوند شغل‌های دیگری هم برای خود دست و پا کنند.

هر روز که می‌گذرد فقرا فقیرتر می‌شوند و اغنیا غنی‌تر. کوخ نشینان بی‌شمار فرودست جامعه در برابر هزینه‌های زندگی کمر خم می‌کنند و کاخ نشینان فرادست، سرمست از مال و منال دنیایی خود روزگار خوش می‌گذرانند فرزندانشان را در مدارس غیر انتفاعی و کلاس‌های جور وا جور می‌برند و برای تنوع هم که شده هر از چند گاهی به دبی و آنتالیا سرک می‌کشند تا ذائقه عوض کنند.

آنها در مقابل دیدگان فقرا با ماشین‌های آخرین مدل خود در خیابان‌های شهر جولان می‌دهند. لباس‌های رنگارنگ گران قیمت می‌پوشند و ماه به ماه دکوراسیون آپارتمان و ویلای خود را تغییر می‌دهند؛ آنها قدرت دارند چون پول دارند.

در مقابل فقرا در حلبی آبادهای خود غم نان دارند و دست‌های پینه بسته‌شان همیشه خالی ست. آنها طعم تلخ نداری را می‌چشند آنقدر که دیگر روز و شب و امروز و فردا برایشان معنی ندارد. آنها بی‌آنکه بخواهند مثل شمع می‌سوزند و می‌سازند. و اینچنین است که در جامعه ایرانی تبعیض سایه شومش را گسترانیده است تو گویی که انگار باید برگزیدگان از خوان نعمت خداددای بهره مند باشند و دیگرانی چند تماشاگر آنان.

اگر نگاهی به تعداد افرادی که تحت پوشش نهادهای حمایتی کمیته امداد و سازمان بهزیستی‌اند، بیاندازیم متوجه می‌شویم که شکاف طبقاتی در جامعه ایرانی وجود دارد و خط فقر تا چه اندازه در کشورمان بالاست.

 انتخاب تبریز به عنوان شهر نمونه گردشگری جهان اسلام در سال 2018 رویداد مهمی است که در صورت بهره برداری درست می‌تواند به سکوی پرتابی برای کاهش فقر و فاصله طبقاتی و رسیدگی به حاشیه مناطق شهر باشد. این افتخار بزرگی است که نصیب کهن شهر تبریز شده و باید از این فرصت استفاده گردد.

در حال حاضر بیش از 300 هزار نفر در مناطق حاشیه شهر زندگی می‌کنند که عموما از قشر فقیر جامعه هستند و باید به وضع زندگی این خانوارها رسیدگی گردد. اگر تبریز را به عنوان شهر نمونه گردشگری معرفی می‌کنیم و اگر افتخار می‌نماییم که شهر بدون متکدی است باید افتخار خدمت به فقرا را داشته باشیم.

بسیاری از این خانواده‌ها برای حفظ آبرو و عزت خود هم که شده هرگز کاسه گدایی به دست نمی‌گیرند و حاضرند با شکم گرسنه سر به بالین بگذارند. ای کاش مسئولان شهری به جای این همه هزینه‌های بی‌مورد تبلیغاتی یا احداث پاساژها و مراکز خرید و برج‌های بلند مرتبه در شهر بودجه‌ای هرچند کم برای ارتقای معیشت و زندگی نیازمندان شهر تصویب می‌کردند.

نتایج تحقیقات اجتماعی بیانگر این واقعیت است که بین نابرابری درآمد و جرایم رابطه کاملا قوی وجود دارد. بنابراین سلامت جامعه و تعالی آن نیازمند ریشه کن کردن فقر و نابرابری است و عدم توجه به این امر، دیر یا زود به زنجیره عدم تعادل‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی می‌انجامد و این عدم تعادل‌ها خود به موانع نفوذ ناپذیری بر سر راه رشد اقتصادی تبدیل می‌شود که جرم و جنایت را در جامعه افزایش خواهد داد. فقر ریشه بسیاری از مشکلات جامعه است و آسیب‌های اجتماعی مثل طلاق و اعتیاد از دل فقر به وجود می‌آیند.

به نظر می‌رسد همه ارکان حاکمیت مسئول مبارزه با فقر هستند. برای مبارزه با فقر ابتدا باید منشاء بروز فقر را درمان کرد. سیاست‌های اقتصادی ، اجتماعی ، سیاسی و فرهنگی دولت به گونه‌ای سازماندهی شوند که فقر در جامعه تولید نشود. نهادها و سازمان‌های عمومی و دولتی با ریزبینی و اتخاذ سیاست‌های کارآمد می‌توانند از تولید فقر جلوگیری کنند.

اگر امروز فقر در جامعه گسترش یافته به خاطر سیاست‌های غلطی است که در گذشته اجرا شده است و سازمان‌های دیگر متولی باید پاسخگوی تبعات ایجاد فقر باشد. اگر میزان آسیب‌های اجتماعی در جامعه ما بالا می‌باشد ساختارهای اقتصادی و اجتماعی جامعه این شرایط را ایجاد کرده است.