به گزارش یزدبانو، یادداشت خودمانی زیر در تشریح حماسه 22 بهمن 93 با موضوع «ربهمن 57 دوباره به مشام رسید» به قلم سردبیر یزدبانو تشریح می شود :

جمعیت منتظر و آماده ایستاده بودند و در نگاه ها عزم راسخ پیدا و در گام ها اثری از سستی نبود. انگار دلها از ایمان و استقامت صیقلی دیگر یافته بودند.

کودک و نوجوان و پیر وجوان از زن و مرد شادمانه پرچم های سه رنگ و مقدس جمهوری اسلامی ایران را می گرفتند و به سوی جمعیت روانه می شدند تا عاشقانه آماده رزمی دیگر شوند.
وقتی نوای دلنشین قرآن طنین انداز شد دلها از نور  الهی سیراب گشت . سرود ملی قامت لاله های وطن را پیش چشم ها به اهتزاز درآورد و آل یس امسال بی قرار تر از هر سال سلام ها را از جان های منتظر فریاد می کرد. دیدم که دست ها که به احترام مولا روی سینه ها گذاشته شد چشمها را مهمان اشک کرده اند و شانه هایی از یاد فراق وشوق دیدار می لرزد.

*جمعیت که راه افتاد...
جمعیت که راه افتاد گویا اقیانوسی از عشق و دلدادگی به یکباره جاری شد. فریاد ها از جان بر می آمدند و دوباره بر جانها می نشستند. روح انگیز و پرشور، زیر پاهای ما خیابان نبود. سکوی پرواز بود،روز عروج ما در بهمن 93همراه شهدای بهمن57با هر شعار انگار جرعه های شهادت را می نوشیدیم.
وقتی با ندای توحید شروع می کردیم باید از استکبار برائت می جستیم و پس از آن به ریسمان ولایت چنگ می زدیم و در نهایت این مکتب حسین (ع) است که جبهه را تعیین می کند و ما با لبیک به او کارنامه عزت خود را به رخ مستکبران کشیدیم و جهانیان را از مرامنامه خود مطلع ساختیم.

توافق خوب یا بد؟
سخن چند روز رهبر انقلاب را در مورد توصیه به تیم مذاکره دهنده در ذهن تداعی می کردم که فرموده بودند« توافق نکردن بهتر از توافق بد است » و با خود می گفتم واقعا پیام این راهپیمایی به تیم مذاکره کننده خواهد فهماند که به دنبال توافق خوب باشید.

امروز چهره ها پر از شادی و استقامت و بصیرت بود. آنقدر صبر و یکدلی دیدیم که خستگی ها یادمان رفت .صدای فریادهای کودکی میان جمعیت نگاهم را به سوی خود کشاند. از مادرش علت را پرسیدم. قرص و محکم در حالی که دخترش را مهربانانه در آغوش می فشرد و بی آنکه از خستگی اش بگوید گفت: آنقدر از صبح تا حالا مرگ بر آمریکا گفته .مادر به میان جمعیت رفت.
به محل تجمع پایانی مراسم رسیده بودیم . جمعیت به هم فشرده می شد.
زنی با کالسکه کودکش می خواست عبور کند. همه مراقب بودند که آنها بگذرند و این وسط کودکان و مسن ترها اذیت نشوند، همه به هم راه می دادند ،مردها و زنها مراقب بودند به هم برخورد نکنند، و این وسط شعارها همچنان پرشور سر داده می شد.
پرچمها با شوق به اهتزاز در می آمد. حضور کودکان و نوجوانان زیبا و غرور آفرین بود و تو دوباره باور می کردی که یکروز تو هم از همین روزها روی شانه پدر و آغوش مادر و با پاهایی که حتی شاید خسته هم می شد به اینجا رسیدی. مثل امروز بچه ها که شاید خیلی کوچک به نظر آیند ولی در دل خود ثمر عشق ولایت و بصیرت را دارند و باید مثل مادران دیروز فقط مراقبت کنیم تا بارور شوند.

جوانان را دیدم که وقتی آقای ابوترابی فرد سخنرانی می کردند با صبوری و بصیرت گوش می دادند و آیه
قرآن « ان الله یأمرکم ان تؤدو الامانات الی اهلها و اذا حکمتم بین الناس ان تحکموا بالعدل » را قرائت کرد  و به بیان سه محور مهم دین محوری، شایسته سالاری، عدالت گستری در این آیه پرداخت و گفت : در مورد دین محوری شما جوانان مؤمن وارث شهدا که علما رهبران و شهدایتان خدا محور بودند و هستند وهرچه انقلاب دارد از آنان است باید درمدرسه دین زانو بزنید ونقشه راه را درخداپرستی جستجو کنید وایران خود را نماد دین مداری و دین محوری نگه دارید به نحوی که دخترانمان نماد عفت وحجاب وپسرانما ن نماد غیرت و همتی با عزم دینی باشند.

خانمی که شب قبل پایش دچار پیچ خوردگی شده بود و با این حال برای بودن در صحنه حضور یافته بود به من گفت بگذار بگویم امسال چه دیدم: آنجایی که نشسته بودم مدام جمعیت وارد می شد.حدود یکساعت دسته دسته خانواده ها می آمدند. کودکان و نوجوانان و جوانان خیلی بیشتر بودند .
زنی می گفت من 22 سال است بدلیل مشکلاتی که داشتم راهپیمایی نیامدم ولی امروز آمده ام و این راهپیمایی را مثل راهپیماییی سال57دیدم. زن گفت :به او گفتم که من هر سال حتی با وجود بچه های کوچکم می آمدم و آنان را هم می آوردم و امسال پایم آسیب دید ولی خودم را رسانده ام که با بچه هایم در اینجا حاضر باشم.