به گزارش یزدبانو به نقل از یزدرسا، سیدمحمد خاتمی اگرچه همشهری ما یزدی‌ها به شمار می‌آید؛ اما  صرف همشهری‌بودن  دلیل  بر برتری  و علقه عمیق نمی‌شود.

چه این‌‌ که در دیدگاه فرد پرورش یافته  در مکتب اسلام، دوست داشتن انسان‌ها باید در چارچوب معیارهای دینی  و عقلانی قرار داشته باشد  و صرف یکسان بودن زادگاه، نباید موجب غفلت از واقعیت‌های مهم  و احیانا نادیده گرفتن ضعف‌ها و گاه رویکردهای تامل‌برانگیز شود.

متاسفانه برخی افراد و رسانه‌های مدعی اصلاح‌طلبی در استان یزد ولع عجیبی دارند تا به ادنی‌ بهانه‌ای، نامی از سیدمحمد خاتمی به میان آورند  و ...؛ هرچند با درج مطالب دیگر رسانه های همسو با خودشان در پایتخت و نظایر آن.

در این راستا یکی از سایت های اصلاح‌طلب در استان یزد، مقاله یکی از روزنامه های زنجیره ای در وصف آقای خاتمی را بازنشر داده است؛‌ مقاله ای که در آن با اشاره به علاقه‌مندی اصلاح‌طلبان وفادار به خاتمی، به امثال ناطق نوری آمده است:

«...  آن‌چه مهم است آزمون بزرگی است که اصلاح‌طلبان از آن سرافراز بیرون آمده‌اند؛ آزمون صداقت و پایبندی به حفظ و استحکام نظام، آزمون وفاداری آگاهانه و از سر تعهد به رهبری انقلاب(!) آن هم در شرایطی که اصلاح‌طلبان جفاهای بسیار دیده‌اند. در چنین شرایطی وفادار ماندن به نظام، رهبری و قانون، ارزشمندتر است یا در شرایطی که همه چیز به کام باشد؟ وصف حال بزرگانی چون سیدمحمد خاتمی در این روزگار همان فرموده حافظ است که: با دل خونین، لب خندان بیاور همچو جام.خوب است سیاسیون این مملکت، بــا هــر گرایشی که دارند از این خصلت سید بزرگوار توشه بیندوزند. خاتمی فقط در سال ۷۶ که یک‌شبه جگرگوشه ملتی شد، لبخند نمی‌زد.خاتمی در این شرایط دشوار هم- که رسانه‌های تندرو حتی از فحاشی به ایشان ابایی ندارند- لبخند می‌زند. این خاتمی، همان خاتمی ۷۶ است. آن روز هم خاتمی برای اعتلای این آب و خاک آمده بود، نه برای قدرت. آمده بود که با گشودن پر و بال تواضع و همراه با چهره‌‌ای گشاده و خندان، ملتی و جهانی را به گذشت، مدارا و تعالی دعوت کند. امروز هم- که اوضاع، به ظاهر به کام امثال او نیست- همچنان لبخند می‌زند و دشمنانش را به مروت و مدارا دعوت می‌کند.او می‌بخشد، چون می‌داند، می‌داند که فرصت‌ها همچون ابرهای آسمان شتابنده و گذرا هستند و تا زنده‌ایم، باید نقش نیکی و برازندگی از خود به یادگار بگذاریم. حال چه فرقی می‌کند در صدر باشیم یا در کنج عزلت؟خاتمی فرزند فرهیخته امامی است که در ۱۲ بهمن ۵۷، بعد از سرنگون کردن سلطنت دو هزار و ۵۰۰ ساله شاهنشاهی و در آستانه تشکیل حکومتی اسلامی…».

همین مقاله به تنهایی، گویای پارادوکس‌های سنگینی است که خاتمی و اصلاح‌طلبان وفادار به وی به آن دچار گشته‌اند.

جای شگفتی است اینان خود را در «آزمون صداقت و پایبندی به حفظ و استحکام نظام، آزمون وفاداری آگاهانه و از سر تعهد به رهبری انقلاب» موفق و سربلند اعلام می‌کنند؛ در حالی که اهل فن به خوبی می‌دانند که این مدعیان اصلا‌ح‌طلبی در سال‌های گوناگون بخصوص در فتنه تلخ 88 چه خیانتی در حق نظام و ملت مسلمان کردند و قدرت‌طلبی و روحیه دیکتاتورمنشانه‌شان موجب جری‌تر شدن دشمنان دین و نظام و تحمیل تحریم‌های گسترده شد.

جالب است این‌گروه به رغم آن پیشینه توجیه‌ناپذیر در فتنه 88 و اصرار بر ابطال انتخابات و نادیده گرفتن رای 24میلیونی نامزد منتخب ملت، همچنان ادعا می‌کنند در آزمون صداقت و پایبندی به حفظ و استحکام نظام سربلند بیرون آمده اند!

در حالی که سیدمحمد خاتمی به دلیل مواضع خود در فتنه 88 و همراهی با موسوی و کروبی بیش از پیش از چشم دلسوزان نظام سقوط کرد و کار به جایی رسیده که برای حضور در بیمارستان محل بستری رهبر معظم انقلاب هم اذن نمی‌یابد.

برای پی بردن به واقعیت ادعایی تعهد اصلاح‌طلبان و از جمله لیدرشان آقای خاتمی به رهبری نیز کافی است مواضع و رویکردهای آن‌ها بخصوص در بزنگاه‌های حساس از جمله فتنه 88 بازخوانی شود؛ آن‌جا که رهبری بر حفظ آرامش و پیگیری اعتراض ها از مجاری قانونی تاکید می‌کردند و امثال خاتمی و کروبی و میرحسین بر ابطال انتخابات قانونی وانجام رفراندوم و ... .

نویسنده مقاله احساسی می افزاید: « خاتمی فرزند فرهیخته امامی است که در ۱۲ بهمن ۵۷، بعد از سرنگون کردن سلطنت دو هزار و ۵۰۰ ساله شاهنشاهی و در آستانه تشکیل حکومتی اسلامی...»

و از این نکته بدیهی غفلت می کند که همان امام(ره) بارها تاکید کرده بود که پشتیبان ولایت فقیه باشید؛ توصیه‌ای که سیدمحمد خاتمی در موارد گوناگون بخصوص در فتنه 88 نشان داد که در این آزمون، مردود شده است.

به هر روی شایسته است کسانی که خود را اصلاح‌طلب می‌خوانند، کمی فراتر از ظواهر به واقعیت‌ها بنگرند و بکوشند تا فارغ از پیوندهای بومی و ...، افراد و شخصیت‌ها را با معیار محکم دینی و ملی بر اساس مبانی عقلی مورد ارزیابی قرار دهند. چه این‌که صرف هم‌زادگاهی نباید آن‌ها را پذیرفتن برخی واقعیت‌های تلخ بازدارد.

نویسنده: حمیدرضا میرزایی